Το πάθος για το ψάρεμα τον οδήγησε σε ληστεία!
Ένας παθιασμένος με τεχνητά δολώματα φοιτητής έκλεψε εκατοντάδες βαλσαμωμένα πουλιά από μουσείο και κατόρθωσε να ξεγελάσει για έναν χρόνο την αστυνομία.
Τον Ιούνιο του 2009, στη μια μικρή βρετανική πόλη Τρινγκ στο Χερτφορτσάιρ συνέβη ένα απίστευτο έγκλημα: Ένας άγνωστος άνδρας έσπασε το παράθυρο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και έκλεψε σχεδόν 300 εκθέματα – ταριχευμένα εξωτικά πουλιά.
Έναν χρόνο αργότερα, η αστυνομία ανακάλυψε, ότι την παράξενη κλοπή διέπραξε ένας ταλαντούχος νεαρός φλαουτίστας, φοιτητής της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής του Λονδίνου με καταγωγή από καλή οικογένεια, ο Έντβιν Ριστ. Παρά τον κίνδυνο φυλάκισης, ο δράστης δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να καλύψει τα ίχνη του.
Ο φλαουτίστας με πάθος… το ψάρεμα και τα τεχνητά δολώματα
Στην ηλικία των 10 ετών, ο μικρός Έντβιν έμαθε για ένα ιδιαίτερο χόμπι: Το ψάρεμα με τεχνητή μύγα. Τότε, βρήκε ένα βίντεο της λέσχης «Orvis» για το πλέξιμο τεχνητών μυγών – ειδικών δολωμάτων που μοιάζουν με μεγάλα έντομα. Το αγόρι ήταν πολύ εντυπωσιασμένο απ’ αυτό που είδε: Έψαχνε όλο το σπίτι αναζητώντας τα κατάλληλα υλικά για να δοκιμάσει να φτιάξει αυτό που είδε.
Οι πρώτες μύγες που έφτιαξε ήταν για πέστροφες. Οι μύγες ήταν μεγάλες και άσχημες και έμοιαζαν ελάχιστα με πραγματικά έντομα. Για να τις φτιάξει χρησιμοποίησε φθηνά, φυσικά υλικά με θαμπά χρώματα, όπως φτερά από κότες και κομμάτια γούνας από κουνέλι. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ριστ βελτίωσε τις ικανότητές του και έμαθε να φτιάχνει διαφορετικές μύγες. Μάλιστα παρακολουθούσε κάποιες συναντήσεις και μικρά φεστιβάλ ψαράδων όπου εξηγούσαν πώς να πλέξει κάποιος τις τεχνητές μύγες.
Σε ένα από αυτά τα φεστιβάλ, συνάντησε έναν ειδικό στο ψάρεμα σολομού. Είχε σχεδόν 60 υπέροχες μύγες για σολομό που αποτελούνταν από περίπλοκα φτερά πουλιών με φωτεινά χρώματα δεμένα γύρω από ένα άγκιστρο, φτιαγμένες σύμφωνα με σχέδια του 19ου αιώνα. Τέτοιες μύγες στην πραγματικότητα δεν μοιάζουν καν με έντομα: Ο σολομός του Ατλαντικού τσιμπάει απλώς οποιαδήποτε χρωματιστά αντικείμενα.
Η τέχνη των τεχνητών δολωμάτων-μυγών και το email-αποκάλυψη
Οι φωτεινές μύγες όλων των χρωμάτων του ουράνιου τόξου εντυπωσίασαν πολύ το αγόρι. Δεν είχε ξαναδεί και ξαναφτιάξει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Εκείνη τη στιγμή, σύμφωνα με αφηγήσεις συγγενών του, κάτι άλλαξε στον εγκέφαλό του. Ο Ριστ απέκτησε τέτοια εμμονή με τις μύγες που άρχισε να παρακολουθεί ειδικά μαθήματα για το πλέξιμο ως που έγινε αριστοτέχνης. Έμαθε να ψαρεύει σολομό και σύντομα έγινε ο καλύτερος.
Ο Ριστ συμμετείχε σε ένα είδος «ανταγωνισμού εξοπλισμών» με άλλους λάτρεις του ψαρέματος με μύγες και έφτασε στην κορυφή. Το 2005, ο εκδότης του περιοδικού «Fly Tyer» τού απέδωσε το προσωνύμιο «future of fly-tying» («το μέλλον του πλεξίματος των μυγών»).
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ο Ριστ δεν έβρισκε αρκετά φτερά των πουλιών. Εξάλλου, όσο πιο εξωτικά και εντυπωσιακά είναι τα φτερά για τις μύγες, τόσο υψηλότερο είναι το κύρος του ψαρά και τόσο περισσότερα χρήματα μπορεί να κερδίσει ο δημιουργός με την πώληση των μυγών. Αυτό ακριβώς συζητούσαν τα μέλη του ελάχιστα γνωστού φόρουμ Classic Fly Tying, από όλο τον κόσμο, οι οποίοι παραδέχονταν ότι ο νεαρός Έντβιν Ριστ ήταν ο κορυφαίος.
Το πλέξιμο τεχνητών δολωμάτων-μυγών είναι μια τέχνη με μακρά ιστορία και παράδοση που γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της κατά τη διάρκεια της βικτοριανής εποχής και αναγεννήθηκε από τους λάτρεις στα τέλη του 20ού αιώνα. Ερασιτέχνες και επαγγελματίες περνούν ατέλειωτες ώρες συζητώντας για κάποια άγνωστα σχέδια ηλικίας 150 χρόνων. Κάποια απ’ αυτά κοστίζουν μια περιουσία: Για παράδειγμα, χρειάζονται τα φτερά μερικών σπάνιων πουλιών, πολλά εκ των οποίων προστατεύονται διότι απειλούνται με εξαφάνιση και περιλαμβάνονται στη λίστα απειλούμενων ειδών.
Κάποιες φορές, παρόμοια φτερά μπορεί να αποκτήσει κάποιος στις διεθνείς αγορές. Η τιμή τους όμως είναι πάντα υπερτιμημένη, όποτε συνήθως τα αγοράζουν πλούσιοι συλλέκτες. Οι ειδικοί λένε ότι το πλέξιμο των τεχνητών μυγών μπορεί να κοστίσει χιλιάδες δολάρια και να χρειαστεί αρκετό χρόνο. Συχνά δεν χρησιμοποιούνται καν για ψάρεμα, αλλά φυλάσσονται ως έργα τέχνης ή συλλεκτικά αντικείμενα.
Όταν ο Ριστ πήγε να σπουδάσει στο Λονδίνο, έλαβε email από έναν μέντορά του σχετικά με το ψάρεμα. Το όνομα αυτού ήταν Λουκ Κουτουριέ. Ανέφερε ένα καταπληκτικό μέρος: Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην πόλη Τρινγκ, στο οποίο υπήρχε μία από τις μεγαλύτερες ορνιθολογικές συλλογές στον κόσμο. Υπήρχαν και φωτογραφίες από χώρους γεμάτους ταριχευμένα εξωτικά πουλιά τα οποία παρουσιάζονταν ως εκθέματα.
Παθιασμένος ληστής
Ο Ρίστ τρελάθηκε από τον απίστευτο πλούτο υλικών που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο πλέξιμο για πολύ καιρό χωρίς να χρειαστεί να αναζητήσει ξανά φτερά. Πιο πολύ τον ενδιέφερε η δημιουργική πλευρά του θέματος παρά η οικονομική. Με τη χρήση των φτερών από τη συλλογή του μουσείου, θα μπορούσε να γίνει αξεπέραστος τεχνίτης και να μείνει για πάντα στην Ιστορία του ψαρέματος. Κάνοντας όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον, ο νεαρός πλέκτης-φλαουτίστας για πρώτη φορά επισκέφτηκε το μουσείο.
Στις 5 Νοεμβρίου 2008, ο Ριστ μπήκε στο ορνιθολογικό τμήμα του Βρετανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στο Τρινγκ. Υπέγραψε στο βιβλίο επίσκεψης και άφησε την ταυτότητά του στους φύλακες. Οι επιμελητές της έκθεσης γνώριζαν για την επίσκεψή του, οι πληροφορίες τους όμως δεν ήταν σωστές:
Η ληστεία, τα λάθη και η βαλίτσα με το περιεχόμενο του ενός εκατομμυρίου
Η επίσκεψη στο μουσείο έδωσε στον Έντβιν Ριστ τη δυνατότητα να σχεδιάσει με λεπτομέρειες τη ληστεία. Ήξερε πού να πάει και από πού να πάρει αυτό που χρειαζόταν. Είχε φτιάξει το σχέδιο και είχε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες. Δεν φωτογράφισε μόνο τα εκθέματα, αλλά και τους διαδρόμους και την τοποθεσία του κάθε γραφείου, τις εισόδους και τις εξόδους στους αποθηκευτικούς χώρους και στο κτίριο.
Τη νύχτα της 23ης Ιουνίου 2009, ο Ριστ έπαιξε σε μια συναυλία στο Λονδίνο, πήρε μια τεράστια άδεια βαλίτσα και επιβιβάστηκε στο τρένο για το Τρινγκ. Σε 45 λεπτά ήταν ήδη εκεί. Έσυρε τη βαλίτσα στο στενό πίσω από το κτίριο του μουσείου, ανέβηκε στη ταράτσα και έκοψε το προστατευτικό συρματόπλεγμα. Δεν κατάφερε να κόψει το τζάμι όποτε το έσπασε! Έτσι μπήκε μέσα.
Στις λίγες ώρες που πέρασε στο εσωτερικό του μουσείου, κατάφερε να βάλει στις τσάντες του 299 εκθέματα. Φαινόταν ότι ήταν πολύ τυχερός: Ο συναγερμός χτύπησε στο άλλο τμήμα του μουσείου και οι φύλακες δεν τον βρήκαν.
Ο Ριστ ήταν τόσο παθιασμένος που δεν υπολόγισε την ώρα και καθυστέρησε για το τελευταίο τρένο προς Λονδίνο. Πέρασε όλη τη νύχτα κοντά στον τόπο του εγκλήματος, αγκαλιά με τη βαλίτσα του, το περιεχόμενο της οποίας άξιζε -όπως υπολογίστηκε αργότερα- ένα εκατομμύριο δολάρια. Το επόμενο πρωί γύρισε με ησυχία του στο σπίτι.
Η βρετανική αστυνομία χρειάστηκε πάνω από έναν χρόνο για να εντοπίσει τον Ριστ, αν και ουσιαστικά δεν κρυβόταν: Έπλεκε τα δολώματα και πουλούσε τα φτερά με την ελπίδα να πληρώσει τις σπουδές του, να αγοράσει ένα καινούριο φλάουτο και να στηρίξει την επιχείρηση των γονιών του με τα χρήματα. Λίγους μήνες αργότερα, μόνο 174 πουλιά παρέμειναν ανέπαφα.
Ο Ριστ συνελήφθη το 2010. Στο δικαστήριο, ο δικηγόρος του υποστήριξε ότι ο φοιτητής έχει Άσπεργκερ και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει σωστές πράξεις από λανθασμένες. Ο ισχυρισμός έπαιξε τον ρόλο του και ο νεαρός ληστής καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης ενός έτους με αναστολή και επιστροφή των χρημάτων που κέρδισε. Είχε όμως μόλις το 10% από το ποσό των 125.150 λιρών.
Πηγή: sputniknews.gr
