Φτάσαµε στο φθινόπωρο και ήδη τα πρώτα καλαµάρια κάνουν την εµφάνισή τους στα ρηχά, σηµατοδοτώντας την έναρξη της εποχής του φύλακα. Η διατροφική αλυσίδα του υποθαλάσσιου κόσµου, αρχίζει σιγά-σιγά να αλλάζει και η τεχνική μολύβι φύλακας ή συρτή φύλακας (σωστότερος όρος) πρωταγωνιστεί στα ψαρέματά μας.
Έχει παρατηρηθεί ότι από τους φθινοπωρινούς µήνες και µετά, τα ψάρια στα οποία απευθυνόµαστε µε την τεχνική του φύλακα έχουν αλλάξει διατροφή, και τρέφονται κατά ένα ποσοστό της τάξης του 70% µε κεφαλόποδα, έχοντας το καλαµάρι στην κορυφή της διατροφικής τους πυραµίδας. ∆ε θα µπορούσε λοιπόν ο ροφός να αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, και έτσι παρακάτω θα ασχοληθούµε µε τις συµπεριφορές του όσον αφορά στον τρόπο που χτυπά τα δολώµατα. Ο ροφός λοιπόν είναι ένα αρκετά έξυπνο ψάρι, µε κύριο χαρακτηριστικό του τη λαιµαργία και τη µεγάλη του αδυναµία για τα ζουµερά, αξιόλογου µεγέθους καλαµάρια. Από τη στιγµή του καρφώµατος και µετά, η δύναµή του είναι πραγµατικά απίστευτη και τις περισσότερες φορές καταλήγει σε βράχωµα, πράγµα που περιπλέκει τα πράγµατα.
Η κατάσταση µπορεί να αποφευχθεί, αν γνωρίζουµε τη συµπεριφορά του ψαριού προς το δόλωµά µας. Το χτύπηµά του ένα βουβό και συνάµα αργό ξετύλιγµα του νήµατος από τη µποµπίνα του µηχανισµού µας, δηλαδή κάτι σα σκάλωµα στο βυθό, και αν έχουµε µια σχετική εµπειρία, καταλαβαίνουµε ότι πρόκειται για «µαύρο» ψάρι. Μόλις πέσει στην αντίληψή µας κάτι τέτοιο, ακολουθεί το strike. Στα πρώτα µέτρα, η δύναµη και οι αντιστάσεις που προβάλει το συγκεκριµένο θήραµα, θα γίνουν αιτία να έρθει ο εξοπλισµός, η αρµατωσιά και οι κόµποι µας στα όρια. Αν το ψάρι βραχώσει αλλά τελικά καταφέρουµε να το ξεκολλήσουµε από το βυθό η τακτική µαζέµατος είναι αρκετή «βίαιη», και περιλαµβάνει µεγάλο τροµπάρισµα του καλαµιού, το οποίο ακολουθείται από γρήγορο µάζεµα. Από εκεί και µετά τα πράγµατα είναι σχετικά απλά: το ψάρι παίρνει πορεία προς το σκάφος χωρίς πολλές αντιδράσεις, και πότε-πότε χτυπά την ουρά του σε µια ύστατη προσπάθεια απελευθέρωσης. Μαρτυρίες φίλων ψαροτουφεκάδων, µε έκαναν να βγάλω το συµπέρασµα ότι το ψάρι είναι σε µεγάλο ποσοστό θαλαµωµένο κατά τη διάρκεια της ηµέρας, ή κάθεται ακίνητο δίπλα στη φωλιά του, µαλαγρώνοντας τον τόπο του µε τη βλέννα που επικαλύπτει το δέρµα του (θα δούµε στην συνέχεια το γιατί).
Η στατική του συµπεριφορά κάνει αρκετά πιο δύσκολα τα πράγµατα, αν προτιµήσουµε την τεχνική του φύλακα. Αυτό όµως ισχύει για τη διάρκεια της ηµέρας, γιατί το βράδυ τα πράγµατα είναι σχετικά πιο απλά µε τη συγκεκριµένη τεχνική. Θα µπορούσαµε να πούµε ότι η δραστηριότητα του ψαριού είναι αρκετά µεγάλη της νυχτερινές ώρες, γι’ αυτό και όλη τη µέρα µαλαγρώνει µε τον τρόπο που περιγράψαµε νωρίτερα. Ο ροφός κινείται στην περιοχή του σα βασιλιάς και κυρίαρχος, καλύπτοντας σηµεία σε ακτίνα ακόµα και 200-500 µέτρα από τη φωλιά του! Αν λοιπόν πέσουµε εντός του βεληνεκούς του, τα χτυπήµατα είναι πολύ περισσότερα από ότι την ηµέρα.
Η συµπεριφορά του µετά τη σύλληψη είναι πιο απότοµη και αρκετά πιο βίαιη κατά τις νυχτερινές ώρες (ιδιαίτερα σε φάση σελήνης), αλλά επειδή αποµακρύνεται από το θαλάµι του, το ποσοστό βραχώµατος είναι αρκετά µικρότερο.
Τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά έχει και το ψάρεµα του βλάχου -σε πιο βαθιά όµως νερά-, κάτι πολύ φυσικό µιας και τα δυο ψάρια ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Όλα τα παραπάνω αποτελούν συµπεράσµατα από προσωπικές εµπειρίες πολλών χρόνων, και παρόλο που δεν αποτελούν κανόνα, µπορούν να βοηθήσουν σηµαντικά όσους φίλους του περιοδικού µας ασχολούνται µε το μολύβι φύλακα, και θέλουν να ελαχιστοποιήσουν σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο τα βραχώµατα των ροφών ή των βλάχων. Καλές θάλασσες σε όλους.
