Το ψαροντούφεκο κρύβει πολλές εκπλήξεις…
Αυτή η θάλασσα κρύβει πολλές εκπλήξεις στο ψαροτούφεκο… Το καλό είναι ότι ΠΟΤΕ δεν θα με αφήσει παραπονεμένο. Θα είναι ένα θήραμα τρόπαιο; Θα είναι πολύ όμορφες εικόνες του βυθού ή των ψαριών; Δεν ξέρω… Για μένα προσωπικά, η έκπληξη της ημέρας μπορεί να είναι ακόμα και ένα απλό κοχύλι.
Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!
Και όταν λέμε εξαιρέσεις μιλάμε για εκείνες τις ημέρες που δεν κοιμήθηκε ο Θεός, που γύρισε το σύμπαν προς το μέρος μας και κατορθώσαμε το ακατόρθωτο για πολλούς.
Ήταν λοιπόν καθημερινή μέρα μέσα Ιουνίου, σκάφος υπήρχε αλλά επειδή ήταν ήδη περασμένη η ώρα αποφασίσαμε με τον κολλητό και τον αδερφό μου να πάμε ένα κολυμπητό στην περιοχή του Αγ. Φωκά της Κω που κατά καιρούς έχουμε βγάλει μεγάλα ψάρια, κυρίως πελαγίσια. Οπότε ο κίνδυνος του να μην βρούμε τίποτε ήταν μεγάλος.
Παρόλα αυτά η προπόνηση έπρεπε να γίνει με ή χωρίς ψάρι στην βέργα και έτσι έγινε.
Τρεις σημαδούρες στην θάλασσα και φύγαμε…
Ο Πάρης με τον Αντώνη έπιασαν την «εσωτερική» κι εγώ την ανοικτή πλευρά…
Η βουτιά
Φτάνοντας στο επιθυμητό βάθος και επειδή στο συγκεκριμένο σημείο έχει ένα σκαλοπάτι που πάει από τα 15 στα 30 μέτρα είπα να δοκιμάσω να κάνω εκεί τις ενέδρες μου.
Με την πρώτη βουτιά στα 17 μέτρα είδα κάτι συναγρίδες γύρω στα 20-25 μέτρα που έπαιζαν αλλά δεν πλησίασαν.
Πέρα από τις συναγρίδες όμως δεν είχε τίποτα άλλο ο βυθός να αναδείξει μόνο φυκιάδες και ψιλή άμμο.
Άλλη μια βουτιά είπα μέσα μου…
Πήρα όσο πιο καλή ανάσα μπορούσα, διατηρώντας την χαλάρωση και τους χαμηλούς παλμούς και υπάρχει λόγος που το λέω αυτό διότι με το που ακούμπησα στον βυθό, μετά από 1 λεπτό και κάτι, είδα από τα μεσόνερα ένα κεφάλι ψαριού το οποίο μεγάλωνε απειλητικά και ερχόταν κατά πάνω μου λες και ήθελε να με φάει.
Στο ένα χέρι είχα το όπλο και με το άλλο κράταγα μια τούφα από την φυκιάδα. Όταν είδα το ψάρι μαζεύτηκα όσο πιο πολύ μπορούσα και κρύφτηκα πίσω από τα φύκια σαν να φοβόμουν. Αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον του ψαριού που επιτάχυνε την κίνηση του προς τα μένα. Πλέον ήταν σε απόσταση βολής και περίμενα να κάνει την κίνηση του. Είχα στο χέρι ένα λαστιχοβόλο 100άρι και φοβόμουν να του ρίξω ανάμεσα στα μάτια γιατί δεν θα το πέρναγε η βέργα, οπότε περίμενα να στρίψει.
Πράγματι, με το που γύρισε το κεφάλι του πάτησα τη σκανδάλη…
Η μάχη
Το ψάρι το πέτυχα 5 πόντους πίσω από τα μάτια και ξεκίνησα αμέσως την ανάδυση μου. Το μουλινέ γυρνούσε σαν τρελό αδειάζοντας γρήγορα όλο το κορδόνι και τα τραβήγματα του μεγάλου θηρευτή με βουλιάζανε…
Σανίδα σωτηρίας η σημαδούρα! Δένω το όπλο στην σημαδούρα και το αφήνω να με τραβήξει μαζί της. Το ψάρι πολέμησε πολύ για την ζωή του. Έφερνε κύκλους από κάτω μου και φοβόμουν ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να σπάσει το φτεράκι της βέργας ή να κοπεί το σχοινί του μουλινέ. Έπρεπε να βιαστώ και να το δευτερώσω το οποίο και έκανα με μια μέτρια σε απαιτήσεις βουτιά πιο ρηχή αυτή την φορά με στόχο τον καίριο θάνατο του ψαριού.
Το ψάρι παραδόθηκε μετά από 20 περίπου λεπτά.
Ήταν μια ακόμη εμπειρία ζωής. Είναι από τις στιγμές που σου μένουν χαραγμένες στο μυαλό και σε συντροφεύουν σε όλη σου την ζωή!
Καλές Αναδύσεις σε όλους!
