Καταδροµές για χειμερινό ψαροτούφεκο
Η θερµοκρασία της ατµόσφαιρας έχει πέσει και σταδιακά ακολουθεί αυτή της θάλασσας. Η διάρκεια της ηµέρας είναι εξαιρετικά µικρή. Οι καιρικές συνθήκες συχνά είναι κάθε άλλο παρά ιδανικές. Όµως η επιθυµία για θάλασσα παραµένει δυνατή, όσο παράξενο και αν φαντάζει αυτό σε όσους δεν είναι εξοικειωµένοι µε το υποβρύχιο ψάρεµα. Άλλωστε έχει πάντα τον τρόπο της, να επιβραβεύει όσους την προσεγγίζουν µε ανιδιοτέλεια.
Χειµώνας, η εποχή που το ενδιαφέρον στρέφεται στα ρηχά έως πολύ ρηχά. Χοντρό νεοπρέν, αρκετά βαρίδια µοιρασµένα σε όλο το σώµα και όχι µόνο τη µέση. Συρτά και στατικά καρτέρια, µε απώτερο στόχο τον βασιλιά αυτής της ζώνης το λαβράκι. Μα όχι αποκλειστικά! Κέφαλοι, σαργοί, τσιπούρες και άλλα όµορφα θηράµατα καραδοκούν. Ευκαιρία για γρήγορες εξορµήσεις σε σηµεία που άλλες χρονικές περιόδους δεν θα καταδεχόµασταν να βουτήξουµε!
Οι µπάφες
Στα ξενέρια που κατευθυνόµαστε κάθε χειµώνα ένα µεγάλο κοπάδι µπάφες κάνει την ετήσια συγκέντρωση του. Μαζί τους και πολλοί ακόµα θηρευτές έχουν εντοπιστεί να λαµβάνουν το µερίδιο τους, λίτσες, τόνοι και µαγιάτικα. Όλα αυτά πριν πέσει πρώτο φυτίλι, που δυστυχώς ανθεί ακόµα στην περιοχή. Άραγε θα είναι εκεί τα ψάρια; Προλάβαµε τους βοµβιστές; Αυτές οι σκέψεις µε συντροφεύουν, καθώς κολυµπάµε προς τον τόπο. Η πρώτη εντύπωση είναι θετική. ∆εκάδες ψάρια κινούνται στην περιοχή. Αρκετά καχύποπτα, αλλά παρόντα. Τα καρτέρια ξεκίνησαν. Μπάφες πολλές, από τα άλλα όµως τίποτα. Έτσι σε λίγο ο δείκτης θα ενδώσει. ∆ύο ψάρια ήταν αρκετά. Άφησα τον Κώστα να συνεχίσει και αναζήτησα κάτι διαφορετικό στην αποχή του τόπου. Εκεί όπου τα βράχια µπλέκονται µε τις φυκιάδες, για να τερµατίσουν τελικά σε µια απέραντη αµµουδιά. ∆ιαδοχικές βουτιές µε το βλέµµα στραµµένο εκεί που η διαµόρφωση του τόπου έχει µεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ένας ωραίος σηκιός φαίνεται πως άκουσε τους ήχους των βουτιών µου και ξεµύτισε διακριτικά από µια φυκιάδα για να ελέγξει. Σχεδόν αθέατος από οποιαδήποτε άλλη γωνία, µου έδωσε την ευκαιρία για µια σβέλτη βολή. Όµορφο θήραµα που χάρισε έναν ακόµα χρωµατικό τόνο στην ψαριά µας. Στην οποία παρεποπτόντως είχαν προστεθεί ακόµα τρεις µπάφες από τον Κώστα.
Στην αναµπουµπούλα, αναζητώντας το λύκο του βυθού…
Η µέρα φαινόταν σκληρή. Αέρας, βροχή, κρύο. Όλα συνηγορούσαν ώστε να µείνει κανείς δίπλα στο τζάκι. Όµως πίσω από εκείνο το καβάκι θα µπουνατσάρει. ∆εν θα είναι και κανείς άλλος στο νερό. Μπορεί να έχει κανένα ψάρι ήρεµο… . Σε λίγο φοράω τα νεοπρέν υπό τη θέα της θάλασσας, που µόνο θελκτική δεν θα µπορούσε να χαρακτηριστεί. Τουλάχιστον εκεί που θέλω να φτάσω είναι µπουνάτσα. Η διαδροµή έγινε µε υποβρύχιες πορείες (συρτά καρτέρια) υπό σχεδόν µηδενική ορατότητα. Προσέγγισα τον τόπο δίχως κάτι να προδώσει παρουσία ψαριού. Και να ήταν εκεί δηλαδή σιγά µην το έβλεπα… άλλη συζήτηση αυτή. Στην µεγάλη φυκιάδα που καλύπτει το βυθό της αγκάλης αυτού του κολπίσκου, οι συνθήκες είναι αισθητά καλύτερες. Απαιτούν όµως µέγιστη ετοιµότητα στα στατικά καρτέρια που τώρα επιδίδοµαι. Η ώρα περνά. Τίποτα δεν εµφανίζεται και µοιραία ο νους άρχισε τα παιχνίδια. Εκεί ακριβώς απαιτείται πειθαρχία ώστε να συνεχίσεις. Ώσπου µια αχνή φιγούρα µπήκε από αριστερά. Ανασηκώνω ελαφρά το όπλο. Η βολή έγινε µε µια ελάχιστη καθυστέρηση, οπότε µοιραία χωρίς οπτική επαφή. Κατ’ εκτίµηση λοιπόν στην τροχεία που ακολουθούσε το ψάρι. Ξανά ηρεµία. Αστόχησα; Ίσως, αν και το σύστηµα πετονιά – βέργα µου φάνηκε πως προσγειώθηκε «βαρύ». Τραβώντας το κοντά µου αυτή η υποψία έµελε να επιβεβαιωθεί. Σε ελάχιστο χρόνο κρατάω στα χέρια µου το κεραυνοβοληµένο λαβράκι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από µια τέτοια µέρα;
