O Μεγάλος Μάης
Το κοπάδι µε τα µεγάλα µαγιάτικα ήταν και φέτος πιστό στο πρόγραµµά του. Την κατάλληλη εποχή τα ψάρια βρίσκονταν ξανά πάνω από τον τόπο. Η πληροφορία δεν άργησε να διαδοθεί, καθώς το σηµείο είναι πολυσύχναστο.
Οι επιτυχίες ωστόσο ήταν µάλλον αµελητέες, αφού όντας έµπειρα δεν «χτυπούσαν» στις διάφορες τεχνικές ψαρέµατος από σκάφος. Η ελπίδα όπως λένε όµως πεθαίνει τελευταία, και έτσι πέρασαν αρκετά απογεύµατα µέχρι να βρω τον τόπο άδειο και να έχω την ευκαιρία µου. Ήξερα πως επρόκειτο να αντιµετωπίσω µεγάλα ψάρια και µάλιστα σε σεβαστό βάθος. Επιπρόσθετα η διαµόρφωση του κοµµατιού δεν επέτρεπε λάθη. Κακή βολή ή διαχείριση του χτυπηµένου ψαριού, θα επέτρεπε στον πληγωµένο γίγαντα να καταφύγει στον «αιχµηρό» πυθµένα και να κόψει. Σενάριο δυσάρεστο, αφού στη συνέχεια το ψάρι θα πέθαινε άδικα.
Αναζητώντας τα ψάρια
Πέρασα πάνω από τον τόπο µε το βυθόµετρο. Αρχικά έγινε αισθητή η έντονη παρουσία του ψιλού, στα ρηχότερα σηµεία. Κοντά στον πυθµένα τίποτα… Πρέπει να ήταν στο τρίτο πέρασµα, όταν αυτό το κενό γέµισε µε ενδείξεις µεγάλων ψαριών. Τα µαγιάτικα είναι εδώ! Είχε έρθει η πολυπόθητη στιγµή να τα συναντήσω. «Άραγε θα δεχτούν τη βουτιά µου; Θα πλησιάσουν στο καρτέρι µου; Θα ανέβουν λίγο ψηλότερα από τον πάτο;», ήταν κάποια από τα ερωτήµατα που στροβιλίζονταν στο µυαλό µου γεµίζοντας έξαψη τις στιγµές µέχρι να βρεθώ στο νερό. Πλέον είχε έρθει η στιγµή να κλείσει ο διακόπτης και να αφοσιωθώ µόνο στη βουτιά.
Η μεγάλη βουτιά
Η πρώτη κατάδυση µε βρήκε στο ψηλότερο σηµείο, να καρτερεύω µέσα σε ένα σύννεφο από ψιλό. Οι σπασµωδικές του κινήσεις καθιστούσαν σαφές πως κάτι από τη βαθύτερη ζώνη τα πίεζε. Ήταν µάλλον ευνόητο πως έπρεπε να προσπαθήσω εκεί. Προσγειώθηκα στον πυθµένα, ακριβώς δίπλα από το κοφτό σηµείο του τόπου. Μια σύντοµη αναµονή ήταν αρκετή. Οι φιγούρες των µαγιάτικων ήρθαν να µε επεξεργαστούν. Στο ηµίφως του απογεύµατος και λόγω της µέτριας ορατότητας έµοιαζαν θηριώδη. Εστίασα σε ένα καθώς περνούσε µπροστά από τη βέργα του τετραλάστιχου όπλου. ∆ιέκρινα µία µεγάλη ασηµένια µάζα µυών σε σχήµα ψαριού και ένα µάτι που κινούσε χαρακτηριστικά την κόρη του καθώς µε µετρούσε. Η βολή έγινε «στα γεµάτα».
Λίγο πριν την επιφάνεια
Το ψάρι αντέδρασε σχετικά ήρεµα αλλά µε δύναµη, καθώς τραβούσε προς τα ανοιχτά. Το µουλινέ ξετύλιγε γρήγορα καθώς κατευθυνόµουν προς την επιφάνεια. Μερικές ανάσες ήταν αρκετές για να αρχίσω να το κοντράρω πιο σθεναρά. Χρειάστηκαν περίπου δεκαπέντε λεπτά µάχης µε αρκετές πατωτές, και κάθε µια φαινόταν να το εξασθενεί όλο και περισσότερο µέχρι να έρθει στην επιφάνεια. Αισθητά αποδυναµωµένο πλέον, παραδόθηκε στη λαβή που του έκανα. Ευθανασία και κατευθείαν στη βάρκα…
Αν και ήταν δύσκολο να ανέβει στο σκάφος, δύσκολο να βολευτεί και λίγο αργότερα δύσκολο να κοπεί, η χαρά της σύλληψης τα επισκίασε όλα!
