Jigging: Αναζητώντας τους µεγάλους ροφούς
Από την πρώτη στιγµή που εµφανίστηκε το jigging, ήταν µια τεχνική η οποία µε ενθουσίασε και µου ταίριαξε απόλυτα. Μια τεχνική δυναµική, που χρειάζεται πολύ υποµονή και επιµονή. Αλλά και µια τεχνική που µπορείς να εξασκήσεις ανά πάσα στιγµή, χωρίς να έχεις προετοιµαστεί για την εξασφάλιση και τη συντήρηση ζωντανών δολωµάτων.
Ένα ψάρεµα αθλητικό, ικανό να προσφέρει ψάρια εντυπωσιακά και να χαρίσει µεγάλες συγκινήσεις. Στη διάρκεια των χρόνων της επαφής µου µε το jigging, είχα την ευκαιρία να αναµετρηθώ και να βγω νικητής στη µάχη µε πολλά, διαφορετικά και όµορφα ψάρια. Ανάµεσα σε αυτά τα ψάρια ιδιαίτερη θέση κατέχουν οι ροφοί, γιατί όπως και να το κάνουµε, η σύλληψη ενός µεγάλου ροφού µε jigging αποτελεί µια δύσκολη υπόθεση.
Ο ροφός, περνάει τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι του, δηλαδή µέσα στο θαλάµι του. ∆ε µετακινείται πολύ, ούτε σχηµατίζει κοπάδια για να µπορέσουµε να τον εντοπίσουµε στο βυθόµετρο εύκολα. Επιπλέον, ο µεγάλος ροφός είναι έξυπνο ψάρι και µε τα χρόνια της εµπειρίας του έχει µάθει να αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Σύµφωνα µε δηµοσιευµένες έρευνες ιχθυολόγων, ο ροφός χρειάζεται δύο περίπου χρόνια για να φτάσει το ένα κιλό σε βάρος, και από εκεί και πέρα παίρνει ένα κιλό το χρόνο. ∆ηλαδή, ένας ροφός 25 κιλών θα έχει ηλικία περίπου 26 ετών! Για να έχει επιζήσει τόσα χρόνια το ψάρι, σηµαίνει ότι είναι πολύ προσεκτικό, πολύ έξυπνο και δεν παρασύρεται εύκολα. Το να ορµήσει λοιπόν σε έναν πλάνο δε συµβαίνει συχνά, ακόµα και αν ψαρεύουµε στην περιοχή που γνωρίζουµε ότι ενεδρεύει για την τροφή του.
Πέρα από τη δυσκολία να τον «πείσουµε» να χτυπήσει το κρύο µέταλλο του πλάνου, απαιτείται και ιδιαίτερη προσοχή στο αρµάτωµα, τον εξοπλισµό και τον τρόπο ανάκτησης, έτσι ώστε να µπορέσουµε να τον ανεβάσουµε στην επιφάνεια.
Ροφός 7 κιλά πιάστηκε στην Κεφαλονιά στο σούρουπο, ιδανική ώρα για το Ιόνιο µε πλάνο 300γρ glow.
Τόπος, βάθος και ώρα ψαρέµατος
Όταν θέλουµε να πιάσουµε ένα τέτοιο ψάρι, θα πρέπει πρώτα να δούµε τον τόπο που θα το κυνηγήσουµε. Σίγουρα, κύρια επιλογή µας είναι τα σηµεία µε απότοµα γκρέµια, κοµµάτια που ψαρεύονται δύσκολα µε άλλους τρόπους ψαρέµατος. Εάν θέλουµε να πιάσουµε ένα ροφό, θα πρέπει να επιµείνουµε σε τέτοια µέρη και να ιδρώσουµε ρίχνοντας αρκετές φορές, χωρίς να περιµένουµε ότι θα τον δούµε στο βυθόµετρο.
Επίσης υπάρχουν και πονηρά σηµεία-πολύ µικρά σηκώµατα σε κατά τα άλλα φαινοµενικά αδιάφορους για jigging τόπους-, που κατά καιρούς µας έχουν δώσει τέτοια ψάρια. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ένα περιστατικό το οποίο έλαβε χώρα στη Μήλο: θυµάµαι ότι ψάρευα σε µια αµµούδα µε µικρά σηκώµατα -προφανώς µονόπετρα-, όταν χτύπησε τον πλάνο µου ένας ροφός 26 κιλά. Το βάθος για µας παίζει µεγάλο ρόλο, αφού όλες οι συλλήψεις µεγάλων ροφών έγιναν σε βάθη από 60 έως 70 µέτρα.
Στα ρηχότερα νερά είναι πιο δύσκολο να ξεγελάσεις αυτά τα έξυπνα ψάρια, γιατί αντιλαµβάνονται την παρουσία του σκάφους και γίνονται πιο διστακτικά στις επιλογές τους. Ένα άλλο θέµα που µας έχει προβληµατίσει και έχουµε αφιερώσει ώρες συζητήσεων, είναι το εάν παίζει ρόλο η λειτουργία της µηχανής ή όχι. Στο θέµα αυτό δεν έχουµε καταλήξει σε κάποιο ασφαλές συµπέρασµα, αλλά θεωρώ ότι έχουµε περισσότερες πιθανότητες µε σβηστή µηχανή. Κάποιοι ψαράδες στην Πάτµο µου είχαν πει χαρακτηριστικά, ότι όχι µόνον ακούνε την µηχανή, αλλά ξέρουν και πιο σκάφος είναι!
Σχετικά µε την ώρα ψαρέµατος, οι jigging εµπειρίες µου στο ροφό και τα αποτελέσµατα που είχα, δείχνουν ότι δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Έχω πιάσει µεγάλους ροφούς από τις 11 το πρωί έως τις τρεις το µεσηµέρι, ενώ θα έλεγα ότι καλή ώρα είναι το απόγευµα, και ειδικά για το καλοκαίρι από τις έξι και µετά. Επίσης µια παρατήρηση για τους ροφούς του Ιονίου είναι ότι όλοι πιάστηκαν αργά, πριν ή µετά το ηλιοβασίλεµα. Όσον αφορά στην καλύτερη εποχή, είναι τα διαστήµατα Μαΐου-Ιουνίου και Σεπτεµβρίου-Οκτωβρίου.
Ροφός 7,5 κιλών πιασµένος στην Γαυδοπούλα σε µεσοπέλαγο σήκωµα που µου αποκάλυψε καλός φίλος από τα Σφακιά. Πλάνος ροζ – µπλε long 250 gr.
Εξοπλισµός
Ο εξοπλισµός µας για ένα µεγάλο ροφό πρέπει να είναι ότι καλύτερο, αφού είναι πολύ εύκολο για ένα τέτοιο ψάρι να κόψει τα σχοινάκια από τα αγκίστρια, ή να ανοίξει κάποιος κακής ποιότητας κρίκο.
Οι προσωπικές µου επιλογές είναι:
– καλάµι εξειδικευµένο για jigging µεγάλης ανθεκτικότητας. Όπως ξαναείπα, σε αυτό το ψάρεµα δεν υπάρχουν περιθώρια για συµβιβασµούς.
– µηχανισµός γρήγορος µε λόγο περιστροφής 6,3:1, κατάλληλος για jigging και αρκετά ογκώδης. Τον γεµίζω µέχρι να φτάσει στα «όριά» του, µε αποτέλεσµα σε κάθε γύρισµα του µοχλού να ανεβάζω ένα µέτρο τουλάχιστον
– νήµα κατηγορίας 40-60 λιµπρών και παράµαλλο µήκους 15 µέτρων από αόρατη 70άρα πετονιά, πολύ καλής ποιότητας
– τέλος, πανίσχυρα αγκίστρια (διαλέγω Νo 7–8), υψηλής ποιότητας για να µην ανοίγουν µε τίποτα.
To σχήμα του πλάνου
Όσον αφορά στους πλάνους, δε θα στεκόµουν τόσο στα χρώµατα όσο στο σχήµα. Η παρέα µου και εγώ, έχουµε πιάσει όλους µας τους ροφούς µε µακριά-τύπου long- jigs. Το βάρος των πλάνων που επιλέγω είναι 250-300 γραµµάρια. Προτιμώ, ειδικά στα δύσκολα σηµεία ανάµεσα στα βράχια όπου ψάχνω για ροφούς, να ψαρεύω όσο γίνεται κάθετα. Αυτό ελαττώνει τις πιθανότητες να σκαλώσει ο πλάνος µου. Επιπλέον αυξάνει τις πιθανότητες να σηκώσω γρήγορα το ροφό από τα βράχια, αποφεύγοντας το βράχωµά του.
Ροφός 9 κιλών πιασµένος στην Κάσο Μάιο µήνα, δείτε την λεπτοµέρεια τον σπασµένο πλάνο!
Αρμάτωμα
Μετά το παράµαλλο, βάζω στριφτάρι πολύ ισχυρό και δαχτυλίδι µέσα στο οποίο περνάω τον πλάνο. Αγκίστρια (assist hooks) χρησιµοποιώ δύο. Στο ένα ρυθµίζω το σχοινάκι έτσι ώστε να φτάνει µέχρι το 1/3 του µήκους του πλάνου, και το δεύτερο να φτάνει στα 2/3 του µήκους του πλάνου.
Τα σχοινάκια των assist hooks τα φτιάχνω µόνος µου µε σχοινί κέβλαρ πολύ µεγάλης αντοχής, και τα δένω στην κάτω άκρη του στριφταριού.
Τρόπος Ψαρέματος
Αφού φτάσουµε στον τόπο, σβήνουµε τη µηχανή και γυρνάµε το σκάφος προς τον καιρό, ώστε να έχουµε το νήµα µπροστά µας και όχι κάτω. Επίσης, εάν είµαστε αρκετά άτοµα (3-4), πρέπει να ψαρεύουµε όλοι από την ίδια πλευρά του σκάφους, διαφορετικά αυξάνεται η πιθανότητα για µπλεξίµατα µεταξύ µας.
Αφήνουµε τον πλάνο να βυθιστεί, και µόλις φτάσει στον βυθό, αρχίζουµε να µαζεύουµε. Γυρνάμε τον µοχλό του µηχανισµού γρήγορα και κοφτά, όχι µε συνεχόµενη κίνηση. Ανεβάζουµε τον πλάνο µας 10 µέτρα. Αυτό για το δικό µου µηχανισµό σηµαίνει 10-12 µανιβελιές. Αντίστοιχα θα πρέπει να το υπολογίσετε και εσείς στο δικό σας µηχανισµό. Εάν µε ένα γύρισµα του µοχλού ανεβάζετε µισό µέτρο, τότε θα πρότεινα για πιο γρήγορη κίνηση του πλάνου δύο συνεχόµενες γρήγορες περιστροφές και µετά να ακολουθεί η παύση της κοφτής κίνησης. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να κάνετε 20-24 µανιβελιές.
Σε σύντοµα διαστήµατα και ανάλογα µε τα ρεύµατα και τον αέρα, πρέπει να ανεβάζουµε τον πλάνο και να τον ξαναρίχνουµε για να ψαρεύουµε κάθετα και να αποφεύγουµε τα σκαλώµατα στους άγριους βυθούς.
Ιούνιος δυο ροφοί στα 55 µέτρα 20 και 15 κιλών πιασµένοι στις 2:00 το µεσηµέρι, οι µοναδικοί που µου έχουν κάνει κεφάλια.
Προσοχή στο βράχωµα
Υπάρχει και ένα άλλο σηµαντικό θέµα το οποίο επιβάλλει τη χρήση δυνατού εξοπλισµού. ‘Οταν ο ροφός είναι κοντά σε βράχια θα προσπαθήσει να βραχώσει και θα το κάνει αυτό:
– είτε «εξ αµελείας» – υποσυνείδητα, από ένστικτο
– είτε «εκ προµελέτης» – γνωρίζει πολλά και ξέρει πώς να αποφύγει τα δύσκολα).
Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί να τον ζορίσουµε για να βγει. Εάν είµαστε τυχεροί και τον τραβήξουµε µε σωστή κατεύθυνση, ο καλός εξοπλισµός µας προσφέρει ευκαιρίες και ελπίδες να τον ξεβραχώσουµε.
Θυµάµαι, κάποτε στα Ψαρά νόµιζα ότι έχω σκαλώσει και τίναζα µε δύναµη το καλάµι, αλλά τίποτα. Άλλαζα κατευθύνσεις χωρίς αποτέλεσµα. Στο τέλος, έβαλα τη µηχανή να κόψω τον πλάνο και ελευθερώθηκα. Όταν ηρέµησε το σκάφος και πήρα το καλάµι στα χέρια, ένιωσα ένα µεγάλο βάρος χωρίς καµιά κίνηση και νόµιζα ότι φέρνω κάποιο δίχτυ. Τελικά, η έκπληξή µου ήταν µεγάλη όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια ένας µεγάλος ροφός (22 κιλά), που κρατιόταν µόνο από το ένα αγκίστρι, µε το σχοινάκι από κέβλαρ του assist hook να είναι φαγωµένο και ο κρίκος έτοιµος να ανοίξει. Με έναν αδύναµο ή κακής ποιότητας εξοπλισµό, δε θα είχα πιάσει ποτέ αυτό το ψάρι.
Όταν λοιπόν χτυπήσει ένας τέτοιος ροφός, είναι πολύ κρίσιµο να µην του δώσουµε τη δυνατότητα να πάρει τον πλάνο και να βραχώσει. Αυτή είναι µια πρακτική που εφαρµόζω πάντα στο jigging, δηλαδή να ζορίζω τα ψάρια αρκετά µετά το τσίµπηµα και να παίρνω ακαριαία 3-4 µέτρα. Το τσίµπηµα στο jigging δεν έχει σχέση µε αυτό στο µολύβι φύλακα και έχουν γίνει πολλές συζητήσεις σχετικά. Όταν τσιµπήσει το ψάρι, θα νιώσει ότι δάγκωσε µέταλλο, οπότε δεν πρέπει να περιµένουµε αλλά αµέσως να τραβήξουµε µε δύναµη -έχοντας ρυθµισµένα τα φρένα µας-, και τα αγκίστριά µας θα κάνουν την δουλειά τους… Εάν το ψάρι βραχώσει, προσπαθούµε να το ζορίσουµε έλκοντάς το προς διάφορες κατευθύνσεις, και εδώ βέβαια χρειάζεται αρκετή τύχη για να το πετύχουµε. Αν καταφέρουµε να τον ξεβραχώσουµε, µετά είναι εύκολο να τον ανεβάσουµε.
Γενικά, ο ροφός δε δίνει συγκινήσεις µάχης και µερικές φορές δεν είµαστε σίγουροι εάν έχουµε καν ψάρι ή αν µπλέξαµε κάπου και ανεβάζουµε κάποιο σκουπίδι. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως αυτή που έζησα στην Αστυπάλαια, όπου δύο ροφοί που πιάσαµε χτυπούσαν δυνατά κάνοντας πολλά κεφάλια. Συµπερασµατικά θα έλεγα µην περιµένετε να τον δείτε στο βυθόµετρο, αλλά να ρίχνετε τους πλάνους σας µε πείσµα στα σηµεία που υποπτεύεστε ότι υπάρχουν τέτοια ψάρια, και ίσως ο Θεός της θάλασσας σας ανταµείψει µε ένα από αυτά…
