Για τους περισσοτέρους από εµάς τους ψαράδες-φίλους του απίκο, το ζυµάρι δείχνει να αποτελεί µονόδροµο όσον αφορά στο δόλωµα, ενώ και η αρµατωσιά µπορεί να είναι κάτι πολύ κλασσικό: ένα κοµµάτι πετονιάς για µάνα, ίσως ένας φελλός, µε παράµαλλο ή χωρίς και στην άκρη µια σαλαγκιά έτοιµη να υποδεχτεί το ζυµάρι µας.
Σαφώς κλασσικό, αλλά ταυτόχρονα διαχρονικό και αρκετά αποδοτικό το όλο σύνολο. Θα έχουµε όµως όλοι παρατηρήσει, ότι κάποια στιγµή κατά τη διάρκεια του ψαρέµατος, τα ψάρια δεν τρώνε µε όρεξη ή το ζυµάρι δεν αποδίδει τα µέγιστα σε σχέση µε κάποιο άλλο δόλωµα. Και έτσι ξεκινά η «φαγούρα» µέσα µας, για να βρούµε τι φταίει και τι θα µπορούσε να αλλάξει για να γεµίσει το ψαροκάλαθό µας.
∆όλωµα
Ξεκινώντας από την επιλογή του δολώµατος, θα πρέπει να λάβουµε υπόψη µας αρκετές παραµέτρους, όπως πχ. τι ψάρια κρατά η περιοχή στην οποία ψαρεύουµε, σε τι θηράµατα αποσκοπούµε και ποια δολώµατα δουλεύουν καλύτερα στην περιοχή, συνδυάζοντας προσωπικές µας δοκιµές και εµπειρίες µε πληροφορίες προερχόµενες από ντόπιους, ερασιτέχνες ή επαγγελµατίες ψαράδες. Μια καλή πρόταση είναι να χρησιµοποιήσουµε δολώµατα µε µεγάλη κινητικότητα, κάτι το οποίο θα διεγείρει και θα ξεγελάσει εύκολα τα ψάρια. Τέτοια δολώµατα είναι σίγουρα ο ακροβάτης και τα µπικατίνι.
Και τα δύο αυτά δολώµατα είναι αρεστά σε όλα τα είδη ψαριών της παράκτιας ζώνης και µας απαλλάσσουν από τον πονοκέφαλο της εύρεσης καταλληλότερου δολώµατος, ειδικά όταν δεν γνωρίζουµε καλά τι ψάρια κυκλοφορούν στην ψαρεύτρα µας. Η βελόνα δόλωσης θα µας βοηθήσει αρκετά αν πρόκειται να χρησιµοποιήσουµε ακροβάτη, και η παρουσία ενός ολόκληρου σκουληκιού θα τραβήξει σίγουρα την προσοχή των µεγαλύτερων θηραµάτων. Τα µπικατίνι από την άλλη µπορούν να µπουν στη µαλάγρα µας, και εκτός από την έµφυτη κινητικότητά τους, να προσφερθούν στα ψάρια µε ένα επιπλέον ατού, µια επίκτητη πινελιά γεύσης από τα περιεχόµενα υλικά της (τυρί, σκόρδο, σαρδέλα κλπ).
Αρµατωσιά
Η αρµατωσιά που θα πλαισιώσει το καλάµι µας πρέπει να είναι αρκετά λεπτή και συνάµα διακριτική. Έτσι, θα γίνει ένα κατά κάποιο τρόπο «πάντρεµα» µε τις match τεχνικές, αφού οι πετονιές που θα χρησιµοποιήσουµε για µάνα της αρµατωσιάς θα είναι διαµέτρου από 0,25 mm έως 0,28 mm, ενώ τα παράµαλλα θα κυµαίνονται µεταξύ 0,20 και 0,23 mm.
Η χρήση φελλού για την ανίχνευση των τσιµπιών κρίνεται απαραίτητη, και µάλιστα θα προτιµηθούν φελλοί µε έρµα το πολύ πέντε γραµµάρια. Το ερµάτισµα γίνεται µε µικρά, σχιστά µολύβια, έτσι ώστε το δόλωµα να κατεβαίνει όσο γίνεται πιο φυσικά. Το ψάρεµα απίκο µε τόσο λεπτές αρµατωσιές, θεωρείται κάπως παράδοξο για τα µέχρι τώρα δεδοµένα. Ο κυριότερος και πολύ σοβαρός λόγος, είναι το σοκ που δέχεται η αρµατωσιά τη στιγµή του καρφώµατος.
Την απορρόφηση του σοκ θα αναλάβει να διαχειριστεί κάποιο ελαστικό σωληνάκι, το οποίο θα τοποθετηθεί ανάµεσα στην αρµατωσιά και τη µύτη του καλαµιού, και θα προστατέψει την αρµατωσιά από ενδεχόµενο σπάσιµο. Μια καλή λύση, είναι να δοκιµάσουµε το λαστιχάκι το οποίο χρησιµοποιείτε στη τεχνική του roubasienne.
Κάτι επίσης αξιοσηµείωτο είναι η ένωση µάνας-παράµαλλου, και καλό είναι να γίνει µε τον τρόπο “loop to loop”, δηλαδή θηλιά µε θηλιά, αποφεύγοντας τους πολλούς κόµπους και κερδίζοντας µέγιστη αντοχή σε κιλά για τις µισινέζες µας. Επίσης, επειδή όπως προανέφερα τα εργαλεία είναι αρκετά λεπτά, η συµβολή της απόχης κρίνεται απαραίτητη για να αποφύγουµε δυσάρεστες εκπλήξεις.
