Ο κέφαλος είναι λίγο παρεξηγηµένος ως θήραµα, µιας και οι περισσότεροι ψαράδες τον θεωρούν «παρακατιανό» είδος. Με µοναδική εξαίρεση τους απικατζήδες που τον αξιολογούν ως το Νο1 στόχο των ψαρευτικών τους εξορµήσεων.
Όµως, υπάρχει και µια άλλη τεχνική ιδιαίτερα αποδοτική για το ψάρεµα του κέφαλου. Η τεχνική αυτή είναι το feeder. Όπου µε τις λεπτές αρµατωσιές να συνεισφέρουν τα µέγιστα σε διακριτικότητα και το µαλαγρωτή να κρατά συνεχώς το κοπάδι στην ψαρεύτρα µας. Τα ψαρέµατά µας είναι ιδιαίτερα ευχάριστα και επιτυχηµένα. Όµως νοµίζω πως θα έπρεπε να κάνω µία µικρή παρένθεση για να τονίσω κάποιες ιδιαιτερότητες του κέφαλου και να εξάρω τη δύναµη και την µαχητικότητά του. Στοιχεία που αν αξιολογηθούν σωστά θα τον κατατάξουν στη θέση που του αρµόζει.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του λοιπόν, είναι και το πολύ απαλό τσίµπηµά του. Τόσο ιδιαίτερο µάλιστα ώστε να «µπλοκάρει» τα βλέφαρα του ψαρά, περιµένοντας την κατάλληλη στιγµή για να καρφώσει. Άλλο ένα δυνατό του σηµείο είναι ότι ποτέ δεν το βάζει κάτω, ακόµα και όταν φτάνει στην απόχη µας µετά από µάχη αρκετών λεπτών.
Όταν µάλιστα το ψάρι είναι µεγάλο, θέτει τα λεπτά εργαλεία της τεχνικής σε σκληρή δοκιµασία. Τεστάροντας τις ποιοτικές τους προδιαγραφές και αναδεικνύοντας τα προτερήµατα (ή αναλόγως φανερώνοντας τα µειονεκτήµατά τους). ∆εν είναι λίγες οι φορές που το ψάρι θα αλλάξει πορεία. Θα κάνει προσπάθεια να κόψει σε εµπόδια του βυθού και σχοινιά, ή θα πεταχτεί ψηλά έξω από το νερό. Δείχνοντας ότι η επινοητικότητα και η ευστροφία δεν είναι χαρακτηριστικά µονάχα των ανθρώπων και βάζοντάς µας σε σκέψεις αν τελικά όλα τα ψάρια αντιδρούν ενστικτωδώς.
Ο ψαράς θα πρέπει να είναι σε µία διαρκή εγρήγορση και να έχει πάντα να αντιπαραθέσει τεχνάσµατα και τεχνική που θα εξουδετερώσουν το ψάρι. Θα το αποκάµουν και θα το οδηγήσουν µε ασφάλεια στην απόχη του. Γιατί κακά τα ψέµατα, µη διανοηθείτε ποτέ να σηκώσετε κέφαλο από το νερό χωρίς τη βοήθεια της απόχη σας. Ειδικά αν το βάρος του ξεπερνά τα 200 γρ., γιατί πολύ απλά θα απογοητευτείτε!
Με όλα αυτά, γεννάται εύκολα το ερώτηµα;! Γιατί µε feeder και όχι µε άλλες τεχνικές όπως πχ. µε το εγγλέζικο ή το απίκο, που και πιο γνωστές είναι, αλλά και πιο διαδεδοµένες; Η απάντηση είναι ότι όπως σε όλα τα ψαρέµατα αναζητούµε τα µεγαλύτερα άτοµα των διαφόρων ειδών κοντά στο βυθό. Έτσι και τους µεγάλους κέφαλους θα τους ψάξουµε κοντά στον πυθµένα, µε το δόλωµά µας σχεδόν να τον γλύφει. Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, το feeder έρχεται να αναλάβει τα ηνία ανάµεσα στις τεχνικές αλίευσης των κέφαλων. Αφού εδώ η αρµατωσιά δουλεύει εντελώς πατωτά. Ενώ και το δόλωµα είναι κατά κάποιο τρόπο προστατευµένο από τις λεηλασίες των µικρόψαρων που βρίσκονται στα πάνω στρώµατα.
Εξοπλισµός και το σωστό πάντρεµά του
Ιδιαίτερη σηµασία πρέπει να δοθεί στο πάντρεµα της αρµατωσιάς µε το καλάµι. Λαµβάνοντας αρχικά υπόψη µας ότι στο ψάρεµα του κέφαλου τα κοψίµατα παράµαλλων από τα δόντια των ψαριών είναι σχεδόν µηδενικά. Αφού τα συγκεκριµένα ψάρια δεν έχουν καθόλου δόντια. Έτσι, µπορούµε να πέσουµε σε πολύ µικρά νούµερα πετονιών. Τα όποια φθάνουν ακόµα και τα 0,10 mm σε παράµαλλο, µε κάποιους όµως ανασταλτικούς παράγοντες να έρχονται για να φρενάρουν τις «άγριες» διαθέσεις και τα µεγαλεπήβολα σχέδιά µας. Ποιοί είναι αυτοί οι µπελάδες όµως;
1. Μορφολογία βυθού: Στα περισσότερα λιµάνια ο βυθός είναι συνήθως πολυποίκιλος. Με κοµµάτια αµµουδερά και «διαλείµµατα» από φυκιάδες, ενώ το µεγαλύτερο ποσοστό του διανθίζεται από πέτρες, πεσµένα αντικείµενα, ρεµέντζα κλπ. Εκεί λοιπόν ελλοχεύει ο κίνδυνος για γδάρσιµο ή ακόµα χειρότερα κόψιµο της αρµατωσιάς. Οπότε είναι καλύτερα να εµπιστευτούµε λίγο πιο χοντρές αρµατωσιές, παρά να µπούµε σε περιπέτειες.
2. Τύπος-action και c.w. του καλαµιού: Αν και όλα τα καλάµια feeder διαθέτουν ευαίσθητες µύτες για την εύκολη ανίχνευση των τσιµπιών, σε πολλά η παραβολικότητα έχει «µεγαλύτερη διάρκεια» και κατανέµεται σε όλο σχεδόν το blank του καλαµιού. Ακόµα και µέχρι τη βάση στήριξης του µηχανισµού µας κάποιες φορές. Έτσι, ανάλογα µε την παραβολή, χαρακτηρίζεται και ο τύπος του καλαµιού, πχ. slow action (λύγισµα σε όλο σχεδόν το µήκος), medium action (λύγισµα µέχρι περίπου τη µέση του blank), medium fast-fast action (το καλάµι λυγίζει κατά το ένα τρίτο του µήκους του ή µόνο κοντά στη µύτη).
Προσοχή όµως, γιατί ενώ αυτοί οι χαρακτηρισµοί δηλώνουν το ποσό µαλακό ή σκληρό είναι το καλάµι κάτω από πίεση (βάρος), το casting weight των καλαµιών. Δηλαδή το µέγιστο βάρος που µπορούν να διαχειριστούν µε ασφάλεια κατά τη ρίψη, διαφοροποιείται ανάλογα µε τις διαθέσιµες ανταλλακτικές κορυφές τους. Συνήθως ένα καλάµι feeder συνοδεύεται από τρεις ή τέσσερις µύτες διαφορετικής σκληρότητας.
Αν λοιπόν το καλάµι µας έχει κορυφή που µπορεί να ρίξει πχ. 150 γρ. (heavy feeder) και είναι αρκετά σκληρό. Αυτό δεν προϋποθέτει ότι µια αρµατωσιά µε διάµετρο ας πούµε 0,20 χιλ. θα αντέξει στις τάσεις που θα αναπτυχθούν κατά τη ρίψη χωρίς να σπάσει. Είναι, λοιπόν, κάπως ριψοκίνδυνο να προσαρµόσουµε ένα αρκετά λεπτό σύνολο αρµατωσιάς-παράµαλλου στο καλάµι µας. Χωρίς να συνυπολογίσουµε το βάρος του –γεµάτου- µαλαγρωτή. Όµως ακόµα και κατά την ανάκτηση, όταν ο µαλαγρωτής θα έχει αδειάσει το περιεχόµενό του, η µικρή παραβολικότητα συνεχίζει να αποτελεί πρόβληµα. Ειδικά στην περίπτωση που φέρνουµε έξω κάποιο ψάρι. Όλο το φορτίο (ενσωµατωµένο βάρος µαλαγρωτή-βάρος ψαριού) µεταφέρεται στην αρµατωσιά, οπότε τα σπασίµατα είναι αναπόφευκτα.
Μαλάγρα
Ως γνωστόν, στο feeder ψαρεύουµε µε µαλαγρωτή. Δηλαδή µε τη χρήση εξαρτήµατος που δέχεται µέσα ή επάνω του ποσότητα µαλάγρας και αναλαµβάνει να την αδειάσει ακαριαία µε την επαφή του στο νερό (µαλάγρα ψίχας ψωµιού σε µαλαγρωτές ανοικτών άκρων ή µαλαγρωτή κλουβί). Ή να τη διασκορπίσει αργά στο σηµείο όπου θα ψαρέψει το δόλωµά µας. Αφήνοντας το χρόνο, το νερό και το ρεύµα να κάνουν τη δουλειά τους (µαλάγρα αλεύρων, bigattini, pellets, σε µαλαγρωτές κλειστών άκρων µε τρύπες διαφυγής ή µαλαγρωτές µεθόδου). Οι µαλάγρες µε βάση τα άλευρα είναι οι πιο συνηθισµένες και σίγουρα οι αποδοτικότερες. Αφού τα περιεχόµενα έλαια και αµινοξέα καλούν τα ψάρια από µακριά.
Εφόσον επιλέξουµε κάποια µαλάγρα σε µορφή αλεύρων, µεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί στην υγρασία του τελικού µίγµατος. Αφού θέλουµε όσο το δυνατόν λιγότερη υγρασία, προκειµένου να περνά ευκολότερα από τις τρύπες του µαλαγρωτή και να ψαρεύει πιο γρήγορα. Η πολύ υγρασία έχει σαν αποτέλεσµα να κολλά η µαλάγρα στο εσωτερικό του µαλαγρωτή. Και η απελευθέρωσή της να γίνεται µε πολύ αργό ρυθµό. Εφόσον επικεντρωνόµαστε στο ψάρεµα του κέφαλου, η προτίµησή µας γέρνει περισσότερο προς τα άλευρα µε βάση το τυρί ή τη σαρδέλα. Μιας και αυτές οι δύο γεύσεις έρχονται πάντα πρώτες στις προτιµήσεις των ψαριών. Χωρίς όµως αυτό να αποτελεί πάντα κανόνα.
Ψαρεύοντας µε καυτερά µίγµατα
Τον τελευταίο καιρό τα ψάρια έχουν αλλάξει κατά πολύ τις συνήθειές τους και φυσικά τις ορέξεις τους. Από καιρό γνωρίζαµε ότι µια µικρή ποσότητα σκόρδου στο δόλωµα ή στη µαλάγρα, µπορούσε να δώσει επιτυχηµένες ψαριές. Θέλοντας όµως να πάµε ένα βήµα πιο µπροστά. Ήρθε να προστεθεί η καυτερή πιπεριά και κάποια αλλά εξίσου καυτερά καρυκεύµατα. Τα οποία εµπλουτίζουν διάφορα µίγµατα µαλάγρας του εµπορίου. Και όχι άδικα, αφού οι µαλάγρες σε µορφή αλεύρων µε καυτερά πρόσθετα, έχουν δείξει -και πολλάκις αποδείξει- ότι το χειµώνα δουλεύουν τροµερά.
∆ολώµατα
Η επιλογή του δολώµατος γίνεται πάντα µε γνώµονα τις προτιµήσεις των ψαριών ανά περιοχή. Εµείς, µέσα από τα δικά µας ψαρέµατα, έχουµε κάνει τις δικές µας παρατηρήσεις και διαπιστώσεις σχετικά µε τα δολώµατα. Και µπορούµε να σας πούµε µε σχετική σιγουριά ότι τα πλέον αποδοτικά είναι τα µπικατίνι, το φιλέτο σαρδέλας, η γαρίδα και η ψίχα του ψωµιού.
Όπως ανέφερα και παραπάνω, σε ορισµένες περιοχές µπορεί να δουλεύει και κάποιο άλλο δόλωµα. Όπως πχ. ένα συγκεκριµένο είδος σκουληκιού (ακροβάτης, αµερικάνος, τριχιά κ.α.). Εκείνο όµως που κρατά τα πρωτεία στην προσέλκυση των µεγάλων κέφαλων, είναι αναµφισβήτητα το φιλέτο σαρδέλας. Αν µάλιστα µπορούµε να την προµηθευτούµε και πολύ φρέσκια, τότε τα πλεονεκτήµατά της πολλαπλασιάζονται. Αφού έχει πιο έντονη λάµψη, πιο δυνατή µυρωδιά, περισσότερο αίµα και υγρά. Ενώ και η σάρκα της είναι πολύ πιο σφικτή και εύκολη να δολωθεί στο αγκίστρι µας.
