Ψαροτούφεκο: Ο ροφός και η δοκιμή του νέου ψαρότοπου
Ένα απλό κολυμπητό σε τυχαία παραλία και μάλιστα σε πολυψαρεμένο μέρος, μου υπενθυμίζει γιατί πρέπει να δοκιμάζουμε έναν ψαρότοπο, ακόμη κι αν τον θεωρούμε «τελειωμένη υπόθεση».
Στο τελευταίο μου ψάρεμα, σκέφτηκα πως η δοκιμή σε ένα νέο κομμάτι μπορεί να κρύβει εκπλήξεις και έτσι δεν δίστασα να το επιχειρήσω. Η ταπεινή, αλλά τίμια συγκομιδή των πρώτων ωρών, με μόλις έναν λούτσο και έναν κέφαλο, αρκούσε για το μεσημεριανό, αλλά σαν ψαροκυνηγός, δεν πρόλαβα να ζήσω αυτήν την ένταση που επιζητούσα.
Έψαχνα ένα θήραμα για να ακονίσω τις ικανότητες μου, όπως μια συναγρίδα ή ακόμη καλύτερα έναν αξιόλογο ροφό…
Ποια τεχνική θέλει ο τόπος;
Η λογική μου σε κάθε νέο τόπο που επισκέπτομαι, είναι να διαβάζω τις κινήσεις του βυθού κι έπειτα να λειτουργώ ανάλογα. Άρχισα λοιπόν να κινούμαι στον βυθό, προσπαθώντας να καταλάβω τι ήθελε ο τόπος να μου «πει». Να κοιτάξω για χταπόδια; Να ψάξω για ροφούς; Να κάνω καρτέρια για πελαγίσια;
Μην ξεχνάτε ότι το ανθρώπινο σώμα είναι και αυτό μια μηχανή που λειτουργεί με καύσιμο (τροφή), και όσο μένουμε νηστικοί στη θάλασσα, αυτό το καύσιμο εξαντλείται. Εφόσον η ενέργεια που έχουμε είναι περιορισμένη και δεν μπορούμε να τα δοκιμάσουμε όλα, πρέπει να εστιάσουμε εκεί που πιστεύουμε ότι ο τόπος θα αποδώσει! Εγώ επέλεξα το συρτό καρτέρι.
Ξεκίνησα λοιπόν εναλλάσσοντας πότε-πότε τη θέση μου στον βυθό και παράλληλα προσπαθώντας να διαβάσω τις κινήσεις των μικρόψαρων. Κάποια στιγμή κουράστηκα και άρχισα να σκέφτομαι την γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού μου. Τον μπέμπη να με περιμένει με αυτό το γλυκό χαμόγελο (με τα ελάχιστα πρώτα δοντάκια του) και τη γυναίκα μου να με υποδέχεται με αγάπη στην είσοδο του σπιτιού μας. «Αυτό ήταν», σκέφτηκα. Θα κάνω μια τελευταία βουτιά και θα επιστρέψω. Ας γυρίσω και μια φορά νωρίς στο σπίτι!
Το συρτό καρτέρι
Είναι μια πανέξυπνη τεχνική, όπου πρέπει να συρθείς στον βυθό κρύβοντας το σώμα σου ανάμεσα σε φυσικά εμπόδια (βράχους, φύκια κλπ.) μέχρι να φτάσεις στο τελικό πόστο. Το πόστο αυτό είναι συνήθως κάποιο απότομο κόψιμο βράχων, το τέλος ενός φρυδιού, η σκιά ενός μονόπετρου ή απλώς ένα σημείο που παρουσιάζει έντονη κινητικότητα μικρόψαρων.
Η απόφαση για το τελευταίο συρτό
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, διάλεξα με προσοχή το σημείο που θα έκανα το τελευταίο μου συρτό. Το βάθος ξεκινούσε από τα 7 μέτρα και κατέληγε πάνω από ένα χαοτικό φρύδι, στα 14 μέτρα βάθος. «Χαοτικό» γιατί ήταν από αυτά τα φρύδια που ό,τι κι αν κρυφτεί εκεί μέσα, δεν θα μπορέσεις ποτέ να το ξετρυπώσεις. Έτσι, όλα έπρεπε να συμβούν έξω από εκείνο το φρύδι!
Η βουτιά έγινε όπως έπρεπε, έφτασα στο πόστο κρύβοντας το σώμα μου στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και ξεκίνησα το καρτέρι. Τα δευτερόλεπτα πέρασαν γρήγορα και ενώ τα μικρόψαρα ήταν σε έκσταση, τελικά τίποτα δεν φάνηκε από τα βαθιά. Ή έτσι νόμιζα… Γιατί, όπως έκανα να σηκωθώ από το πόστο μου, ένας ωραίος ροφός ξεκόλλησε από το σκαλοπάτι και πήγε προς το φρύδι. Ακινητοποιήθηκα για λίγο και σκέφτηκα: «Τι όμορφο πλάσμα, αγέρωχο και δυνατό!» Τον παρακολούθησα να χάνεται στο χαοτικό φρύδι και συνέχισα αργά και χαλαρά την ανάδυσή μου.
Στην επιφάνεια με στοίχειωσε η σκέψη του θολού τοπίου και η ένταση που δημιουργούσε ο βυθός. Ήθελα να κάνω άλλη μια επίσκεψη στο σημείο που μπήκε το ψάρι, να δω εάν θα σταθώ τυχερός. Να δω εάν ο αγέρωχος ροφός με περιμένει στη σκιά του φρυδιού. Χαλάρωσα, πήρα την απόφαση και ξεκίνησα για το σημείο. Φτάνοντας, αντίκρισα το πολυσύνθετο χαράκι του βυθού, όπου κυριολεκτικά υπήρχαν αμέτρητα σημεία για να κοιτάξεις. Όμως, η μικρή εμπειρία που είχα σε ανάλογες περιπτώσεις, έλεγε το εξής: «Μην κοιτάς το προφανές, κοίτα εκεί που δεν θα περίμενες να δεις το ψάρι…»
Προσπέρασα λοιπόν όλα τα μεγάλα και ευμεγέθη ανοίγματα του βράχου και κατέληξα σε ένα πολύ μικρό παραθυράκι. Εκεί το χοντρό κεφάλι του ροφού με τις πανέμορφες «πιτσιλιές» του με επεξεργαζόταν και παρακολουθούσε τις κινήσεις μου σαν αμυνόμενος πολεμιστής!
Μία μικρή του κίνηση, ήταν αρκετή για να προδώσει τη θέση του και το απότομο στρίψιμο του σώματος του δεν ήταν αρκετά γρήγορο για να αποφύγει την ατσάλινη βέργα. Η βολή έγινε ενστικτωδώς και η βέργα τον βρήκε χαμηλά στην κοιλιά, οπότε έπρεπε να τον αφήσω να ηρεμήσει. Ένα σκισμένο ψάρι θα ήταν καταστροφική εξέλιξη και δεν ήθελα να το ρισκάρω.
Επιχείρησα ακόμη δύο βουτιές, και στην πρώτη θανάτωσα πρώτα το ψάρι για να μην ταλαιπωρείται, ενώ στη δεύτερη απεγκλώβισα με προσοχή τον υπέροχο ροφό από το φρύδι και τον πήρα μαζί μου στην επιφάνεια.
Το ψάρεμα για εμένα είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο! Ξεκίνησα να κολυμπώ τον δρόμο της επιστροφής και δεν όπλισα ξανά το όπλο μου, απλώς το κράτησα στο πλάι μου και απόλαυσα την ομορφιά του βυθού, ενώ σκεφτόμουν τι χαρά θα κάνουν οι δικοί μου άνθρωποι όταν με συναντήσουν και πόσες ιστορίες θα μπορέσω να μοιραστώ μαζί τους και μαζί σας από αυτό το ψάρεμα!
Κάνουμε το καλύτερο χόμπι του κόσμου! Είμαστε προνομιούχοι γιατί γινόμαστε ένα με τη φύση και μας δίνεται η δυνατότητα να αμβλύνουμε τα κυνηγετικά μας ένστικτα, ενώ παράλληλα αλιεύουμε με επιλεκτικό τρόπο την τροφή μας.
Πάντα όμως να θυμάστε, ότι χρειάζεται σύνεση και προσοχή.
Δύο φορές θα σκέφτεστε και μία θα βουτάτε!
