Με lucanus για κόκκινα (φαγκριά – τσαούσια)… και όχι µόνο!

Η εξασφάλιση ζωντανού δολώµατος είναι δύσκολη σε αρκετές από τις ψαρευτικές µας εξορµήσεις, είτε λόγω εποχής, είτε λόγω αδυναµίας σύλληψής του. Αυτό βέβαια, δεν καθιστά πάντα αδύνατο και αναποτελεσµατικό το ψάρεµά µας, καθώς µπορούµε να δοκιµάσουµε την τύχη µας µε ένα εργαλείο όπως το lucanus.

Το lucanus δε µας είναι τελείως ξένο, αφού η τεχνική του βασίζεται πάνω στη φιλοσοφία του jigging, µε σηµαντικές όµως διαφοροποιήσεις που το κάνουν να ξεχωρίζει. Το lucanus λοιπόν προσοµοιάζει µια µικρή σουπιά ή ένα εξίσου µικρό καλαµάρι, το οποίο χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη και αρκετά ελκυστική για τα ψάρια πλεύση. Σ’ αυτό βέβαια συµβάλλουν και τα µεγάλα λαµπιρίζοντα µάτια του, καθώς και η φούστα του τεχνητού η οποία θυµίζει κατά πολύ µικρά πλοκάµια. Ένα ακόµη πλεονέκτηµα του lucanus, είναι και η υδροδυναµική του σχεδίαση που µας βοηθά να κατεβαίνουµε γρήγορα στο βυθό, αποφεύγοντας τυχόν ρεύµατα και «πέφτοντας» όσο πιο κοντά γίνεται στον αρχικό µας στόχο.

Το καλάµι για την πραγµατοποίηση της συγκεκριµένης τεχνικής, θα είναι δράση κορυφής µε µια αρκετά ευαίσθητη µύτη, ώστε να µας δίνει τη δυνατότητα να αισθανόµαστε τις τσιµπιές και παράλληλα να καρφώνει µόνο του τα ψάρια σε πολλές περιπτώσεις. Τέλος, για να είναι ολοκληρωµένος ο εξοπλισµός µας, θα χρειαστεί και ένας light jigging µηχανισµός οριζοντίου ή σταθερού τυµπάνου, µε αρκετά καλά και δυνατά φρένα, και κατά προτίµηση µικρό βάρος, ώστε να µη µας κουράζει σε ένα πολύωρο ψάρεµα.

Έτσι, µόλις εντοπίσουµε τα ψάρια ρίχνουµε το lucanus στο νερό, αφήνοντάς το να κατέβει στο βυθό. Κατόπιν, δίνοντας πάντα προσοχή σε τυχόν σκαλώµατα ή ιδιοµορφίες του βυθού, το αφήνουµε λίγο να συρθεί, µια κίνηση η οποία θα δώσει την εντύπωση µιας µικρής σουπιάς που σκάβει την άµµο. Έπειτα, µπορούµε να αρχίσουµε να µαζεύουµε το νήµα µας µε αργές περιστροφές του µηχανισµού, προσθέτοντας κατά διαστήµατα µικρά τινάγµατα στο καλάµι µας (σκίτσο). Η απόσταση από το βυθό που θα επιλέξουµε να παρουσιάσουµε το lucanus, εξαρτάται πάντα απο το είδος των ψαριών στα οποία απευθυνόµαστε, αλλά και από το βάθος συγκέντρωσης των ψαριών, όπως απεικονίζονται στο βυθόµετρό µας. Σηµαντικό επίσης είναι, µόλις αντιληφθούµε µικρά τσιµπήµατα στο καλάµι µας να µη βιαστούµε να καρφώσουµε, αλλά να περιµένουµε ένα δυνατότερο τσίµπηµα. Τότε το ψάρι θα καρφωθεί από µόνο του, εξαιτίας και της δράσης κορυφής του καλαµιού µας.

Τα πέντε βήµατα της τεχνικής

• 1. Αφήνουµε το τεχνητό µας να κατέβει στο βυθό.
• 2. Ξεκινάµε να περιστρέφουµε αργά τη χειρολαβή του µηχανισµού µας.
• 3. Ανεβοκατεβάζουµε διαρκώς το τεχνητό µας, µέσα στο όρια της επιθυµητής απόστασης από το βυθό.
• 4. Αφήνουµε ξανά το τεχνητό να κατέβει στο βυθό.
• 5. Επαναλαµβάνουµε αρκετές φορές.

«Στοχεύοντας» στα ψάρια

Απαραίτητη προϋπόθεση όλων των παραπάνω, είναι να καταφέρουµε να βρούµε τα ψάρια µε τη χρήση του βυθοµέτρου µας (στην εικόνα διακρίνουµε ένα κοπάδι µε τσαούσια). ∆ε φτάνει όµως µόνο να µπορέσουµε να εντοπίσουµε τα ψάρια, αφού είναι επίσης πολύ σηµαντικό να καταφέρουµε να ρίξουµε το τεχνητό µας όσο πιο κοντά γίνεται στη «µπάλα» µε τα ψάρια, όπου τα βρούµε. Έτσι, ανακαλύπτοντας τα ψάρια, πρέπει να υπολογίσουµε το ρεύµα που µπορεί να επικρατεί στην περιοχή, καθώς και τη φορά του κύµατος, και να προσπαθήσουµε έτσι να «στοχεύσουµε» όσο το δυνατόν καλύτερα τα ψάρια.

Τέλος, να αναφέρουµε ότι µε το lucanus δεν απευθυνόµαστε µόνο σε φαγκρόπουλα ή τσαούσια, αλλά και σε συναγρίδες, λυθρίνια, σκαθάρια και πετρόψαρα κάθε είδους.

∆ολωµένο

Υπάρχουν περιπτώσεις όµως που τα ψάρια είναι αρκετά διστακτικά και έτσι µπορούµε να εφαρµόσουµε την ίδια ακριβώς τεχνική, µε τη διαφορά όµως ότι θα δολώσουµε και τα αγκίστρια, στην προσπάθειά µας να δελεάσουµε τους κατοίκους του βυθού. Αυτό µπορεί να γίνει είτε µε πλοκάµια από κάποιο µοσχιό (δολώνοντάς τα µε τον τρόπο της εικόνας 1), είτε χρησιµοποιώντας µια λωρίδα από νωπή σουπιά ή καλαµάρι, προσέχοντας όµως η δολωσιά µας να γίνει µε τέτοιο τρόπο, ώστε το τεχνητό µας να πλέει οµοιόµορφα και όσο πιο φυσικά γίνεται (εικόνα 2).

Καλές θάλασσες σε όλους!