Ψαροτούφεκο στη Μύκονο: Τι συνέβη πάνω στο χάραμα;
Μαγιάτικο! Μια λέξη που για όσους ασχολούνται με το ψαροντούφεκο, αρκεί για να γεμίσει το μυαλό και τη φαντασία. Να ξυπνήσει έντονες αναμνήσεις σε όσους ανταμώθηκαν στο γαλάζιο μαζί του! Είναι ίσως από τα θηράματα που παρουσιάζονται είτε τελείως «εύκολα», είτε τελείως απλησίαστα στις βουτιές και τις τεχνικές μας.
Το καρτέρι είναι σαφέστατα μονόδρομος και οι εκφάνσεις του αποδίδουν όλες ανάλογα το τόπο, το κοπάδι, το μέγεθος των ψαριών και την εποχή. Με πατωτό καρτέρι, με μεσόνερο, ακόμα και με επιφανειακό καρτέρι, μπορεί ένας ψαροκυνηγός να πιάσει ψάρια, αν ξέρει να διαβάσει τις κινήσεις τους.
Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους, που δε μπορούμε να πούμε ποτέ με σιγουριά «σήμερα θα είναι δεκτικά τα μαγιάτικα»! Σε άλλα είδη ψαριών, υφίσταται κάτι τέτοιο και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή κάποιες φορές, να μπορούμε να υπολογίσουμε ακόμη και το πότε, το που και το γιατί θα βρίσκονται εκεί τα ψάρια και με τι διάθεση.
Τα μαγιάτικα λοιπόν είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση γιατί έχουν στη φύση τους πελαγική συμπεριφορά και χαρακτήρα και δεν ήμαστε τόσο διαβασμένοι στην Ελλάδα σε αυτό το θέμα, όπως σε άλλες χώρες, πχ που κυνηγάνε μόνο πελαγίσια.
Χάραμα ή σούρουπο λοιπόν; Θα τα βρω στην αποχή ή στο κεφάλι της ξέρας;
Μερικά από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν σε έναν έμπειρο ψαροκυνηγό αμέσως μόλις βάλει το κεφάλι κάτω από το νερό και δει κυρίως το ψιλό και τις κινήσεις του, μιας και μόνο γι’ αυτό το λόγο θα πλησιάσει στα βάθη που ψαρεύουμε. Είναι θέμα επιβίωσης και όχι διασκέδασης, το να βγει ένα μαγιάτικο που μπορεί να κυνηγήσει άνετα στα 90 μέτρα, ακόμη και στην επιφάνεια και να επιτεθεί στο ψιλό σκορπώντας το θάνατο. Προφανώς και για λόγους ασφάλειας προτιμάει βαθύτερες ζώνες κατά μέσο όρο, μακριά από την ανθρώπινη παρουσία.
ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΠΡΩΙΑ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΧΑΡΑΜΑ…
Ήταν από εκείνες τις όμορφες καλοκαιρινές βραδιές, με μια παρέα τεσσάρων ατόμων η οποία ομόφωνα απαίτησε να φάει ψαράκι! Κι επειδή δεν χαλάω χατήρια, αποφάσισα να πάω πολύ πρωί για τρείς κυρίως λόγους που μπορώ να σας εξηγήσω:
1ον για να γλυτώσω τη κυκλοφορία πολλών σκαφών μέσα στη σεζόν.
2ον γιατί έπρεπε να πάμε και καμιά βόλτα με το σκάφος και την παρέα από το πρωί προς μεσημέρι.
3ον μήπως βρω κάποια συναγρίδα στο χάραμα ή κάποιο άλλο πελαγίσιο λίγο πιο εύκολα από ότι θα γινόταν μέσα στη μέρα.
Ξύπνημα πριν βγει ο ήλιος λοιπόν, και μαζί μόνο το μεγάλο μου όπλο. Ντύθηκα μέσα στο σκάφος, στο λιμάνι, στο φως του λυκαυγές. Αφήνω μόνο τα πράγματα που θα χρειαστώ να είναι ήδη διαθέσιμα μόλις ρίξω άγκυρα. Μάσκα, ανεπνευστήρας, σημαδούρα, πτερύγια, όπλο και ζώνη βαρών σε ετοιμότητα στο πάτωμα του σκάφους.
Με πολύ χαμηλές στροφές, για να μη ταράζω την ηρεμία με τη δίχρονη 90αρα εξωλέμβια, βάζω πλώρη για ένα σήκωμα στα 13 μέτρα βάθος. Φτάνοντας σβήνω από μακρύτερα τη μηχανή, υπολογίζω να φτάσει με τη φόρα το σκάφος στην πίσω, όχι και τόσο καλή πλευρά του σημείου, και αφήνω σιγά-σιγά το σίδερο να πιάσει πάτο. Φοράω τον υπόλοιπο εξοπλισμό και γλιστρώ σιγά-σιγά στο νερό.
Όπλισμα και χαλάρωση όση ώρα μου χρειαστεί. Είμαι εδώ για να απολαύσω τα λίγα καρτέρια που θέλω χωρίς να βιάζομαι, οπότε κρατιέμαι από το σκάφος και χαλαρώνω με τη σημαδούρα να έχει πάρει τη θέση της λίγα μέτρα πιο πίσω.
Κάνω μερικές πεδιλιές πιο μπροστά από την άγκυρα, μια μικρή παύση για τις τελικές αναπνοές μου και καταδύομαι όσο πιο ήσυχα μπορώ. Στην κατάδυσή μου πρωτίστως προσπαθώ να ακούω τους ήχους. Τις κινήσεις του ψιλού που θα τις δώ μόλις ξαπλώσω στο βυθό.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ «ΗΣΥΧΙΑ» ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ
Αυτή τη φορά ήταν όλα ήσυχα, δεν άκουγα ούτε ουρές από μεγάλα ψάρια αλλά το χειρότερο, δεν άκουγα ουρίτσες από τις γόπες κλπ που βρισκόταν γύρω μου… Σημάδι πώς δε κυνηγιούνται, έστω εκείνη τη στιγμή, όμως… ΛΑΘΟΣ!
Μόλις ξάπλωσα στο βυθό, ένα μαγιάτικο. Ενώ δεν κυνηγούσε, και ήταν όλα νωχελικά στη περιοχή, το έβλεπα μακριά να έρχεται διαγώνια προς εμένα. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου, να εκμεταλλευτώ απολύτως το μεγάλο μου όπλο το οποίο το θέλω ακριβώς για τέτοιες καταστάσεις, μονοτουφεκιές που λέμε στη διάλεκτό μας, χωρίς πολλά μπλεξίματα.
Έτσι και έγινε! Το μαγιάτικο συνέχισε την πορεία του προς τα εμένα. Η απόστασή του ήταν αρκετή να μου δώσει μια τέλεια βολή.
Η βέργα έπληξε το ψάρι καίρια και το πήρα στα χέρια μου γρήγορα! Βγαίνοντας στην επιφάνεια, γυρίζω να δω που είναι ο ήλιος. Σε δευτερόλεπτα ίσως, θα εμφανιζόταν πάνω από το ψηλό βουνό. Ένιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα, ανακούφισης και ολοκλήρωσης ταυτόχρονα.
Κολύμπησα προς το σκάφος και έριξα το ψάρι μέσα στο πάτωμα του φουσκωτού. Eβγαλα τη στολή μου και γύρισα να πιώ ένα καφέ στο λιμάνι! Δε χρειαζόμουν κάτι άλλο! Tο καφέ του λιμανιού ίσα που είχε ανοίξει κι εγώ ήμουν ήδη πίσω με το ψάρι που μου ζητήθηκε για βραδινό.
Τελικά φαγώθηκε σε δύο βράδια και από μεγαλύτερη εν τέλη παρέα γιατί το ψάρι ζύγιζε 8 κιλά! Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν, μιας και η παρέα μας δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλο ψάρι από κοντά…
Όλο αυτό σε μια βουτιά, μια βολή και όλο το ψαροτουφεκάδικο ελληνικό καλοκαίρι σε ένα κάδρο… Να τρως ένα ψάρι που έπιασες, συνοδεία αγαπημένων φίλων στο τραπέζι, δίπλα στις θάλασσες μας! Αξία ανεκτίμητη!
Εύχομαι και αυτό το καλοκαίρι να έχουμε παρόμοιες εικόνες και σκηνές. Να τις ζήσουμε και όχι μόνο να αναπολούμε εικόνες από παλιότερα…
