Ψαροτούφεκο: Ροφός
Πόσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς και πόσα ακόµα έπονται για το ψάρι ορόσηµο στο υποβρύχιο ψάρεµα!
Χοντρό σώµα µε µεγάλο κεφάλι, χρώµα καφέ µε στίγµατα από ώχρα, πιο έντονα στα µικρότερα του είδους.
Epinephelus marginatus, ένα θήραµα τρόπαιο, ειδικά στις απαρχές της δραστηριότητάς µας. Το «αµαρτωλό» παρελθόν δίδαξε και τις δύο πλευρές, καθιστώντας πλέον την αλίευσή του εξαιρετικά απαιτητική. Αφενός µεν οι ροφοί πονήρεψαν και σπάνια θα σταθούν απλά κάτω από τον πρώτο βράχο περιµένοντας το µοιραίο, αφετέρου και εµείς από την πλευρά µας, αναγνωρίζοντας την αξία και τη σηµασία τους για το σύστηµα που αναπτύσσουν γύρω τους, οφείλουµε να ανεβάσουµε τον πήχη της δυσκολίας.
Το νοµικό όριο των 45 εκατοστών ίσως είναι µια χαρά για τη στήρα, αλλά για το ροφό πρέπει να είµαστε εξαιρετικά πιο αυστηροί. Τα δε επικά ξεβραχώµατα οφείλουν επίσης να µείνουν πίσω µας. Άλλο να προκύψει και άλλο να το προκαλέσεις χτυπώντας ένα ροφό σφηνωµένο στο βάθος της τρύπας. Το προθαλάµι ας είναι το όριό µας!
Ακόµα καλύτερα, καθαρές βολές σε ανοικτό νερό, µε ισχυρά όπλα και χοντρές βέργες ικανές να διαπεράσουν το σκληρό κρανίο και σώµα του ψαριού, αγαντάρισµα, και πίσω στην επιφάνεια. Αν ωστόσο προκύψει βράχωµα όπως είπαµε, η λύση δεν είναι πάντα στη δύναµη! Πριν ξεκινήσουµε τις «αγριάδες» µε γάντζους, άφτερες βέργες κτλ., πρώτα ελέγχουµε περιµετρικά, αλλά και διεξοδικά το χώρο που είναι το ψάρι.
Στην επιφάνεια σκεφτόµαστε και στο βυθό εκτελούµε ευλαβικά. Μια διπλανή τρύπα ή ένα αµελητέο σκάλωµα που µέσα στη φούρια µας δεν εντοπίσαµε, µπορεί να κάνει τεράστια διαφορά. Μην ξεχνάµε ότι το ξεβράχωµα είναι η νούµερο αφορµή για υποξία, κυρίως λόγω του παραγόµενου έργου υποβρυχίως, οπότε προσοχή!
Πότε και που;
Η κυρίαρχη και δεσπόζουσα παρουσία του ροφού στο βυθό, δεν περνά απαρατήρητη. Πάντα λοιπόν θα µας κεντρίζει το ενδιαφέρον και θα βρίσκεται στη λίστα των υποψήφιων θηραµάτων µας. Παραθέτοντας µερικές ακόµα προσωπικές απόψεις, νοµίζω ότι συχνότερα από το ροφό θα πρέπει να προσπαθούµε να πιάσουµε κάποιον από τους «αυλικούς» του. Σαργοί, σηκιοί, συναγρίδες, στήρες, πίγγες και άλλα, πλαισιώνουν συνήθως ένα µεγάλο ψάρι.
Χτυπώντας κάποιο από αυτά, αφενός δεν διαταράσσεται τόσο έντονα η γειτονιά, αφετέρου µένει παρακαταθήκη για τις επόµενες εξορµήσεις µας. Είναι άλλωστε πολύ πιθανό να έχουν συµπληρωθεί οι απώλειες µέχρι την επόµενη φορά, καθώς ο ροφός λειτουργεί σαν πόλος έλξης. Είναι θεωρώ µεγάλο λάθος να χτυπάµε αυτά τα ψάρια σε ξεκοµµένα κοµµάτια, όπου δύσκολα θα αναπληρωθούν, αφαιρώντας ένα σηµαντικό στοιχείο συνοχής και προσέλκυσης άλλων πιο εξαιρετικών θηραµάτων.
Αντίθετα, οι εκτεταµένες ανοιχτωσιές, ειδικά όταν γειτνιάζουν µε τις βαθύτερες ζώνες, είναι ο ιδανικός τόπος για το ψάρεµά τους. Εκεί νιώθω πεπεισµένος πως για κάθε τέτοιο ψάρι που καταφέρνουµε να εντοπίσουµε, έχουµε προσπεράσει αρκετά ακόµα.
«Το κόψιµο που βουτώ, λίγοι το ξέρουν. Πέφτει πολύ απότοµα σε βάθη που δε µπορεί να φτάσει ο ψαροκυνηγός και ανεβάζει κάθε λογής ψάρια, συχνά και µεγάλους ροφούς. Ακουµπώ τον πυθµένα και δίνω την πρώτη χεριά. Μια οµάδα κακαρέλων µου αποσπά την προσοχή. Ξάφνου ακριβώς από κάτω µας, µέσα από ένα σκίσιµο του βράχου θα εµφανιστεί ένας ροφός, σαν από περιέργεια για αυτό που άκουσε και ήθελε επίσης να δει.
Στρέφεται προς το µέρος µου. Η βολή είναι καίρια και δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης. Ακουµπά απαλά το βυθό. Τραβώντας τον επάνω, δε λύνω το µουλινέ. Σε λίγο η νηκτική κύστη φουσκώνει κάνοντας την ανάδυσή του αυτόµατη. Ένα όµορφο ψάρι µας ακολουθεί στο σκάφος…»
