Ψαροτούφεκο: όταν οι μετωπιαίοι σφυρίζουν...
Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό δε με κόλλαγε ύπνος. Βρισκόμουν καθισμένος στη βεράντα με το βλέμμα και το νου να χάνονται στην απεραντοσύνη της γαλανής, που δε σταματά να στέλνει τα απαραίτητα ερεθίσματα στον εγκέφαλο, σπρώχνοντας τη θέληση και το κορμί για μια ακόμη εξόρμηση.
Με τη στολή ακόμη βρεγμένη και τη μυρωδιά του νεοπρέν έντονη σε ολόκληρο το σώμα, δύσκολα αντιστέκεσαι. Αυτή τη φορά όμως ο μετωπιαίος έχει άλλη γνώμη. Κρύωμα «δεν παίζει», αλλά αυτός, από τα μέσα της προηγούμενης εξόρμησης αρνείται να συνεργαστεί, κάνοντας τα αυτονόητα και αποτρέποντας κάθε σκέψη για νέα εξόρμηση.
Αποτρέπει… Όμορφη λέξη, που εκείνη την ημέρα δε θα έβρισκε εφαρμογή, γιατί το «θέλω» και η απαραίτητη δόση ιωδίου υπερνικούν λογική και ασφάλεια.
Ρηχά…, θα μπορούσα να ψαρέψω ρηχά, σκέψη που «κόλλησε» στο νου. Τι και αν ήταν τέλη άνοιξης, τα ρηχά πάντα κρύβουν εκπλήξεις και μεγάλες μάλιστα.
Ο εξοπλισμός απλωμένος σαν… τραχανάς (τα καλά της εργένικης ζωής, έστω και για λίγο), μαζεύεται εύκολα και γρήγορα.
Όταν μένεις μακριά από τη μεγαλούπολη, οι αποστάσεις, είναι μικρές και διανύονται σε ελάχιστο χρόνο. Φτάνοντας στον τόπο, οι κινήσεις γνώριμες και συνήθεις, ολοκληρώνονται σε ελάχιστα λεπτά. Μοναδική παραφωνία τα κιλά… Η ζώνη που φορτώνεται επιπλέον κιλά, ξυπνά μνήμες ακόμη νωπές από τον πρόσφατο χειμώνα που έφυγε.
Η είσοδος στο νερό ηρεμεί το σώμα, πλημμυρίζοντάς το με ανάλογα συναισθήματα. Και το κυνήγι αρχίζει!
Τα πρώτα καρτέρια είναι αναγνωριστικά, με τα πρώτα κοπάδια από κέφαλους της ακτογραμμής να κάνουν την εμφάνισή τους. Θηράματα που αν προέρχονται από καθαρές θάλασσες, έχουν απίστευτα όμορφη γεύση, ειδικά όταν η σάρκα τους ψήνεται στο κάρβουνο με λάδι και λεμόνι.
Εγκράτεια: εντολή που στέλνει ο εγκέφαλος στα άκρα, και αρετή που συνήθως αμείβεται και μάλιστα καλά. Στα αμέσως επόμενα καρτέρια, εμφανίζονται οι πρώτες μουρμούρες. Διστακτικές από τη φύση τους δεν ενδίδουν, απλά επεξεργάζονται το χώρο και το ξένο σώμα που βρίσκεται σε αυτόν. Ο διαφραγματικός σπασμός όμως, επιβάλει την άμεση διακοπή της άπνοιας.
Η αλλαγή πόστου κρίνεται απαραίτητη. Επιβάλλεται να βρεθεί κρυψώνα που να κρύβει τον όγκο του θηρευτή και να ξεγελά το θήραμα. Αυτό δεν αργεί και μια μικρή ποσειδωνία θα γίνει αρωγός της όλης προσπάθειας. Το επόμενο καρτέρι με βρίσκει χωμένο στο φύκι, με μοναδική προεξοχή τη μύτη της βέργας από το όπλο.
Τα ψάρια πιο ήρεμα από την πρώτη φορά, ξεγελιούνται από τον κυνηγό με τη φαινομενική αδιαφορία που δείχνει γι’ αυτά και πλησιάζουν. Το μέγεθος όμως είναι μη ικανοποιητικό, οπότε τα αφήνει για μια ακόμη φορά να ζήσουν. Έτσι κερδίζει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη τους, κρατώντας το χώρο σε ηρεμία και γνωρίζοντας καλά πως το άφοβο μικρό ψάρι θα προσελκύσει κάτι μεγαλύτερο.
Πράγματι, οι μεγάλες του κοπαδιού, αθέατοι κομπάρσοι μέχρι πρότινος, κάνουν την εμφάνισή τους. Περισσότερο επιφυλακτικές, κρατούν αποστάσεις ασφαλείας. Βλέπεις πρόλαβαν να μεγαλώσουν και στα χρόνια που προηγήθηκαν έμαθαν και είδαν πολλά.
Αφήνω το όπλο κάτω και αναδύομαι προς τα πίσω. Οι μετωπιαίοι πιεσμένοι και γεμάτοι υγρό, διώχνουν σφυρίζοντας τον εγκλωβισμένο αέρα που κυκλοφορεί αναμεσά τους, χαλώντας όλα όσα «χτίστηκαν» με τόσο κόπο.
Στο επόμενο καρτέρι τα μικρά ψάρια κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, διατηρώντας όμως τις απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας.
Ακολουθούν ενέδρες με χρόνους μικρότερης διάρκειας και ανάδυση δίχως όπλο, έχοντας σκοπό να ξεγελάσω και να προσελκύσω. Σύντομα ένα καλού μεγέθους ψάρι πλησιάζει και περνά οριακά από το βεληνεκές του όπλου. Θέλοντας τη σιγουριά της βολής και όχι της τύχης, επιλέγω να το αφήσω να συνεχίσει την πορεία του και δικαιώνομαι. Πίσω του ένα κοπάδι κέφαλοι, έχοντας δει πως τίποτε δεν συνέβη στην… εμπροσθοφυλακή, έρχονται κοντά για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους.
Η περιέργεια όμως σκοτώνει και εδώ ο κανόνας επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, αφαιρώντας ένα μέλος από το κοπάδι.
Η αλλαγή τόπου κρίνεται απαραίτητη, διότι η βολή που προηγήθηκε «χάλασε» το κομμάτι για το υπόλοιπο της ημέρας.
Αρκετά μέτρα παρακάτω η αμμοποσειδωνία συμπληρώνεται από μικρές τραγάνες, κάνοντας την ενέδρα στο βυθό ευκολότερη και καλύτερη.
Πρώτο καρτέρι και οι παλιοί γνώριμοι κάνουν την εμφάνισή τους. Ψάρια δεκτικά και σχετικά εύκολα στη σύλληψη, αυτή τη φορά «μπαίνουν» σε ακτίνα βολής.
«Αφού μπήκαν με την πρώτη, μην κάνεις βολή», σκέψη που γίνεται πράξη.
Και δικαιώνομαι, αφού σε κάθε ενέδρα πλησιάζουν όλο και πιο άφοβα, όλο και πιο κοντά, όλο και περισσότερα σε αριθμό. Εικόνες όμορφες, βγαλμένες από μία άλλη εποχή, τότε που το κυνήγι ήταν καθαρά και μόνο για τροφή και όχι για ευχαρίστηση, για χόμπι, καταλαγιάζουν το ένστικτο του κυνηγού και αναβάλλουν τη βολή μπροστά σε τέτοιο όμορφο θέαμα.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται, με το μπαλέτο των θηραμάτων στο πεδίο βολής να τριγυρνά αμέριμνα, αγνοώντας εντελώς την παρουσία μου.
Η φύση όμως, η οποία κυριαρχεί στο σύμπαν, δε μπορεί να κάνει διαφορετικά και καλεί φυσικό θηρευτή, που το ένστικτο επιβίωσης τον σπρώχνει να επιτεθεί για τροφή. Αξίωμα επιβίωσης στη φύση…
Η είσοδός του στη σκηνή χαλά την αρμονία του τόπου και αλλάζει τα δεδομένα. Διαγράφοντας πορεία τόξου, ψάχνει για το υποψήφιο θήραμα και τελικά υποπίπτει στο ίδιο λάθος με τους συμπρωταγωνιστές του, αγνοώντας την ύπαρξή μου. Με αργές κινήσεις προσπαθεί να επιβληθεί στο χώρο, χαλαρώνοντας την άμυνά του και μικραίνοντας την απόσταση που μας χωρίζει.
Η βέργα είναι έτοιμη από ώρα, βλέπει στόχο και η εντολή δεν αργεί να δοθεί. Το δάχτυλο πιέζει την σκανδάλη και απελευθερώνει τη βέργα, το λάστιχο τη σπρώχνει με όση δύναμη έχει και το μέταλλο διαπερνά το σώμα του ψαριού.
Ο θηρευτής, γνωστός μαχητής, δίνει άνιση αλλά σκληρή μάχη μέχρι το τέλος, παλεύοντας να ξανακερδίσει την ελευθερία του.
Μάταια όμως, και έτσι σε λίγα λεπτά οι τίτλοι τέλους γράφονται με ένα όμορφο θήραμα να στολίζει την ψαροβελόνα της σημαδούρας.
Πληρότητα, συναίσθημα που κατακλύζει την ψυχή και το σώμα, ρίχνοντας αυλαία σε μία ακόμη εξόρμηση.
Το ένστικτο του ιχθυοθήρα, πλήρες εκείνη τη μέρα, θα καλέσει φίλους για να μοιραστούν κάτω από τον έναστρο ανοιξιάτικο ουρανό την αλμύρα της ιστορίας των κυνηγών με μια ανάσα, δίνοντας την αξία που αρμόζει στη δύναμη του θηράματος που νικήθηκε και το νόημα που ανήκει στο ψαροτούφεκο!
TIPS:
…η ασφάλεια προέχει
Αποφεύγουμε να βουτάμε όταν είμαστε κρυωμένοι ή ταλαιπωρεί κάποια αλεργία το άνω αναπνευστικό μας συστημα. Ο αέρας που μπορεί να εγλωβιστεί στις παραρύνιες κοιλότητες κάνοντας ζημιά που να αποβεί πολύ επίπονη η αποθεραπεία της και ακόμη χειρότερα να βάλει σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια μας την ζωή.
Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιούμε αποσυμφοριτικά για να βουτήξουμε. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει η επιδρασή τους. Με ότι αυτό συνεπάγεται!!
H ώρα του κυνηγιού
1. Εγκράτεια η λύση. Συνήθως στις ενέδρες μπαίνουν πρώτα τα μικρά θηράματα και πίσω ακολουθούν τα μεγαλύτερα.
2. Καλοακονισμένες βέργες, καινούρια λάστιχα,σχοινάκια κλιπ και μισινέζες ελέγχονται πάντα πριν απο οποιαδήποτε εξορμηση. Για να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων και με την βέργα… στο χέρι.
3. Προσπαθούμε οι βολές που θα κάνουμε να είναι καίριες. Προτιμήστε να μην πατήσετε την σκανδάλη σε ένα θηραμα όταν αυτό είναι οριακά στη βολή σας. Το πιο πιθανό είναι να μην το πάρετε ή ακόμη χειρότερα απλά να το τραυματήσετε!! Υπάρχει πιθανότητα η περιέργειά του να το σπρώξει να ξαναπεράσει κοντύτερα σας δίνοντας καλύτερη ευκαιρία για βολή.
