Πριν από 21 περίπου εκατομμύρια χρόνια, το νησί της Λέσβου ήταν ενωμένο με την απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας.
Μεγάλα ηφαίστεια ήταν ενεργά σε όλη την περιοχή. Κρατήρες και ηφαιστειακές φλέβες έχυναν λάβα. Επάνω στις εκρήξεις εκσφενδόνιζαν τόνους υλικού σε απόσταση χιλιομέτρων, από καυτή σκόνη έως μεγάλες βολίδες! Όσα αρχαία θηρία κατοικούσαν εκεί γύρω, τράπηκαν σε φυγή στην ενδοχώρα. Τα μεγάλα δάση με τις γιγάντιες σεκόιες που έφταναν τα 100 μέτρα ύψος, κάηκαν ή καταπλακώθηκαν. Για πολύ-πολύ καιρό το μεγαλύτερο κομμάτι που αργότερα θα γινόταν νησί, ήταν ένας τόπος επικίνδυνος και μεγαλειώδης.
Εκεί όπου τα ποτάμια λάβας συνάντησαν τη θάλασσα και κρύωσαν και σταμάτησαν, εκεί που βλέπεις την πέτρα σχηματισμένη σαν μέλι που κυλάει, εκεί που οι στροβιλισμοί της λάβας έχουν παγώσει στο χρόνο, εκεί που κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ένα παρθένο τοπίο ανέγγιχτο από τον άνθρωπο, έτσι όπως ήταν μια στιγμή πριν από 21 εκατομμύρια χρόνια, εκεί έχουμε την μεγάλη ευλογία να ψαρεύουμε!
Περπατάς την ακτή, ρίχνεις με το καλάμι σου, και σε κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως δεν πατάς πάνω σε μια απλή πέτρα, αλλά σε μια απολιθωμένη σεκόια. Σε έναν κορμό που από το απομεινάρι του και μόνο καταλαβαίνεις πόσο γιγάντιος ήταν, ίσως και πάνω από 100 μέτρα! Ανατριχιάζεις όταν σκέφτεσαι τι είσαι εσύ, ένα πλάσμα 70-80 χρονών (στην καλύτερη) μπροστά στην απεραντοσύνη του γεωλογικού χρόνου…Πώς να μην αγαπήσεις και να μη νοιώσεις δέος ακόμα και για τις ίδιες τις πέτρες που πατάς. Αυτές τις πέτρες που η καρδιά σου τις ονομάζει πλανήτη σου, πατρίδα σου!
Ψαρευτικός παράδεισος
Και τι συμβαίνει εκεί που το νερό συναντάει αυτήν την άγρια γεωμορφία; Μα εκεί βέβαια σχηματίζεται ένας ψαρευτικός παράδεισος. Νερά ζωντανά, κρυστάλλινα. Άγρια μονόπετρα που ορθώνονται και πολλές φορές προεξέχουν από το νερό, πλάκες στον βυθό, σχισμές και υπόγειες σπηλιές και λίγο παραμέσα μια υπέροχη ποσειδωνία που φυτρώνει πάνω στην άμμο, τη φτιαγμένη από πλούσιο, ηφαιστειακό υλικό. Στην ακτή η λάβα προσφέρει ένα τρομερά ποικιλόμορφο ανάγλυφο, από πλακουτσωτές πλατφόρμες όπου κανείς ψαρεύει λες και είναι πάνω σε επίπεδο λιμάνι, μέχρι χαράδρες, μικρά φιόρδ, αβαθείς κοπλίσκους και ρηχοπατιές που κάνουν απότομα σκαλοπάτια…
Στα μέρη αυτά που κοιτούν τον βορρά και το ανοιχτό πέλαγος, ο παραμικρός άνεμος στα ανοιχτά μεταφράζεται σε φουσκωμένο κύμα. Τα ρέματα είναι ζωντανά και αεικίνητα ανάλογα με τη φάση της μέρας. Τα βλέπεις να κινούν τα τυρκουάζ νερά στον αέναο ρυθμό τους… Περιοχές ολόκληρες από πλάκες αναδύονται και μπορείς να ψαρέψεις πάνω τους. Φτάνοντας πιο βαθιά και μετά από λίγες ώρες πάλι βυθίζονται κάτω από είκοσι πόντους νερό! Θέλετε το καλύτερο από όλα; Αυτό το μέρος με τα αρκετά χιλιόμετρα ακτογραμμής, θέλει πολλές ώρες οδήγηση και πολύ ποδαρόδρομο για να το προσεγγίσει κανείς, που πάει να πει: αποκαλύπτεται μόνο στους «προσκυνητές» και όχι στον κάθε έναν…
Προκλήσεις
Ας δούμε τις περιπέτειές μας εκεί, στο ηφαιστειακό κομμάτι της Λέσβου με την πανέμορφη τεχνική του LRF. Θα μας διδάξουν πολλά για κάθε άγρια ακτογραμμή της χώρας που θέλουμε να προσεγγίσουμε με την υπέροχη αυτή τεχνική! Μπλεξίματα πάλι… Όπως μπορείτε να καταλάβετε μιλάμε για ένα πεδίο που είναι γεμάτο εκπλήξεις και ζωή, αλλά και γεμάτο προκλήσεις για το ψάρεμά μας.
Η πρώτη από αυτές είναι να μη σκαλώσουμε τα τεχνητά μας και να μη χάσουμε κάποιο μεγάλο ψάρι που σίγουρα θα εκμεταλλευτεί το βραχώδες τοπίο κάτω από το νερό, με τις τόσες ευκαιρίες για τρίψιμο της πετονιάς και του νήματος.
Καταρχήν να συμφωνήσουμε στο εξής: σε τέτοια μέρη δεν υπάρχει περίπτωση να μην αφήσουμε στον πάτο πλανάκια, σιλικόνες, ακόμα και τεχνητά. Τέτοια μέρη, επίσης, θα μας δώσουν ένα καλό ψάρι, αλλά εξίσου συχνά θα το βοηθήσουν να ξεφύγει. Αν θέλουμε ένα αναίμακτο οικονομικά ψάρεμα, ένα σίγουρο τόπο όπου οι πιθανότητες να χάσουμε σε σκαλώματα εξοπλισμό και ψάρια είναι λίγες, το ηφαιστειακό κομμάτι της Λέσβου –αλλά και παρόμοια κομμάτια σε όλη τη χώρα- δεν προσφέρεται. Η ηφαιστειακή πέτρα είναι την ίδια στιγμή το πεδίο μας, ο σύμμαχος και ο εχθρός μας.
Εντάξει λοιπόν, άντε να ρίξουμε τα πλανάκια μας (και τα λεφτά μας στην ουσία) μέσα σε αυτήν την θάλασσα, όπου σε μέρη τα βράχια έρχονται στους είκοσι πόντους από το νερό, για να φτιάξουν δέκα μέτρα παραπέρα μια σχισμή πέντε μέτρων βάθος, και έπειτα από ένα σκαλοπάτι σαν χαράδρα να ανέβουν πάλι σχεδόν έτσι που να γλύφουν το κύμα…
«Νιώθω» τον εξοπλισμό μου
Για να δούμε μερικά πράγματα που σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν. Καταρχήν πριν ρίξουμε τον εξοπλισμό μας σε ένα τέτοιο πεδίο, καλό είναι να το γνωρίζουμε πολύ καλά. Τι πρέπει να γνωρίζουμε; Καταρχήν πρέπει να ξέρουμε το κάθε τεχνητό μας πόσο βυθίζεται, πόσο γρήγορα βυθίζεται και τι κάνει όταν εμείς του δίνουμε κίνηση.
Με τον καιρό, για να δώσω ένα παράδειγμα (και μετά από πολλά σκαλώματα), έχουμε μπορέσει να κάνουμε πλανάκια των 7γρ. να κολυμπούν με σχετική ασφάλεια και να κάνουν σωστό μπάνιο σε νερό λίγων σπιθαμών. Και δε μιλάμε για μια απλή γρήγορη ανάκτηση, αλλά μια πλήρη εναλλαγή χτυπημάτων που εκμεταλλεύονται όλες τις δυνατότητες των πλάνων. Όταν το καταφέρει κανείς αυτό, μπορεί να προσεγγίσει μια ρηχοπατιά με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Έχουμε ξεδιαλέξει τα τεχνητά εκείνα που θα μείνουν στην επιφάνεια έχοντας shallow παρουσίαση, και έχουμε μάθει να χειριζόμαστε καλά ακόμα και μικροσκοπικά sinking pencils, τα οποία παρότι είναι βυθιζόμενα, θα αντιμετωπίσουν τα ρηχά μέρη και τα βράχια πολύ καλά όταν τα «νιώθουμε» και τα «ξέρουμε».
Προετοιμασία λοιπόν και γνώση του εξοπλισμού μας. Να ξέρουμε ότι με το τάδε νήμα το οποίο δεν βουλιάζει ή βουλιάζει (υπάρχουν νήματα που επιτρέπουν στο νερό να περάσει μέσα τους και άλλα όχι, πράγμα πολύ σημαντικό και στο LRF, καθώς αλλάζει η συμπεριφορά τους), το τάδε τεχνητό κάνει αυτό, να ξέρουμε το καλάμι μας καλά και να έχουμε κάνει το μηχανισμό μας προέκταση των σκέψεών μας: «θέλω τώρα, με αυτή τη μανιβελιά, να μου φέρει το πλανάκι εκεί».
Ψάρεμα «μετά λόγου γνώσεως»
Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες αυτής της γνώσης και της προετοιμασίας, και όμως βλέπω τόσο κόσμο μόλις αγοράζει κάτι, να μην έχει τη σύνεση πρώτα να δει τι κάνει αυτό το κάτι, αλλά να απαιτεί να «αποδώσει» μόνο και μόνο επειδή είναι ακριβό ή επειδή το αγόρασε. Το ρίχνει όσο πιο βαθιά γίνεται, και δώστου… Σύνεση και υπομονή!
Ρίχνουμε το πλανάκι μας κάπου κοντά. Είμαστε σε σημείο που το βλέπουμε, σε ήρεμα νερά και «παίζουμε» με αυτό. Βλέπουμε τι κάνει. Το ίδιο και το τεχνητό μας. Πριν το ρίξουμε εκεί μέσα να βγουν τα θεριά, γιατί να μην δώσουμε δέκα-δεκαπέντε λεπτά να το παρατηρήσουμε στα ρηχά; Να δούμε τι μπάνιο κάνει, πόσο βυθίζεται, πότε και πώς, τι κάνει όταν το χτυπάμε με jerk, με twich!
Το καλάμι μας τι μπορεί να κάνει; Είναι μαλακό, είναι νευρικό, πόσο θα μας βοηθήσει, και -το κυριότερο από όλα- ποια είναι η σχέση του συνόλου μας. Τι σημαίνει αυτό; Πολλές φορές βλέπω ότι σκεφτόμαστε το LRF σαν μια τεχνική φινετσάτη –σωστά-, που όμως δε σηκώνει μεγάλα ζόρια. Και εδώ είναι το λάθος!
Πρέπει να καταλάβουμε καλά πως τα λεπτά εργαλεία του LRF μπορούν να σηκώσουν μια χαρά ζόρια σε σχέση με την κατασκευή τους. Ακόμα και ένα λεπτούλι νηματάκι 0.3PE, μπορεί να αντέξει 2 κιλά και περισσότερα σε τάσεις. Αυτό σημαίνει ότι αν οι κόμποι μας είναι σωστοί, το παράμαλλό μας ποιότητας, η παραμάνα μας καλή και τα φρένα μας προρυθμισμένα σωστά σε ένα καλάμι ευαίσθητο μα στιβαρό, τότε το ψάρι (και δύο, και τριών κιλών) δε θα μας κάνει απαραίτητα ότι θέλει, ακόμα και σε δύσκολο πεδίο γεμάτο παγίδες!
Σε πιο εύκολους βυθούς μάλιστα, έχουν βγει ψάρια απίστευτα –λαβράκια πέντε και έξι κιλών- με LRF εξοπλισμό. Έτσι λοιπόν να ανακεφαλαιώσουμε: καλή γνώση των εργαλείων μας και επιμονή στην ποιότητα και τη λεπτομέρεια στο στήσιμο του ψαρευτικού μας εξοπλισμού. Αυτά είναι τα εφόδιά μας από πριν. Έτσι μόνο αντιμετωπίζουμε τόσο δύσκολα πεδία «μετά λόγου γνώσεως» και όχι μόνο προσευχόμενοι στο θεό της τύχης να «μη μας κόψει»…
Μελετάω το τοπίο
Μέρος της προετοιμασίας δεν είναι μόνο η πρότερη γνώση του εξοπλισμού μας, αλλά και η κατανόηση του τοπίου ακριβώς εκεί που θα ψαρέψουμε. Δε θα μιλήσω μόνο για τα «χοντρικά», όπως καιρικές συνθήκες, ρεύματα, άμπωτη κτλ., αλλά για κάτι πιο απλό και πρακτικό. Όταν είμαστε σε τόσο δύσκολο πεδίο, επανασχεδιάζουμε ανά πάσα στιγμή τη στρατηγική μας.
Τι θέλω να πω; Όταν βρίσκω έναν τόπο, αποφασίζω καταρχήν που θα πατήσω για να ψαρέψω. Πού θα αφήσω τον εξοπλισμό μου, σε μέρος να μην εμποδίζει, και όταν είμαι στο ηφαιστειακό κομμάτι της Λέσβου, παρατηρώ δυο πράγματα πριν καν ρίξω την πρώτη βολή. Τι μπορεί εκεί μέσα να με εμποδίσει, κάποιο μονόπετρο, κάποια μικρή ξέρα, και έπειτα τι μπορεί να με βοηθήσει (πχ. το άνοιγμα ανάμεσα σε αυτές τις δύο πέτρες, εκεί πρέπει να φέρω το ψάρι).
Έπειτα αποφασίζω τι θα γίνει σε περίπτωση που έχω αξιόλογο ψάρι. Πώς θα το αποχιάσω; Πώς πρέπει να σταθώ ή πού θα πω στο φίλο μου που χειρίζεται την απόχη να καθίσει, ώστε να μη με εμποδίσει. Από πού είναι καλύτερα να φέρω το ψάρι κοντά μου; Δεν περιμένουμε ποτέ να χτυπήσει κάτι καλό και να αποφασίσουμε την βασική στρατηγική μας εκείνη την ώρα, με την αδρεναλίνη στα ύψη, γιατί το πιθανότερο είναι να κάνουμε λάθη.
Δίκιλη συναγρίδα με LRF!
Θα δώσω ένα παράδειγμα με μια συναγρίδα γύρω στα δύο κιλά που βγήκε με LRF πριν λίγο καιρό. Η συναγρίδα γενικά, πέρα από τη μαχητικότητά της, είναι από τα ψάρια που θα κάνουν τα πάντα για να ελευθερωθούν, θα τριφτούν σε πέτρες, θα τρυπώσουν σε σχισμές θα χωθούν μέσα στη φυκιάδα και θα παλέψουν μέχρι τελευταία στιγμή. Με LRF και σε τόσο δύσκολο πεδίο με βράχια, η συναγρίδα είναι εφιάλτης!
Φτάνοντας στο βράχο και όντας από ψηλά, παρατήρησα πως στα αριστερά μου υπήρχαν πέτρες μέσα στο νερό. Είδα στα πόδια μου το μέρος όπου θα μπορούσα να κατέβω για να αποχιάσω κάποιο ψάρι, άνοιξα την απόχη ώστε να είναι στο δεξί μου χέρι και κοντά σε αυτό το σημείο, έλεγξα για σημάδια που μου «μιλούσαν» για τα ρέματα, και με την καθαρότητα του νερού μεγάλη, τον ήλιο ψηλά, διάλεξα ένα πλανάκι μπλε και ασημί και το έριξα.
Δύο βολές μετά και καθώς το πλανάκι ήταν σχεδόν στην επιφάνεια, είδα ένα ψάρι να ξεκολλάει από βαθιά και να επιτίθεται αστραπιαία. Καθώς το ψάρι πλάγιασε και αστόχησε για ελάχιστα, είδα πως ήταν μια όμορφη συναγρίδα, κοντά στα τρία κιλά, μπορεί και μεγαλύτερη. Σε τι βρήκε να επιτεθεί τέτοιο ψάρι, μου φάνηκε καταπληκτικό! Έβγαλα το πλανάκι από το νερό και στάθηκα να σκεφτώ. Είχα μαζί μου μόνο το LRF και το μεγαλύτερο πλανάκι ήταν 10γρ. Η συναγρίδα θα το κατάπινε και θα μου έκανε κλωστή το παράμαλλο των 0,185mm. Όχι πλανάκι λοιπόν, δεν θα το ρίσκαρα… Τι να έριχνα;
Στρατηγική κίνηση
Άνοιξα την κασετίνα μου και πήγα στις σιλικόνες. Σεταρισμένη με μολυβοκεφαλή 10 γραμμαρίων, βρήκα μια αρκετά πιο μεγάλη από τις άλλες, σε απομίμηση κεφαλόπουλου και ημιδιάφανη. Το αγκίστρι της μολυβοκεφαλής το είχα δοκιμασμένο σε μεγάλα λαβράκια, οπότε ένιωσα μια κάποια εμπιστοσύνη. Βέβαια, πόση η διαφορά από ένα τοσοδούλι πλανάκι, σε μια μικρούλα σιλικόνη; Κι όμως… Ήξερα πως αν ήταν να επιτεθεί η συναγρίδα, θα το έκανε άμεσα στις επόμενες βολές.
Δούλεψα τη σιλικόνη μεσόνερα με long jerks και όντως το απότομο χτύπημα και τα ακαριαία φρένα ήρθαν και φώναζαν «συναγρίδα»! Είχα εμπιστοσύνη στον εξοπλισμό μου. Ήξερα πως μπορώ να τον ζορίσω με όλη μου τη δύναμη, και όταν εκείνος φτάσει σε όριο να με προδώσει, δεν θα το κάνει: η παραβολικότητα του καλαμιού και τα φρένα του μηχανισμού θα δούλευαν για μένα προτού οι κόμποι, η παραμάνα ή κάποια άλλη αστοχία υλικού τα τινάξει όλα στον αέρα…
Έτσι ζόριζα το ψάρι στα όρια του εξοπλισμού μου. Από εκεί και πέρα ήθελε προσοχή σε ορισμένα πράγματα. Για μια αδιόρατη στιγμή που ένιωσα ότι το ψάρι κάπου τρίβεται, έκανα δύο βήματα μπροστά στην πέτρα που είχα τσεκάρει προηγουμένως, ενώ ταυτόχρονα χαμήλωσα την μύτη του καλαμιού και άνοιξα το pick up.
Όταν ζορίζουν τα πράγματα
Πολλές φορές όταν το ψάρι τρίβεται ή πάει ολοταχώς να τριφτεί, η αντίσταση το κάνει να μουλαρώνει περισσότερο, ενώ η αίσθηση ότι τα κατάφερε να ελευθερωθεί (καθώς ανοίγουμε το pick-up και αφήνουμε ελεύθερο το νήμα), το κάνει να αλλάζει σχέδιο και κατεύθυνση. Ήμουν τυχερός και το ψάρι όντως σταμάτησε να τρίβεται, ενώ όταν πάλι έκλεισα το pick up και άσκησα μια προοδευτική πίεση, είδα ότι είχε αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Εκεί το ψάρι νευρίασε και πραγματικά άρχισε να παίρνει τόσα φρένα που απλά είπα από μέσα μου ότι σε αυτό το σημείο δε μπορώ να κάνω τίποτα παρά υπομονή.
Όταν σταμάτησε λιγάκι και πήρα τις πρώτες μανιβελιές, είπα από μέσα μου ότι έχω πιθανότητες. Τρομπάριζα το καλάμι μη φοβούμενος μήπως σπάσει κάτι, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, μα πλέον με λίγο περισσότερη προσοχή, γιατί ήξερα πως τα πάντα μετά από τόσο πάλεμα θα έχουν στρεσαριστεί, ειδικά οι κόμποι και το νήμα.
Το τελευταίο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν οι πέτρες στα αριστερά μου. Η συναγρίδα (την είδα πλέον καθαρά) έπαιξε σαν τελευταίο της χαρτί ένα φευγιό προς τα εκεί, μα δεν είχε αποτέλεσμα. Έστρεψα το καλάμι από την αντίθετη κατεύθυνση και άσκησα σταθερή τάση πάλι στα όρια. Το ψάρι κουρασμένο έπαιρνε λίγα φρένα, μα ανέβαινε όλο και προς το μέρος μου. Πρακτικά, είχε παραδοθεί!
Πήρα μερικές μανιβελιές φέρνοντας το ψάρι στην επιφάνεια, άλλαξα χέρι στο καλάμι και με το δεξί έπιασα την ανοιχτή απόχη, και η συναγρίδα μπήκε ήρεμα μέσα της! Ήταν μια μικρότερη από αυτήν που είχε επιτεθεί στο πλανάκι, αλλά πάλι, ήταν ένα πολύ σημαντικό αλίευμα για LRF. Η χαρά μου ήταν μεγάλη.
Μετά από μερικές φωτογραφίες την απελευθέρωσα και πάλι. Δε χρειάζεται να πούμε γιατί, ο κάθε ψαράς με σεβασμό στον εαυτό του δεν θα κρατούσε για κανέναν λόγο ένα συναγρίδι κάτω από δύο κιλά… Βλέπω τη φωτογραφία και είμαι διπλά χαρούμενος, μια για το ότι τα κατάφερα, και μια για το ότι αυτό το ψάρι που βλέπουμε είναι ελεύθερο στη θάλασσα και συνεχίζει την ενδιαφέρουσα ζωή του!
Με σύμμαχο το νερό….
Σε πολύ άγριες ακτογραμμές, το καθετί μπορεί να σταθεί την ίδια στιγμή σύμμαχος και εχθρός μας. Τι ωραίο που είναι εκείνο το μονόπετρο στα είκοσι μέτρα! Σίγουρα θα έχει γύρω του ζωή. Και τι δύσκολο που είναι! Γιατί ανάμεσα σε εμάς και αυτό έχει πρώτα μια ρηχοπατιά με πολύ κοφτερά βράχια και έπειτα ένα σκαλοπάτι που κάνει το νερό να βαθαίνει στα πέντε μέτρα… Άντε να μη χάσεις πλανάκι εκεί ή να σου κάτσει ψάρι και να το βγάλεις…
Υπάρχουν ορισμένα σημεία που πλέον είναι τόσο όμορφα και δύσκολα, και τα οποία μπορούμε και τα ψαρεύουμε μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, όσο καλά και να ξέρουμε τον εξοπλισμό μας. Όταν έχει φουσκοθαλασσιά και κύμα, μερικά από αυτά «ξεκλειδώνουν», ενώ άλλα καθίστανται απαγορευτικά. Σε άλλη σημεία πάμε μόνο με πολλή παλίρροια, ενώ για να σταθούμε σε άλλα πρέπει να έχει άμπωτη τρελή, ώστε να περπατήσουμε τη ρηχοπατιά και να φτάσουμε σε κάποιο βράχο εκεί στην άκρη.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, σε ένα μέρος της Δυτικής Λέσβου, πάλι ηφαιστειογενές, πάμε μόνο με φουσκοθαλασσιά. Τα πλανάκια αλλά και τα μικρά τεχνητά μας σε τέτοιες συνθήκες δεν μπλέκουν εύκολα στο πεδίο, το οποίο με πεσμένα τα νερά είναι η απόλυτη παγίδα για να χάσει κανείς σε σκαλώματα ότι έχει και δεν έχει.
Ο σαργός-γιαγιά στην φωτογραφία, βγήκε με μεγάλη φουσκοθαλασσιά, την όμορφη εκείνη στιγμή που έχει κύμα αλλά όχι άνεμο στην ακτή. Το πολύ κύμα δυσκολεύει αρκετά την πλεύση των τεχνητών του LRF, αλλά με λίγη εξάσκηση γίνεται μεγάλος σύμμαχος. Τόσο γιατί δημιουργεί στην ακτή συνθήκες τροφής και θολούρας ξεκολλώντας από τα βράχια υλικά τα οποία προσελκύουν τα ψάρια, όσο και γιατί με κύμα και φουσκοθαλασσιά μας επιτρέπεται να είμαστε «πιο ψηλά» από ότι συνήθως, πιο ψηλά από τις κοφτερές παγίδες τριγύρω. Μεγάλοι σαργοί που ζουν μέσα στις τρύπες και στις σχισμές των άγριων ακτογραμμών, σε τέτοιες συνθήκες «ξεθαρρεύουν», αφήνουν την προστασία των βράχων και δε διστάζουν να επιτεθούν ακόμα και αφρό προκειμένου να τραφούν. Σκεφτείτε πόσο αλλάζει ένα τοπίο ανάλογα με τις συνθήκες!
Ένας μεγάλος βράχος 4,5 δισεκατομμυρίων ετών
Αυτό είναι η Γη μας. Ένας μεγάλος βράχος με νερό που ταξιδεύει με ταχύτητα στο άπειρο διάστημα. Αυτό που έχει κάνει το είδος μας να εξελιχθεί και να επιβιώσει μέχρι τώρα, είναι η συσσώρευση γνώσης. Η γνώση αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό και για κακό.
Κοιτάξτε τη φωτογραφία με την πρώτη μεγάλη τσιπούρα που είχα πιάσει με την τεχνική του LRF. Ήταν αυτή που με έκανε να σιγουρευτώ πως με ένα παρακλάδι του spinning γίνεται να προσεγγίσω ψάρια που δεν πίστευα ότι θα μπορούν να πιαστούν με ένα τεχνητό. Την ίδια στιγμή και από εκείνη τη μέρα, ήδη είδα καθαρά τα μονοπάτια που μπορούσαμε να περπατήσουμε. Πολλά από αυτά είναι επικίνδυνα. Όλο και πιο φίνες τεχνικές, όλο και λιγότερα ψάρια, όλο και μεγαλύτερη πίεση στο φυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Ποιόν δρόμο έπρεπε να διαλέξω; Η δική μου επιλογή ήταν να διαλέξω τον δρόμο του c&r, του μέτρου και του σεβασμού. Να θεωρώ «τρόπαιο» όχι τα πολλά κιλά, τις υπερψαριές και τις φωτογραφίες με δέκα και δεκαπέντε ψόφια πλάσματα αυτού του πλανήτη που με έκαναν «μάγκα», αλλά κάτι άλλο.
Η γνώση… τρόπαιο!
Τρόπαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη γνώση στη ψαροσύνη, η τεχνική αρτιότητα και η μεγαλοψυχία. Και αυτό μπορεί κανείς να το «αποδείξει» και με ένα ψάρι το οποίο μπορεί και να απελευθερώσει. Μπορεί κανείς να το κάνει πράξη, κρατώντας ένα δυο ψάρια για το οικογενειακό τραπέζι, και όχι πέντε ή δέκα, λες και η θάλασσα (ο συλλογικός μας πλούτος) χρωστάει σε κάποιον απόσβεση εξοπλισμού, βενζινών και άλλα τινά. Ή λες και μας ξεπλένει από την ενοχή πως «αν δεν τα πιάσω εγώ, θα τα πιάσουν άλλοι…»
Το LRF σε άγριες ακτογραμμές ανεβάζει το επίπεδο δυσκολίας πάρα πολύ και προσφέρει τη δυνατότητα για τεχνική κατάρτιση και συσσώρευση γνώσης, όσο λίγες άλλες τεχνικές. Την ίδια στιγμή εισβάλλει σε ένα εύθραυστο οικοσύστημα, με μεγάλη, δυνητικά, αποτελεσματικότητα, και κάνει πάλι τον άνθρωπο να ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρόλο του «χαλαστή» και του «χτίστη», όπως θα έλεγε ο Κωστής Παλαμάς.
Νομίζω η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Στα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια φυσικής ιστορίας, ο πλανήτης αυτός έχει καταφέρει να κρατήσει μια απόλυτη ισορροπία. Για πρώτη φορά όμως ένα πλάσμα που γεννήθηκε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, ο άνθρωπος, έχει την επιλογή να καταστρέψει αυτήν την ισορροπία και κυριολεκτικά να αφανίσει τη ζωή όπως την ξέρουμε. Η δική μας επιλογή είναι το μέτρο και όχι η λαιμαργία, η προστασία και όχι η επικυριαρχία, η γνώση και όχι η τυφλή μανία.
Καλά να περνάτε!