Ψαροντούφεκο: Ιστορίες με κυνόδοντες
Βρίσκομαι και πάλι στα νερά της Μαδαγασκάρης. Μερικούς μόλις μήνες μετά την τελευταία μου επίσκεψη. Θαρρείς νομοτελειακά έπρεπε να επιστρέψω εκεί που ο καρχαρίας τίγρης μου «στέρησε» τον μεγάλο σκυλόδοντα τόνο. Σαν κάτι να είχε μείνει ημιτελές μέσα μου…
Μίλια μακριά από την ακτή, θάλασσα και ουρανός εφάπτονται στον ορίζοντα 360 μοίρες γύρω μου. Σε ένα τόσο εκτεταμένο ύφαλο, είναι αδύνατο να ξέρω αν βούτηξα ξανά στο ίδιο σημείο. Πράγμα τελικά όχι και τόσο σημαντικό, αφού εδώ τα ψάρια ζουν στο ρεύμα, παρά σε σταθερά σημεία.
Dogtooth tuna (Gymnosarda unicolor), μια «μίξη» μεταξύ τόνου και γιγαντιαίου σκουμπριού. Αν και μάλλον κάπως καταχρηστικά φέρει τον τίτλο tuna αφού ανήκει σε άλλο γένος, σε σχέση με τον γαλαζόπτερο και τον κιτρινόπτερο τουλάχιστον…
Ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά σαν πατήσεις την σκανδάλη και έρθεις αντιμέτωπος –πιθανότατα- με την πιο έντονη και δυναμική αντίδραση που μπορεί να έχει χτυπημένο θήραμα στο υποβρύχιο ψάρεμα. Με απαράμιλλη δύναμη μπορεί να βυθίσει δύο μεγάλους πλωτήρες σε ελάχιστο χρόνο. Έχει δε, την τάση να καταφεύγει στο βυθό, όπου προσπαθεί να τριφτεί για να καταστρέψει ότι το συγκρατεί, ώστε να διαφύγει. Η καλή βολή δεν είναι απλά απαραίτητη, είναι το ελάχιστο απαιτούμενο ξεκίνημα.
Στη συνέχεια όλος ο εξοπλισμός θα δοκιμαστεί στο έπακρο. Σχοινιά, σημαδούρες, βέργα και φτεράκια! Μα και όσα φοράμε -κυρίως τα πέδιλα- καθώς αγαντάρεις (κατά το δυνατό) αυτό το παντοδύναμο πλάσμα. Ακόμα και αν όλα αντέξουν, τίποτα δεν εγγυάται ότι το ψάρι θα ανέβει τελικά στη βάρκα.
ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ
Είναι σχεδόν πάντα παρόντες, καθώς φαίνεται ότι επιλέγουν τα ίδια άγρια σημεία του υφάλου. Αρκεί ο ήχος της βολής και μόνο να τους κινήσει το ενδιαφέρον. Με κάθε τρόπο (σε ασφαλή πάντα πλαίσια) κατά τη διάρκεια της μάχης με το λαβωμένο σκυλόδοντα, πρέπει να αποφύγεις την «πρώτη δαγκωματιά» από τους καρχαρίες. Άπαξ και συμβεί αυτό το παιχνίδι έχει σχεδόν σίγουρα χαθεί. Η φρενίτιδα τους καθιστά ουσιαστικά αδύνατη και σαφώς άκρως επικίνδυνη, κάθε προσπάθεια να ανακτήσεις το χτυπημένο ψάρι. Η δε πιο πιθανή στιγμή να συμβεί αυτό είναι όταν η αντίδραση του τόνου κοπάσει κάπως και αρχίζεις να μαζεύεις χεριές.
Θυμάμαι μερικά χρόνια πριν στο Μπαλί ένας μεγάλος σκυλόδοντας ήρθε να με επεξεργαστεί σε ανύποπτο χρόνο, καθώς έκανα καρτέρι στο βυθό. Ήταν η πρώτη επαφή που είχα ποτέ με το είδος. Ευτυχώς έκρινα ώριμα κρατώντας ένα 120αρι διλάστιχο με πενήντα μέτρα μουλινέ και δεν είχα κάνει βολή. Θα τον τραυμάτιζα άσκοπα και θα έχανα το ψαροτούφεκο! Έκτοτε, ήρθαν ευκαιρίες, βολές και συλλήψεις. Μα οι καρχαρίες μου είχαν στερήσει μέχρι τώρα το όποιο πραγματικά μεγάλο ψάρι του είδους και αν είχα χτυπήσει.
ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ
Ήδη από την επιφάνεια φαίνεται μια κίνηση κάπως βαθύτερα από το αιωρούμενο φλάσερ. Μια μεσόνερη βουτιά από τον Marcel (o οδηγός μας στο ταξίδι) το πιστοποιεί.
Τα doggies έχουν εμφανιστεί αλλά κρατούν τη συνήθη επιφυλακτική τους στάση παραμένοντας λίγο βαθύτερα. Τα εντοπίζω κατά την κατάδυση και μένω να αιωρούμαι. Από κάτω τους, κοντά στον πυθμένα, τριγυρίζουν οι καρχαρίες.
Οι αισθήσεις είναι σε επαγρύπνηση. Βλέπω δυο τόνους κάπως πιο χοντρούς και αφήνομαι στην αρνητική πλευστότητα. Τους προσεγγίζω ήρεμα και όχι επιτακτικά προς τα πάνω τους. Δίχως καμία κίνηση από μέλος του σώματός μου, πράγμα που φαίνεται να λειτουργεί, αφού η μεταξύ μας απόσταση μειώνεται συνεχώς…
Επιτελούς έχω βολή! Καθυστερώ εσκεμμένα για λίγο ώστε να σημαδέψω με τέτοιο τρόπο που η βέργα να καρφωθεί από πίσω προς τα μπροστά. Μια επιλογή που και διαπερνά αποδοτικότερα το ψάρι και το εξασθενεί. Μα επίσης επιβαρύνει τη βέργα κάπως λιγότερο κατά την μάχη που ακολουθεί. Μάχη είπα; Ελάχιστα δεύτερα αφού πάτησα την σκανδάλη το bungee τρέχει δίπλα μου. Ο Marcel το έχει ήδη γραπώσει και προσπαθεί να συγκρατήσει από την επιφάνεια ότι μπορεί. O Αντώνης βουτάει προσπαθώντας να αποσυντονίσει και να διώξει τους καρχαρίες. Ομαδική δουλειά, ενώ παίρνω μερικές ανάσες στην επιφάνεια, μετά την ανάδυση.
Σε λίγο βουτώ ξανά και με κάποιο (μετρημένο) τσαμπουκά απωθώ τους καρχαρίες που -ολοένα και λιγότερο- διακριτικά περιτριγυρίζουν το ψάρι. Στιγμές γεμάτες αδρεναλίνη κατά τις οποίες ο χρόνος έχει χάσει την πραγματική του υπόσταση. Κάποτε επιτέλους σαν όλα να έχουν κριθεί. Πλαγιασμένος ο σκυλόδοντας απέχει λίγα μέτρα από την επιφάνεια ενώ ο Marcel ακούραστα συνεχίζει να μαζεύει σχοινί. Ένας γκρίζος καρχαρίας προσεγγίζει εκ νέου. Μια τελευταία απώθηση -πιο αγριεμένη αυτή τη φορά- και επιτέλους το ψάρι μπαίνει στη βάρκα.
Άγνωστο το βάρος του, μα η χαρά και η εμπειρία ανεξίτηλες.
