11 μέρες στο Αιγαίο µε φουσκωτό σκάφος

Ήταν αρχές Αυγούστου 2021 και η ώρα για το πολυπόθητο µεγάλο ταξίδι 11 ημερών με φουσκωτό στο Αιγαίο κοντοζύγωνε.

Αφετηρία και αυτό το καλοκαίρι ήταν το νησί όπου εργάζοµαι στην άκρη των Κυκλάδων, η Σαντορίνη. Η θέση στρατηγική για να εξερευνήσουµε πολυάριθµα νησιά, µε επικρατέστερο σενάριο την πλεύση ανατολικά σε ένα άνοιγµα 100 ν.µ. προς Πάτµο. Συγκεκριµένα, το πρόγραµµα έλεγε αναχώρηση στις 18 Αυγούστου, για Αµοργό, Κίναρο, Λέβιθα, Πάτµο, Αρκιούς, Λειψούς, Λέρο, Κάλυµνο, Αστυπάλαια, Ανάφη, και επιστροφή στις 29 Αυγούστου.

Οι µέρες πλησίαζαν, αλλά δυστυχώς ο καιρός έδειχνε να µην είναι µε το µέρος µας. Ξηµερώνει 18 Αυγούστου, µε πρόγνωση 4-5 µποφόρ και ανοδική πορεία, και παίρνω τελευταία στιγµή την απόφαση να βάλω σε εφαρµογή το σχέδιο Β. Επηρεασµένος από άρθρο µε αντίστοιχη πλεύση του Θωµά Παναγιωτόπουλου, επιλέγω να πλεύσω προς Σχοινούσα, µε σκοπό αν ο καιρός χειροτερεύσει, να προστατευτώ από τη Νάξο για να ανηφορίσω σιγά σιγά προς κεντρικές Κυκλάδες.

Οι προετοιµασίες ξεκινούν από την προηγούµενη και διαρκούν µια ολόκληρη µέρα. Γεµίζουµε το Olympic 720 µε 440 λίτρα καύσιµα, 150 λίτρα νερό, τρόφιµα, µπαγκάζια, εργαλεία. Ελέγχουµε φαρµακείο, µηχανές, τέντες, ηλεκτρονικά και όλα είναι έτοιµα για το µεγάλο ταξίδι. Το µεσηµεράκι της εποµένης αφήνουµε πίσω µας το λιµανάκι της Βλυχάδας και αναχωρούµε.

Μετά από µια ώρα και κάτι, καταφθάνουµε στην πολυαγαπηµένη µας Σχοινούσα και στο λιµάνι Μερσίνι, του παράδεισου των σκαφών. Ένα φυσικό απάγκιο που όµοιό του δεν έχω ξανασυναντήσει στο Αιγαίο και που µας εξασφαλίζει όλα τα απαραίτητα για έναν εξαιρετικό ύπνο στο σκάφος, µε όλες τις παροχές για ναυτική διαβίωση.

Η επόµενη µέρα ξεκινά µε βουτιά από την πρύµνη του σκάφους στην «λίµνη» στο Μερσίνι, για να δροσιστούµε, και κολυµπώντας βγαίνουµε από την παραλία για καφέ και πρωινό στην οµώνυµη ταβέρνα, µε θέα όλο το φυσικό όρµο µε τα σκαφάκια.

Ύστερα, βάζουµε µπρος µηχανές και αναχωρούµε για την Ηρακλειά. Το λιµάνι της απέχει µονάχα 4 ναυτικά µίλια, αλλά είναι απροστάτευτο για διανυκτέρευση σε σχέση µε αυτό της Σχοινούσας.

Αφήνουµε πίσω µας το λιµάνι της παρθένας Ηρακλειάς και κινούµαστε νότια, κάνοντας στάση στις αξιόλογες παραλίες Λιβάδι και Τουρκοπήγαδο, καταλήγοντας στον κόλπο της παραλίας Αλιµιάς. Εκεί βουτάµε για να απολαύσουµε το snorkelling στο ναυάγιο του αεροπλάνου και ύστερα δένουµε στη δυτική, απόµερη παραλία του κόλπου, µακριά από τα άλλα φουσκωτά. Πανέµορφη χρυσή άµµος και εντυπωσιακά βράχια, συνθέτουν ένα σκηνικό βγαλµένο από ταινία. Όµως, το µελτέµι έχει ξεκινήσει να δυναµώνει και επιλέγουµε να γυρίσουµε στην ασφάλεια της Σχοινούσας, για να προλάβουµε θέση για διανυκτέρευση στο πολυσύχναστο λιµάνι.

Ο κατάπλους, για άλλη µια φορά, µας εντυπωσιάζει. Έξω γεµάτο 5άρι και µέσα µια θάλασσα λίµνη, που οι παραθεριστές απολαµβάνουν κάνοντας βόλτες µε sup. Το βράδυ ανηφορίζουµε προς τη Χώρα για βόλτα, φαγητό και κρασάκι, και επιστρέφουµε νωρίς, γιατί την επόµενη µέρα το πρόγραµµα λέει αναχώρηση.

Τρίτη µέρα και η θάλασσα συνεχίζει να µη δείχνει το καλό της πρόσωπο, µε το Windy να δίνει δύναµη αέρα 5-6 µποφόρ. Ευτυχώς, καθώς τρώµε πρωινό έρχεται µήνυµα από φιλικό ζευγάρι που βρίσκεται και αυτό στο νησί, και έτσι συναντιόµαστε και αναχωρούµε για µεσηµεριανό µπάνιο στον προστατευµένο κόλπο της Οφιδούσας, ενώ κατόπιν δειπνούµε σε κάποιο από τα όµορφα παραδοσιακά ταβερνάκια της χώρας της Σχοινούσας.

Τέταρτη µέρα και ο άνεµος φυσάει πλέον ανελέητα. Εµείς απτόητοι, διψώντας να δούµε κάτι νέο, αναχωρούµε µε εξάρι για τη νότια πλευρά της Νάξου και τη Μαρίνα στον Καλαντό. Φτάνοντας εκεί, οι συνθήκες είναι άσχηµες. Καµία προστασία από τον αέρα, καµία κενή προστατευµένη θέση, και άνεµος σε ένταση που δεν σου επιτρέπει να σταθείς από τη φασαρία και τον υψηλό κυµατισµό. Αλλαγή σχεδίων και πάλι.

Εξορµούµε προς όλη την νότια ακτογραµµή της Νάξου, και ανατολικά, µέχρι την παραλία του Πανόρµου. Βλέπουµε αµέτρητες παρθένες ιδιωτικές παραλίες µε χρυσή άµµο, βρίσκουµε την πιο όµορφη και περνάµε την ηµέρα µας εκεί.

Το βράδυ για άλλη µια φορά επιστροφή στην ασφάλεια της Σχοινούσας, αποφασισµένοι ότι η πέµπτη µέρα θα µας βρει κάπου Αλλού σε έναν νέο προορισµό. Ωστόσο, όλοι στο λιµάνι µας συµβουλεύουν να µην επιχειρήσουµε να ταξιδέψουµε, αφού η επόµενη µέρα αναµένεται να είναι και η πιο δύσκολη.

Πρωί πέµπτης µέρας µε πρόγνωση 6 µποφόρ και ριπές 8 µποφόρ, και εµείς, µην αντέχοντας άλλο τον αποκλεισµό στην πανέµορφη Σχοινούσα, αναχωρούµε για τη Νότια πλευρά της Νάξου, για άλλη µια φορά. Πλησιάζοντας στη Νάξο, ο αέρας ολοένα και δυναµώνει, αλλά ο κυµατισµός µειώνεται, δίνοντάς µου κουράγιο ότι έρχεται εύκολο, προστατευµένο ταξίδι.

Μόλις, όµως, στρίβω από το νότιο δυτικό άκρο της Νάξου, αντικρίζω ένα γεµάτο 6άρι. Ο αέρας φυσά τόσο δυνατά, που το διάκενο µεταξύ παρµπρίζ και κονσόλας δηµιουργεί ένα βουητό που µε τροµοκρατεί. Λες και ακόµα και το ίδιο το σκάφος προσπαθεί να µε αποτρέψει από το να ταξιδέψω. Εγώ πεισµώνω παραπάνω. Η καπετάνισσα µε σιγοντάρει.

Με 2 µέτρα ύψος κύµατος, το 300άρι µοτέρ µού δίνει τη δυνατότητα να παίζω µε απόλυτη ακρίβεια µε τη µανέτα και να επιτυγχάνω ταχύτητες 8 έως 12 κόµβων. Κάθε τόσο καταφέρνω να κολλάω λίγο στην ακτογραµµή, και όλο και κάποιο ακρωτήριο µου κόβει τον κυµατισµό και ανεβάζω την ταχύτητα του σκάφους στους 16-20 κόµβους.

Σκάφος στη θάλασσα, απολύτως κανένα. Φόβοι πολλοί περνάνε από το µυαλό, αλλά η οπισθοχώρηση κρίνω ότι είναι εξίσου δύσκολη. Νιώθω σαν να παίρνω µέρος σε κάποιο βίντεο διάσωσης µε Rescue Craft και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο.

Μετά από ώρα, στο Νότιο µέρος της Μικρής Βίγλας, αντικρίζω ένα πανέµορφο θέαµα µε δεκάδες kiteboarders να δίνουν show παίζοντας µε τη δύναµη της θάλασσας και του ανέµου. Λίγο αργότερα, πλησιάζοντας στον Αγ. Προκόπιο, συµπλέω µε ένα πανέµορφο Ribco 36 και εντυπωσιάζοµαι µε το γεγονός ότι το βλέπω να εξαφανίζεται και να δίνει πραγµατική µάχη µε τα κύµατα.

Εκεί, κάπου στο κοντινότερο σηµείο µεταξύ Πάρου και Νάξου, κάνω ένα διάλειµµα για να συγκεντρώσω δυνάµεις και να προετοιµαστώ γι’ αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. 3,5 µίλια άνοιγµα από νησί σε νησί, σηµαίνει έντονο φαινόµενο καναλισµού, και κατά συνέπεια περαιτέρω αύξηση ύψους κύµατος. Ωστόσο, το λιµάνι της Νάξου είναι 5 µίλια µακριά και η Πάρος φαίνεται καλύτερη και ασφαλέστερη λύση.

Ξεκινάω λοιπόν σε µια σχεδόν κλειστή πλαγιοδροµία, που µου επιτρέπει να ταξιδεύω µε 20 κόµβους, αλλά φέρνει κουβάδες νερό στο κατέβασµα κάθε βουνού κύµατος. Οδηγώ σχεδόν στον αυτόµατο, αφού από το αλάτι δεν µπορώ καλά-καλά να ανοίξω τα µάτια µου. Παρόλα αυτά, δεν τολµώ να σταµατήσω να ανοίξω το ταµπούκι της κονσόλας για να πάρω τη µάσκα µου.

Σε ένα δεκάλεπτο είµαστε απέναντι στο λιµάνι του Πίσω Λιβαδιού. Χαµόγελα επιτυχίας, εξόντωση, περηφάνια που τα είχαµε καταφέρει. Πλήρωµα και σκάφος. Όµως, για κακή µου τύχη, η ταλαιπωρία δεν έχει τέλος, διότι η µαρίνα δεν έχει καµία ασφαλή θέση για πρόσδεση, πράγµα που µε αναγκάζει να δέσω αρόδο στην άκρη της πανέµορφης παραλίας.

Βρίσκω ένα όµορφο κατάλυµα πάνω στη θάλασσα, µε οπτική επαφή στο φουσκωτό και περνάω το βράδυ στο πολύ όµορφο Πίσω Λιβάδι µε τα φοβερά ταβερνάκια. Ο καιρός τις επόµενες µέρες θα συνέχιζε να είναι άσχηµος (7-8 µποφόρ). Έτσι, µένουµε δύο µέρες στο ξενοδοχείο, νοικιάζουµε αυτοκίνητο και γυρίζουµε όλο το νησί από στεριά.

Ξηµερώνει 25 Αυγούστου, ο καιρός έχει «πέσει» λίγο (4-5 µποφόρ) και εµείς καταστρώνουµε σχέδιο πλεύσης για Αντίπαρο. ∆υτικά της Πάρου, ανακαλύπτουµε µια πανέµορφη σπηλιά µε τρύπα από πάνω. ∆ένουµε το φουσκωτό µε σχοινί στο ταβάνι της σπηλιάς και πίσω σε ένα βράχο, και βάζω το Virtual Insanity του Jamiroquai στο τέρµα στο ηχοσύστηµα του σκάφους. Η αντήχηση της σπηλιάς ενισχύει τον ήχο σε επίπεδα συναυλίας.

Βουτιά στα µαγευτικά νερά και φωτογράφιση του µοναδικού τοπίου όπως φαίνεται από το νερό. Αργότερα ρίχνουµε άγκυρα µεταξύ Τηγανιού και Γλαροπούντας και απολαµβάνουµε τα καταγάλανα νερά µέχρι να αναχωρήσουµε και πάλι για τη δυτική πλευρά της Αντιπάρου.

Εκεί θα απολαύσουµε τις εξαίσιες θαλασσινές γεύσεις του Captain Πιπίνου. Η νοτιοδυτική πλευρά της Αντιπάρου προκαλεί δέος. Είναι ηφαιστειογενής και θυµίζει κατά πολύ τη γεωµορφολογία της Σαντορίνης.

Το βράδυ µάς βρίσκει στο λιµάνι της Αντιπάρου, αρχικά να χαζεύουµε Superyacht tenders 40-50 ποδών της Technohull, και ύστερα να περπατάµε στα πανέµορφα προσεγµένα σοκάκια και να τρώµε εξαιρετικά σε κάποιο από τα πολλά εστιατόρια.

Όµως οι µέρες λιγοστεύουν και έτσι την επόµενη µέρα παίρνουµε την απόφαση να αναχωρήσουµε για τη Μύκονο. Πρώτα κάνουµε µια στάση στη νήσο Ρήνεια και εντυπωσιαζόµαστε από τη φυσική οµορφιά του τόπου και ύστερα πλέουµε όλη τη νότια πλευρά της Μυκόνου, όπου το τοπίο θυµίζει άλλη χώρα. Τεχνητά κατάφυτο, αλλά όλως περιέργως µας αρέσει.

Αυτό που δεν µας αρέσει, είναι ο άπειρος κόσµος και τα άπειρα σκάφη που δίνουν µια αίσθηση µαζικότητας, η οποία µας κάνει να λησµονούµε την παρεΐστικη ατµόσφαιρα της Σχοινούσας και το φιλόξενο περιβάλλον. Προσεγγίζοντας το λιµάνι, αδυνατούµε να βρούµε θέση, αφού µας διώχνουν από παντού. Ευτυχώς, ο υπεύθυνος του λιµανιού µας λυπάται όταν ακούει από πόσο µακριά έχουµε ταξιδέψει και µας παραχωρεί µια θέση.

Το βραδινό σεργιάνι στη Χώρα µας απογοητεύει, καθώς µας θυµίζει το Μοναστηράκι από πλευράς πολυκοσµίας και χαµηλού επιπέδου των περισσότερων επιχειρήσεων. Παλεύουµε να βρούµε έξοδο στα σοκάκια που θυµίζουν πραγµατικό λαβύρινθο και επιστρέφουµε πάραυτα για ύπνο από νωρίς. Στην αγκαλιά του φουσκωτού, πέφτω πολύ κουρασµένος αλλά πολύ χαρούµενος. Τα καταφέραµε! 100 ναυτικά µίλια µακριά από τη βάση µας, το µεγαλύτερο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ!

Την επόµενη µέρα δένουµε το φουσκωτό στην προβλήτα του Γιαλού (Χώρα), εξοπλιζόµαστε µε τρόφιµα και νερά από τοπικό παντοπωλείο και αναχωρούµε για τη ∆ήλο. ∆ένουµε το φουσκωτό στην άνετη προβλήτα και περπατάµε όλο το νησί για ώρες, στο µοναδικό αυτό αρχαιολογικό χώρο. Περιπλανώµενοι στα σοκάκια µιας πόλης χιλιάδων ετών και θαυµάζοντας τα όµορφα ψηφιδωτά και τις διατάξεις των σπιτιών, προσπαθείς να φανταστείς πως θα ήταν τότε και νιώθεις να ταξιδεύεις µε το νου.

Φτάνοντας στην κορυφή του θεάτρου και κοιτώντας προς τα κάτω, σε µαγεύει η εικόνα όλου του αρχαιολογικού χώρου µε φόντο τη Ρήνεια. Και κάπου εκεί στο βάθος, διακρίνω πλωροδετηµένο το Olympic και αµέσως µου φεύγει ένα βάρος. Είχε πιάσει καλά η Delta τελικά.

Πριν πέσει το φως, µαζεύουµε σιγά σιγά το σίδερο και ξανασαλπάρουµε για το διπλανό αρχαιολογικό χώρο, τη Ρήνεια. ∆ένουµε στο βάθος του πολύ προστατευµένου και ρηχού κόλπου που υπάρχει στην νότια πλευρά του νησιού και διανυκτερεύουµε αρόδο. Πλωριά, πρυµιά άγκυρα και πριµάτσα. «Το ύψιλον (Υ ) αυτό πρέπει να µε κρατήσει ασφαλή και ήσυχο µες στο βράδυ», σκέφτοµαι.

Η υγρασία και ο βραδινός δυνατός αέρας πάνω στην τέντα, µε ξυπνά όµως πολλές φορές. Γύρω στις 6:30 ξυπνάω και η εικόνα του κόλπου µε τη χρυσαφένια άµµο και τα γαλαζοπράσινα νερά µε ενθουσιάζει τόσο, που δεν µπορώ να ξανακοιµηθώ. Φτιάχνω καφεδάκι και απολαµβάνω τον παράδεισο. Άυπνος, αλλά γεµάτος ενέργεια.

Κάπως έτσι φτάνουµε στην προτελευταία µέρα των διακοπών µας. Ο ήλιος ανατέλλει και αφού έχουµε φάει ένα δυνατό πρωινό, πηδάµε από το σκάφος στο νερό που έφτανε µόλις µέχρι το γόνατο και περπατάµε µέχρι έξω. Κάπως έτσι ξεκινά µια πολύωρη πεζοπορία, εξερευνώντας τα αυθαίρετα σπίτια που έχουν ανεγερθεί στο νησί και απολαµβάνοντας τη θέα της ∆ήλου, της Μυκόνου, αλλά και της ίδιας της Ρήνειας µε την υπέροχη ακτογραµµή και την τεράστια επιφάνεια.

Στις αυλές κάποιων σπιτιών πετυχαίνουµε αρχαία ψηφιδωτά όπως αυτά της ∆ήλου, που δεν έτυχαν δυστυχώς της αντίστοιχης φροντίδας. Επιστροφή στο σκάφος, γρήγορες ετοιµασίες και βίρα τις άγκυρες. Αυτή τη φορά µε λίγο καλύτερο καιρό, καβατζάρουµε την ανατολική πλευρά της Πάρου και κατηφορίζουµε προς Σίκινο. Καταπλέουµε στην Αλοπρόνοια το απογευµατάκι και φίλοι µας υποδέχονται στο λιµάνι για να µας δέσουν.

Αγκυροβολούµε από πρίµα στον ασφαλή αµµώδη βυθό και κάνουµε γρήγορη βουτιά µέσα στο πιο καθαρό λιµάνι των Κυκλάδων. Λίγο πιο αργά τρέχουµε να επισκεφτούµε το Ρωµαϊκό µαυσωλείο της Επισκοπής και µετά απολαµβάνουµε το ηλιοβασίλεµα στο οινοποιείο του Μάναλη. Ακολουθεί φαγητό και ποτό µε το παρεάκι στη γραφική χώρα και κατά τη 1 το βράδυ κατευθυνόµαστε στο παλιό σχολείο του χωριού, το οποίο έχει µετατραπεί σε studio µουσικής από φίλο. Εκεί τζαµάρουµε τραγούδια των Stones και Zeppelin µέχρι το πρωί.

Τελευταία µέρα αναχωρούµε για τη βάση µας µε ένα µόνιµο χαµόγελο στα χείλη. Σωµατικά κουρασµένοι, αλλά ψυχικά πιο ξεκούραστοι από ποτέ. Γεµάτοι αναµνήσεις και εµπειρίες που θα µείνουν αξέχαστες, αλλά και µια µικρή θλίψη που το όνειρο κάπου εδώ τελειώνει και ανοίγουµε τα µάτια, ελπίζοντας του χρόνου να έχουµε την τύχη να ζήσουµε ακόµα ένα.

Καλές θάλασσες σε όλους και υποµονή. Το καλοκαίρι είναι κοντά!