Λαβράκια με εγγλέζικο και casting σε λιμάνια

Το εγγλέζικο και το casting σε λιμάνια είναι αγαπημένες τεχνικές πολλών ελλήνων ψαράδων, όπου αφιερώνουν πολλά τους ψαρέματα με στόχο τα λαβράκια.

Τα λαβράκια είναι μόνιμοι κάτοικοι των λιμανιών όλες σχεδόν τις εποχές του χρόνου, ενώ αποτελεί το αγαπημένο θήραμα πολλών ψαράδων. Δύο από τις αποτελεσματικότερες τεχνικές που θα εφαρμόσουμε για να το συλλάβουμε είναι η τεχνική του εγγλέζικου και του casting. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση του πληθυσμού των λαβρακιών και σε αυτό έχουν συμβάλει σημαντικά οι μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας που υπάρχουν σε πολλές περιοχές της χώρας μας.

Πριν από πολλά χρόνια είχα ασχοληθεί αποκλειστικά με το ψάρεμα αυτού του ψαριού για πολλούς χειμώνες και πραγματικά αποκόμισα εμπειρίες γύρω από τη διατροφή του, τις ώρες αλλά και τις ημέρες που είναι πιο αποδοτικές για το ψάρεμά του. Θα ήταν άστοχο να σας πω ότι το ψάρεμά του γίνεται αποκλειστικά το χειμώνα, αφού λαβράκια, και μάλιστα μεγάλα, βγαίνουν ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Παλιότερα λοιπόν, τα ψάρια του είδους του ήταν λιγοστά και η εποχή που ξεκίναγε το ψάρεμά του ήταν ο χειμώνας. Φυσικά, τα λαβράκια που βγάζαμε τότε δεν είχαν καμία σχέση με τους τωρινούς απόγονους των κλουβίσιων φυγάδων. Τα εργαλεία και οι τεχνικές ήταν και αυτά φτωχά, ενώ προσπαθούσαμε να διορθώσουμε τα λάθη του εξοπλισμού και τα παθήματά μας με διάφορες πατέντες.

Ένα καλάμι casting, με το γνωστό σε όλους μας buldo με μακρύ παράμαλλο στην άκρη του ήταν το σύνολο της αρματωσιάς μας, ενώ το δόλωμα ήταν μόνο ένα: η ζωντανή γαρίδα. Για να είναι ευδιάκριτο αυτό το σύνολο, βάζαμε μέσα στο μπαλάκι ένα sialum για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε πότε όρμαγε στο δόλωμα για να το καρφώσουμε.

Σήμερα πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε εξαλείφθηκαν με την εισαγωγή νέων τεχνικών και εργαλείων. Το βασικότερο πρόβλημα που είχαμε τότε, ήταν η μεγάλη αντίσταση του buldo στο νερό. Αν το ψάρι δεν ήταν ξελιγωμένο στην πείνα, άρπαζε το δόλωμα και μόλις ένιωθε αντίσταση το παράταγε.

Εδώ ήρθε να διορθώσει αυτό το πρόβλημα το εγγλέζικο, όπου η χρήση ελαφριών φελλών και η ελάχιστη αντίσταση που ασκείται από αυτούς στο νερό, κάνουν το ψάρι να μην έχει κανένα ενδοιασμό για το δόλωμα που του προσφέρουμε.

Άλλες πάλι φορές, τότε που τα ψάρια ήθελαν ένα χορταστικό γεύμα και τα νερά ήταν βαθιά, το μόνο που γνωρίζαμε και επιχειρούσαμε ήταν η σαρδέλα τυλιγμένη με πολυάγκιστρο. Ας δούμε όμως πώς θα ψαρέψουμε τα λαβράκια με δυο από τις αποτελεσματικότερες τεχνικές μέσα στα λιμάνια.

Με casting για σιγουριά
Ξεκινώντας θα μιλήσουμε για την τεχνική του casting που είναι και πιο σίγουρη. αν δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία, αλλά εκτός αυτού μπορεί να μας ανταμείψει πολλές φορές με ένα μεγάλο λαβράκι, εκεί που το εγγλέζικο ίσως να μην μας δώσει και τίποτα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ τα ψαρεύουμε με εγγλέζικο και ζωντανή γαρίδα ή ψαράκι, να χτυπούν σε κάποιο καλάμι που έχουμε ρίξει πατωτά με κάποιο ψαροδόλι ή κεφαλόποδο.

Εδώ δεν έχει τόση σημασία ο εξειδικευμένος εξοπλισμός, εφόσον μπορούμε να ψαρέψουμε με τα περισσότερα είδη καλαμιών αυτής της τεχνικής. Το λαβράκι μπαίνει στα λιμάνια και αναζητά την τροφή του σε όλη την περιφέρεια τους. Πότε στις γωνίες και άλλοτε στο κέντρο του λιμανιού, είτε στην επιφάνεια και πότε στο βυθό.

Θα ήταν άστοχο να σας προτείνω πού θα βάλετε τα καλάμια σας, αφού πολλές φορές την έχω πατήσει και εγώ. Μπορεί να έχω την έμπνευση να στήσω στη μπούκα του λιμανιού και αυτά να τρώνε παραμέσα και το αντίστροφο.

Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι μπαίνουν νωρίς το πρωί με τα ψαροκάικα. Λες και τα ακολουθούν για να πάνε να φανέ αυτά που θα ξεψαρίσουν, δηλαδή τα χαλασμένα ψάρια του διχτιού. Αυτές τις ώρες, πάνω στο ξημέρωμα αλλά και λίγο αργότερα, τα ψάρια τρώνε καλά. Άλλες πάλι φορές, τότε που ο καιρός είναι αγριεμένος έξω, αυτά μένουν μέσα και κυνηγάνε ό,τι κινείται.

Τι συμβαίνει όμως και πότε θα τα ψαρέψουμε με αυτή την τεχνική;
Πολλές φορές όταν τα νερά είναι διαυγή, τα λαβράκια κυκλοφορούν χαμηλά και συνηθίζουν να κάνουν τις επιθέσεις τους από κάτω προς τα επάνω, ειδικότερα αν υπάρχει μπουλούκι από μικρόψαρα. Σίγουρα όλοι θα έχουμε δει βραδιές τα θύματά του να συνωστίζονται κάτω από φωτισμένα σημεία του λιμανιού.

Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά των μικρόψαρων. Συνήθως είναι σε σχηματισμό μπάλας και συμπεριφέρονται πολύ ανήσυχα. Με την παραμικρή κίνηση, ακόμα και αν αυτή προέρχεται έξω από το νερό, αυτά τρομάζουν. Άλλες φορές πάλι θα τα δούμε κολλητά στο ντόκο του λιμανιού. Κάπου εκεί που σβήνει το φως είναι κι αυτά, καραδοκούν και ετοιμάζονται για την επόμενη επίθεσή τους. Αν κάτσουμε σε μια άκρη σίγουρα θα δούμε την επίθεση. Αυτά είναι σημάδια που δεν πρέπει να αφήσουμε ανεκμετάλλευτα.

Με κεφαλόποδα που ξετρελαίνονται
Παλαιότερα πολλοί από εμάς, το μόνο που γνωρίζαμε σαν δόλωμα ήταν η σαρδέλα τυλιγμένη με πολυάγκιστρο. Δεν λέω ότι δεν είναι καλό δόλωμα για τα λαβράκια, αλλά συγκριτικά έχουν σημειωθεί μεγαλύτερες επιτυχίες με κάποια μαλάκια. Αν μπορέσουμε και προμηθευτούμε μικρές σουπιές ή καλαμάρια, τότε τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά. Αν πάλι δεν βρίσκουμε μικρά μεγέθη από αυτά, θα δολώσουμε μόνο τα κεφάλια τους. Άλλο ένα δόλωμα που δεν θα αντισταθεί μπροστά του κανένα λαβράκι όσο και αν έχει μπουχτίσει από το φαΐ, είναι ο λωλός του χταποδιού. Να ξέρετε ότι αν κυκλοφορεί λαβράκι, είναι αδύνατον να μην πάει σε αυτό το λαχταριστό και δοκιμασμένο από πολλούς δόλωμα.

Τέσσερα – πέντε αγκίστρια είναι αρκετά
Πώς μπορούμε να δολώσουμε όλα τα παραπάνω ώστε να μην αφήσουμε καμία υπόνοια παγίδας για να μουντάρει το λαβράκι σε αυτά που θα του προσφέρουμε. Τη χρήση του πολυάγκιστρου δεν τη προτείνω για ένα λόγο. Τουλάχιστον για τα μαλάκια χαλάει την παρουσία τους με τις πολλές περιστροφές και μοιάζει το δόλωμά μας σαν τσαλακωμένο χαρτί.

Συνήθως, χρησιμοποιώ μια αρματωσιά τεσσάρων με πέντε αγκιστριών με κρίκο. Δένω το πρώτο στη μια άκρη του παράμαλλου, ενώ τα υπόλοιπα τα περνάω από τον κρίκο ελεύθερα μέσα στο παράμαλλο. Πριν από το τελευταίο αγκίστρι κάνω ένα κόμπο στόπερ αρκετά δυνατό, ώστε να αντέξει το βάρος του δολώματος από την βολή αλλά και για να μην ξεσύρουν τα υπόλοιπα αγκίστρια. Μετά καρφώνω τα αγκίστρια ακανόνιστα και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι ορατά αλλά με τα αρπάδια τους να εξέχουν.

Αυτή την αρματωσιά τη χρησιμοποιώ σε όλα τα παραπάνω, δηλαδή είτε σε ολόκληρο κεφαλόποδο είτε στα κεφάλια από αυτά, αλλά ακόμα και στο λωλό του χταποδιού. Αν πάλι ξέρουμε ότι τα λαβράκια τρώνε στη σαρδέλα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ίδια αρματωσιά με τον παρακάτω τρόπο.

Θα την ανοίξουμε με ένα κοφτερό μαχαίρι στη μέση και θα αρχίσουμε να καρφώνουμε τα αγκίστρια από μέσα προς τα έξω, βγάζοντας μόνο το αρπάδι στην εξωτερική του πλευρά. Μετά θα κλείσουμε τη σαρδέλα και θα την τυλίξουμε με ελαστικό νήμα. Χρησιμοποιώντας αυτή την αρματωσιά δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κόμπο στόπερ, ώστε να κρατά το δόλωμα στη θέση που επιθυμούμε και να μη χαλάει την παρουσία του.

Με πονηρό εγγλέζικο
Όπως ανέφερα στην αρχή, η τεχνική του εγγλέζικου ήρθε για να μας βγάλει από πολλά προβλήματα για το ψάρεμα του λαβρακιού. Δεν θα αναλύσω τα τεχνικά χαρακτηριστικά των καλαμιών, αλλά αυτά που προτιμώ να ψαρεύω μέσα σε λιμάνια και ειδικότερα όταν ο χώρος είναι περιορισμένος είναι τα παραβολικά αυτού του είδους. Έχουν συγχωρέσει κατά καιρούς πολλά λάθη από πανικό, ενώ κουράζουν πιο γρήγορα το ψάρι.

Οι πετονιά που θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται καθαρά από την πείρα μας και κατά πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με αυτή την τεχνική. Δεν θα κάνουμε ποτέ… τον ήρωα χρησιμοποιώντας μάνες και παράμαλλα μικρού διαμετρήματος για να δείξουμε πόσο καλοί είμαστε.

Αν χάσουμε ένα ψάρι, τις περισσότερες φορές θα φύγει μαζί με το κοπάδι που ενδεχομένως υπάρχει από κάτω, ενώ αν κάνουμε συνέχεια το ίδιο αυτό λάθος μπορεί να χαλάσουμε και ολόκληρο τον τόπο για αρκετό καιρό. Γι αυτό λοιπόν μη “ντραπείτε” να βάλετε ακόμα και 0.20 mm για μάνα και 0.18 mm για παράμαλλο. Η αρματωσιά μας γι’ αυτή την τεχνική εξαρτάται από το βάθος και το δόλωμα που θα χρησιμοποιήσουμε.

Με μπικατίνι
Αν θέλουμε να τα κυνηγήσουμε με μπικατίνι και το βάθος είναι μεγαλύτερο από το μήκος του καλαμιού μας, τότε θα χρησιμοποιήσουμε συρόμενη αρματωσιά με αρκετά μακρύ παράμαλλο, έως και ενάμισι μέτρο. Αυτό το κάνουμε ώστε το δολωμένο μας αγκίστρι να «πλέει» όσο το δυνατόν ελεύθερα μέσα στο νερό και το μολύβωμα του φελλού να είναι μακριά από τα δολωμένα μας μπικατίνι.

Το αγκίστρι μας μπορεί να είναι από νούμερο δέκα έως δώδεκα και θα βάλουμε ένα σκουλήκι περαστό στο κοτσάνι και τρία με τέσσερα κεντητά. Με αυτό τον τρόπος το δολωμένο αγκίστρι μας δίνει την εντύπωση στο ψάρι ότι κολυμπά ένα μικρό κεφαλόποδο. Αν τώρα το βάθος του νερού είναι μικρότερο από το μήκος του καλαμιού μας, τότε η καλύτερη περίπτωση είναι να χρησιμοποιήσουμε σταθερή αρματωσιά.

Δηλαδή θα βάλουμε όλο το μολύβωμα που χρειάζεται ο φελλός από κάτω και κοντά του, ενώ θα τον σταθεροποιήσουμε με ένα στόπερ ή ένα μικρό μολυβάκι από πάνω. Και στις δύο αυτές αρματωσιές το δόλωμά μας θα ψαρεύει από μισό έως ένα μέτρο από το βυθό, ενώ δεν θα ξεχνάμε να μαλαγρώνουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα με μερικές σφεντονιές από το μπικατίνι.

Έχει τύχει πολλές φορές τα λαβράκια να τρώνε τα μπικατίνι που τους πετάμε για μαλάγρα και να μην πλησιάζουν το αγκίστρι μας. Αυτό συμβαίνει συνήθως τις ημερήσιες ώρες. Ένας δοκιμασμένος τρόπος που έχει δώσει συχνά αποτέλεσμα είναι να χρησιμοποιήσουμε μικρό αγκίστρι και να δολώσουμε ένα μόνο σκουλήκι τρυπώντας το οριζόντια. Αμέσως μόλις ρίξουμε μερικά από αυτά για μαλάγρα θα πετάξουμε ανάμεσά τους και το δόλωμά μας.

Με ζωντανή γαρίδα ή ψαράκι
Με αυτή την τεχνική άλλο ένα δόλωμα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τρελαίνει τα λαβράκια είναι η ζωντανή γαρίδα. Η αναζήτησή της μέσα στα λιμάνια είναι πολύ εύκολη με τη χρήση μιας απόχης και ενός δυνατού φακού. Αν δεν είναι ορατή, γιατί τις περισσότερες φορές είναι κρυμμένη, μπορούμε να τρίψουμε μια σαρδέλα κοντά στον ντόκο και τότε θα δείτε ότι θα μαζευτούν στο μέρος που μαλαγρώσαμε.

Για τη γαρίδα θα βάλουμε μεγαλύτερο αγκίστρι, δηλαδή από 6-8 νούμερο. Θα τη δολώσουμε στο πίσω και κάτω μέρος της ουράς της βγάζοντας ολόκληρο το αρπάδι από πάνω. Αυτό που θα προσέξουμε είναι να μη την τρυπήσουμε επάνω στην κεντρική φλεβίτσα που βρίσκεται κατά μήκος του σώματος της γιατί θα ψοφήσει σχετικά γρήγορα.

Εδώ, ανεξάρτητα από το βάθος, η αρματωσιά μας μπορεί να είναι σταθερή περίπου μιάμιση με δυο οργιές ώστε να ψαρεύει σχεδόν στην επιφάνεια ή να την κάνουμε συρόμενη ώστε να δοκιμάσουμε στα μεσόνερα ή ακόμα πιο βαθιά.

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δολώσουμε και ζωντανό ψαράκι, όπως κεφαλόπουλο, παπαλίνα (μικρή σαρδέλα) ή κοκοβιό. Και τα τρία αυτά ψάρια αποτελούν ξεχωριστό μεζέ για το λαβράκι και θα είναι ανάλογες οι επιτυχίες μας. Αυτό που θα προσέξουμε αν δολώσουμε ζωντανό ψαράκι είναι ο φελλός. Θα κοιτάξουμε να είναι μεγάλο το αναγραφόμενο βάρος ερματίσματος, ώστε να κρατά όσο το δυνατόν το φελλό μας στην επιφάνεια για να είναι ορατός.

Δύσκολοι αντίπαλοι τα λαβράκια 
Το ψάρεμα του λαβρακιού με την τεχνική του εγγλέζικου δεν είναι τόσο απλό όσο με την τεχνική του casting. Αν το ψάρι είναι μεγάλο, θα δοκιμαστεί ο εξοπλισμός μας αλλά και εμείς. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσουμε την ψυχραιμία μας, ενώ θα πρέπει να διατηρούμε συνέχεια επαφή με το ψάρι. Αν το λαβράκι πάει κάτω από κάποιο σκάφος, θα πρέπει να βυθίσουμε το καλάμι μας στο νερό ώστε να αποφύγουμε την τριβή της πετονιάς στα ύφαλα του, ενώ δεν θα διστάσουμε να το πιέσουμε, ακόμα και οριακά. Υπάρχουν στιγμές που θα νομίζουμε ότι μας κέρδισε. Από μέσα μας θα πούμε «πάει το έχασα το θηρίο», τότε ακριβώς είναι η στιγμή που θα πρέπει να το πιέσουμε για να το κερδίσουμε.