Βούρλα και µπραγάνι... στο ψαροτούφεκο
«Βούρλα» και «µπραγάνια», δύο λέξεις που προέρχονται από την ορολογία των παλιών ψαράδων και δη αυτών που επάνδρωναν τις ανεµότρατες και χρησιµοποιούνταν για το διαχωρισµό των ψαριών. Έτσι, όσα ήταν άριστης ποιότητας αποκαλούνταν «βούρλα», καθώς τα κρέµαγαν χρησιµοποιώντας τα µακριά στελέχη από το οµώνυµο υδρόφιλο φυτό, ενώ ως «µπραγάνια» αναφέρονταν τα µεσαίας και κατώτερης ποιότητας. Ποιος ο συσχετισµός της ανεµότρατας και το σύγχρονου υποβρύχιου ψαρέµατος θα αναρωτιέται κάποιος, και όχι άδικα, αφού το σηµείο τοµής µεταξύ των δύο τεχνικών, τείνει στο µηδέν. Μένοντας αποκλειστικά στα δικά µας, το ψαροτούφεκο είναι η µόνη τεχνική όπου υπάρχει η δυνατότητα ο ψαράς να επιλέξει το θήραµά του. Να ξεχωρίσει το βούρλο από το µπραγάνι, δίχως άσκοπες και περιττές απώλειες. Το στοιχείο αυτό της επιλεκτικότητας, οφείλει να χαρακτηρίζει πάντα τις θαλασσινές µας εξορµήσεις. Πηγαίνοντας ένα βήµα παραπέρα, έχουµε ως ψαροκυνηγοί τη δυνατότητα επιλογής όχι µόνο της ποιότητας, αλλά και των ειδών των ψαριών, στοχεύοντας µόνο όσα άπτονται των προσδοκιών µας ή κρίνουµε ότι η απουσία τους δε θα επηρεάσει αρνητικά τον τόπο, τουλάχιστον σε µεγάλο βαθµό. Για τον γράφοντα τα παραπάνω είναι η κορωνίδα των προσπαθειών στη θάλασσα, έστω και αν αυτό συχνά έχει ως αποτέλεσµα άψαρες εξορµήσεις ή κραυγαλέες ευκαιρίες που πάνε χαµένες.
Στα κόκκινα
Αρχές φθινοπώρου. Όντας στην καλύτερη δυνατή φόρµα καταδυτικά, είναι η κατάλληλη στιγµή να βουτήξω στο νέο αυτό στίγµα. Ένας τόπος γνωστός στους επαγγελµατίες, αλλά όχι τόσο στους ερασιτέχνες (πόσο µάλλον σε ψαροτουφεκάδες…). Ακουµπώ τον πυθµένα, όπου η χρωµατική παλέτα έχει χάσει την ποικιλία της. Πάραυτα, ο τόπος παρεµένει πολύ ζωντανός. Το βλέµµα µοιραία εστιάζει στα µαύρα ψάρια που κινούνται νωχελικά στο χώρο, δύο µεγάλους ροφούς και µερικές στήρες. Στέκουν και χαζεύουν το πλάσµα που έπεσε από ψηλά µε απορία. Μια βολή θα µπορούσε εύκολα να αποφέρει ένα χοντρό ροφό, όµως εδώ δεν αξίζει! Ούτε πεινάω (ευτυχώς), ούτε πρόκειται να ξεµείνω από ευκαιρίες συνάντησης µε τέτοια θηράµατα σε άλλους τόπους.
Η αναµονή φέρνει κοντά µου ένα κοπάδι πιο ιδιαίτερων ψαριών. Τσαούσια, µικρά σχετικά, αλλά µάλλον σπάνια για το υποβρύχιο ψάρεµα. Ο χρόνος βυθού έχει αυξηθεί αρκετά, όποτε αρπάζω την ευκαιρία µόλις ένα εξ αυτών µπαίνει εντός βεληνεκούς του ψαροντούφεκού µου. Σε λίγο οι αποχρώσεις του κόκκινου µε συντροφεύουν στην επιφάνεια και οµολογουµένως το ψάρι µου προσφέρει ικανοποίηση δυσανάλογη µε το µέγεθός του.
Η πρόκληση
Λίγο πριν χειµωνιάσει οριστικά και στη θάλασσα, είχα την ευκαιρία να βουτήξω σε ένα από τα αγαπηµένα µου κοµµάτια. Κρυµµένο µέσα στο πέλαγος, κατά το παρελθόν µου είχε χαρίσει υπέροχες εικόνες και θηράµατα. Πρώτη αναγνωριστική βουτιά και τρεις όµορφες στήρες αιωρούνται στο δεύτερο σκαλί. Μαζί τους σαργοί, κακαρέλοι και αρκετό ψιλό, συνθέτουν ένα µάλλον φαντασµαγορικό σύνολο. «Θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιος ροφός», σκέφτοµαι καθώς βουτώ ξανά. Υποσυνείδητα ξεκινώ το συρτό λίγα µέτρα πριν το σκίσιµο του βράχου, όπου συνήθως φιλοξενεί τέτοια ψάρια. Ένας γδούπος από το εσωτερικό και ένα σύννεφο σκόνης που τινάζεται, µαρτυρούν τη διακριτική του παρουσία στα ενδότερα. Καλά είναι εκεί, ας µείνει στην ησυχία του. Άλλωστε δεν αποτελεί και καµιά σπουδαία πρόκληση. Αντίθετα µε τις «ξαδέλφες» του, που είναι εξαιρετικά πιο δελεαστικές. Και πολύ πιο πονηρές επίσης, αφού σε κάθε προσπάθειά µου να τις προσεγγίσω, καταφέρνουν να ξεγλιστρούν επιτυχώς, µέχρι που τελικά εξαφανίζονται. Όµως, η υποψία µιας ράχης στην κόψη του παρακείµενου φρυδιού, µε ωθεί να ξαναβουτήξω. Προσεγγίζω από δεξιά, και αργά ξεπροβάλω βλέµµα και όπλο µαζί. Το ψάρι έχει περιστραφεί, κοιτώντας τώρα προς το χαράκι. Η βολή και το τίναγµα του ψαριού συγχρονίζονται, µε αποτέλεσµα ένα φαινοµενικά επιπόλαιο βράχωµα στον προθάλαµο. Τραβάω διακριτικά, αλλά δίχως αποτέλεσµα, καθώς η βέργα φαίνεται να σκαλώνει κάπου. ∆εν υπάρχει λόγος για βιασύνη. Λίγο αργότερα, το φτεράκι της βέργας που έκανε τη «ζηµιά» θα ξεσκαλώσει µε προσεκτικό χειρισµό και η στήρα θα µας ακολουθήσει στην επιφάνεια.
