Η τεχνική του Tako Egi είναι πραγµατικά διασκεδαστική, ενώ πέρα από τη διασκέδαση µπορεί να φέρει και ένα σπουδαίο µεζέ στο πιάτο σας. Πιθανότατα δεν την έχετε ακούσει ξανά, γιατί στη χώρα µας δεν είναι καθόλου γνωστή, αλλά στην Ιαπωνία δε συµβαίνει το ίδιο. Ας γνωρίσουµε λοιπόν την ιδιαίτερη αυτή τεχνική.
Γυρνώντας σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω, στα πρώτα μου βήματα στο ψαροτούφεκο δίπλα στον πατέρα μου, θυμάμαι τη χαρά μου όταν κατάφερνα να εντοπίσω κάποιο μεγάλο θαλάμι χταποδιού και να πιάσω το χταπόδι. Τα διάσπαρτα ίχνη στην άμμο για τον εντοπισμό τελικά του θαλαμιού, ή το ψαχτήρι στα βράχια, ήταν οι αγαπημένες μου τεχνικές, δεδομένου ότι οι ικανότητες και ο εξοπλισμός μου τότε δεν επέτρεπαν και πολλά παραπάνω. Κάποιες φορές το ψαροτούφεκο έδινε τη θέση του σε ψάρεμα με χταποδιέρα από τη βάρκα και η αγωνία με πλημμύριζε κάθε φορά που σερνόταν στην άμμο και ξαφνικά μάγκωνε. Θα κατάφερνα να βγάλω κάποιο χταπόδι να το παίξω μεγάλος ψαράς στη μάνα ή θα ήταν πάλι κανένα «πίτουλο» και θα το έστελνε πίσω στη θάλασσα ο πατέρας, με τη σταθερά ίδια και απαράλλαχτη ατάκα του «άντε να μεγαλώσεις…».
Όσο τα χρόνια περνούσαν, άρχισα να τρέφω όλο και περισσότερο σεβασμό για το «εξωγήινο» αυτό μαλάκιο, αφού είναι πραγματικά πανέξυπνο, πολύ δυνατό, ακούραστο, με τρομερή ικανότητα απόκρυψης και κυρίως εντελώς ατρόμητο. Αυτή είναι όμως και η μεγάλη του αδυναμία, μιας και αποτελεί τον κύριο λόγο που κάποιοι -παντελώς λαθεμένα – το θεωρούν χαζό. Ακόμα και όταν άρχισα να ασχολούμαι πλέον συστηματικά με το παράκτιο ψάρεμα, πάντα υπήρχε μαζί μου ένα καρούλι με 120άρα πετονιά και στην άκρη του μια χταποδιέρα. Αν ο τόπος και η εποχή μου ταίριαζαν, άρχιζα να οργώνω τα βράχια ή το λιμάνι. Σίγουρα η απόδοσή μου ήταν μικρότερη σε σχέση με τα «τελετουργικά» που χρησιμοποιούσαν κοτοπόδαρα ή γουρουνόπετσες, αλλά δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με τέτοιες καταστάσεις. Και η χταποδιέρα καλή ήταν. «Γιατί όμως να μην τη ρίχνω με ένα καλάμι, ώστε να πηγαίνει και πιο μακριά και να έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον;», σκέφτηκα.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Στην αρχή τη δουλειά την έκανε ένα καλάμι δίσπαστο για heavy casting (c.w. 350 gr) που όμως μου έκοβε τα χέρια από το βάρος και δεν είχα καμία πληροφορία στο χέρι μου για το αν έχω συναντήσει πέτρα ή χταπόδι, λόγω του μεγάλου μήκους και της δύναμής του. Παρόλα αυτά, τα πρώτα αποτελέσματα ήρθαν. Η δεύτερη κίνηση ήταν να πάρω ένα καλάμι για γατόψαρα με τρομερή δύναμη, πιο ελαφρύ και πιο χρηστικό από το προηγούμενο, το οποίο και συνδύασα με ένα heavy duty μοτέρ για jigging. Σαφώς καλύτερα τα πράγματα και πραγματικά το ψάρεμα με αυτό τον τρόπο απέκτησε άλλο ενδιαφέρον. Στην προσπάθειά μου λοιπόν να βρω πιο πονηρές χταποδιέρες από αυτές που είχα, άρχισα να σκαλίζω το ίντερνετ μεταφράζοντας στα Ιαπωνικά τη λέξη «χταπόδι» και κάνοντας με αυτό τον τρόπο αναζήτηση. Έτσι έμεινα για άλλη μια φορά με ανοικτό το στόμα από τους αγαπητούς σχιστομάτηδες, αφού ανακάλυψα πολλές Ιαπωνικές σελίδες για παράκτιο ψάρεμα χταποδιού, με εργαλεία που δεν είχα καν φανταστεί. Λογικό όμως αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ιαπωνία είναι από τα πολύ αγαπημένα εδέσματα.
Η μετάφραση του Google από Ιαπωνικά σε Aγγλικά πήρε κυριολεκτικά φωτιά και μια νέα τεχνική ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου. Ίσως δεν μπορείτε να καταλάβετε τη χαρά μου, οπότε θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα δείγμα. Είναι σχεδόν αδύνατο να καταφέρει κάποιος να με πείσει να πάω να για ψάρεμα καλαμαριών έστω και για 5 λεπτά, ενώ μπορεί να περάσω χαλαρά ένα 5ωρο εξαφανισμένος πάνω στα βράχια, ψαρεύοντας χταπόδια! Αυτό και μόνο τα λέει όλα…
Eξοπλισμός
Παρόλο λοιπόν που η τεχνική αυτή ήταν μέχρι τότε άγνωστη, υπήρχε στην αγορά μας ένα καλάμι Tako, το οποίο δεν άργησε να έρθει στα χέρια μου. Αυτό λοιπόν που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν όντως πολύ ιδιαίτερο. Ενώ λοιπόν μπορεί να διαχειριστεί νήμα διαμέτρου μέχρι PΕ8 στην έκδοση spinning, έχει casting weight μόλις 42 gr! Είναι δε τόσο ελαφρύ και λεπτεπίλεπτο, που απλά αποκλείεις την πιθανότητα να τα βγάλει πέρα ενάντια σε ένα μεγάλο χταπόδι. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, έχει τη δύναμη να ξεκολλήσει ακόμα και βράχο από το βυθό, ενώ σου μεταφέρει πλήρως την επαφή και την αίσθηση του οτιδήποτε, ακόμα και αν είναι πέτρα, φύκι ή άμμος! Σε αυτό βοηθάει και το κοντό σχετικά μήκος αυτών των καλαμιών.
Συγκριτικά λοιπόν με ένα shore jigging καλάμι που θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνει παρόμοια δουλειά, είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Σε καμία περίπτωση το shore jigging καλάμι δε θα μπορέσει να μας μεταδώσει τόσο καλά την αίσθηση ενός ελαφρού δολώματος (Τako Egi), άρα δε θα μπορούμε και να το δουλέψουμε τόσο καλά. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα medium σε c.w. καλάμι για S.J. που ίσως μας έδινε κάποια αίσθηση, τότε αυτό δε θα μπορέσει με τίποτα να βρει τόση δύναμη όπως το ΤΑΚΟ και φυσικά δε θα μπορεί να διαχειριστεί τόσο χοντρό νήμα λόγω των οδηγών του.
Τέλος όπως έχω ξαναγράψει, ένα καθαρόαιμο S.J. καλάμι έχει δράση regular, οπότε θα γίνει «μπανάνα» σε ένα καλό χταπόδι, σε αντίθεση με το πολύ δυνατό και regular fast δράσης Τako, που μπορεί να παλέψει στα ίσια ακόμα και κτήνος. «Η πιο πάνω σύγκριση είναι ανούσια», θα σκεφτείτε. Όμως επειδή έχω συναντήσει σε ψαρέματα φίλους που τους εντυπωσίασε η τεχνική, ήταν μια από τις πιο συνήθεις ερωτήσεις τους. Αν μπορούν δηλαδή να χρησιμοποιήσουν τα καλάμια τους. Όλα γίνονται με πολλούς τρόπους. Σωστά όμως, όπως δηλαδή ορίζει η κάθε τεχνική, γίνονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, και γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν εξειδικευμένα πράγματα για το κάθε τι.
Αυτό που σίγουρα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, είναι ένα μοτέρ σαν αυτά που χρησιμοποιούμε στο shore jigging. Οπωσδήποτε heavy duty μοτέρ με ισχυρή έλξη, άρα και σχετικά αργή σχέση περιστροφής (4,2:1 – 4,5:1). Θα μου πείτε «γιατί heavy duty, αφού τα γρανάζια και τα μπράτσα του ρότορα δεν καταπονούνται όπως με ένα βαρύ πλάνο»; Ο λόγος είναι ότι ανάλογα με το μέρος που βρισκόμαστε, μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε το μοτέρ εργάτη. Π.χ. σε ένα λιμάνι με βάθος και μάλιστα αβέρτο μπροστά μας, μπορούμε σε περίπτωση μεγάλου χταποδιού να τρομπάρουμε με το καλάμι, μαζεύοντας ακαριαία τα μπόσικα ώστε να μην κάνει το νήμα μας την παραμικρή κοιλιά. Έτσι ο μηχανισμός δε θα δεχτεί μεγάλα ζόρια. Αν όμως ψαρεύουμε σε βράχια, η ελάχιστη «ανάσα» στο χταπόδι σημαίνει ότι μπορεί να το χάσουμε. Ακόμα και μισό κιλό να είναι, αν αρπάξει γερά μια πέτρα δε θα το ξεκολλήσουμε ποτέ. Αν είμαστε τυχεροί και δεν τρυπώσει κάπου, θα έχουμε ελπίδες, αλλιώς απλά κόβουμε το νήμα. Για να το αποφύγουμε λοιπόν αυτό, σηκώνουμε το καλάμι και κάνουμε το μοτέρ εργάτη με σταθερή ταχύτητα ανάκτησης, ώστε να μην του δώσουμε την ευκαιρία να βεντουζάρει. Αν λοιπόν το μοτέρ μας είναι λεπτεπίλεπτο, δε θα αργήσει να «αποδημήσει εις κύριον».
Επίσης, η μεγάλη διάμετρος νήματος χρειάζεται μια σχετικά μεγάλη μπομπίνα, παρόλο που δε μας είναι απαραίτητα πολλά μέτρα, εκτός και αν γνωρίζουμε πολύ βαθιά σημεία που κρατάνε χταπόδια. Γενικά όμως με 80-100 m νήματος είμαστε μια χαρά. Η γραμμικότητα των φρένων δε θα μας απασχολήσει καθόλου, αφού δεν είναι ψάρεμα που θα τη χρειαστούμε για να κουράσουμε το θήραμα. Χρειαζόμαστε όμως ένα μηχανισμό με αρκετά κιλά φρένο, αφού το καλάμι αντέχει μεγάλες πιέσεις και δεν πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στο χταπόδι να μας ξετυλίξει φρένα και να αρπάξει κάποια πέτρα. Το μοτέρ μας θα το γεμίσουμε με νήμα, το οποίο θα μας μεταφέρει πλήρως την αίσθηση του βυθού εξαιτίας της μηδενικής του επιμήκυνσης, αλλά ταυτόχρονα θα μας προσφέρει τη δυνατότητα άμεσου καρφώματος, χωρίς να δώσουμε περιθώρια στο χταπόδι. Εκτός αυτού, ακόμα και αν μια πετονιά είχε μηδενική επιμήκυνση, θα έπρεπε να είναι πολύ χοντρή για να έχει αντοχή παρόμοια με αυτή του νήματος, με συνέπεια να είναι πολύ ευάλωτη στα ρέματα και τον αέρα. Η λύση του τετράκλωνου είναι η πιο ιδανική, αφού λόγω του ότι ψαρεύουμε πατωτά, πολλές φορές θα ξυστεί πάνω σε πέτρες, βυθισμένα σκουπίδια και άλλες παγίδες του βυθού. Ένα οκτάκλωνο είναι σαφώς λιγότερο ανθεκτικό σε τέτοιες καταστάσεις.
Για παράμαλλο χρησιμοποιώ ένα 50άρι fluorocarbon, με μήκος 50-60 εκατοστά. Το ατρόμητο χταπόδι δε θα διστάσει να επιτεθεί ακόμα και σε σκοινί, αλλά επειδή το δόλωμά μας έρχεται σε άμεση επαφή με πολλά εμπόδια και κυρίως πέτρες, πρέπει να έχουμε ένα κομμάτι με κάτι πιο ανθεκτικό από το νήμα. Χρησιμοποιώ λοιπόν fluorocarbon, όχι τόσο για τη διακριτικότητα, αλλά για το μικρό βαθμό επιμήκυνσης. Τέλος, στην άκρη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια πολύ ποιοτική παραμάνα με μεγάλη αντοχή σε κιλά ή solid και split ring, που όμως θα κάνει την αλλαγή δολώματος πιο χρονοβόρα.
Που «δουλεύει»το Tako Egi
Με την τεχνική αυτή μπορούμε να αναζητήσουμε τα χταπόδια παντού, σε βραχώδεις ακτογραμμές, στα λιμάνια, σε παραλίες κλπ. Πολλές φορές τα χταπόδια μπορεί να εμφανιστούν ακριβώς κάτω από τα πόδια μας, οπότε δε βιαζόμαστε να βγάλουμε το τεχνητό από το νερό. Επίσης παρατηρούμε πάντα καλά αν κάποιο χταπόδι μας έχει πάρει στο κατόπι από τα βαθιά και απλά διστάζει να αρπάξει το δόλωμά μας, οπότε αρχίζουμε να κάνουμε πιο έντονες κινήσεις για να το προκαλέσουμε. Άλλωστε είπαμε ότι για καλύτερη επιτυχία πρέπει τα νερά να είναι διαυγή, ενώ αν επικρατεί ηλιοφάνεια είναι επίσης υπέρ μας. Οι καλύτερες ώρες είναι οι πρωινές με το που ξεκινάει να φωτίζει και τα χταπόδια αρχίζουν να αναζητούν τροφή. Παρόλα αυτά είναι πολύ πιθανό να συλλάβουμε κάποιο όλες τις ώρες. Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε κάθετες σχισμές σε μπλόκια, σε βυθισμένα μπετόνια, λάστιχα, πλάκες με σχισμές κλπ. Ανοιγμένα όστρακα που μπορούμε να διακρίνουμε στο βυθό αν είμαστε πάνω σε κάποιο ντόκο, μαρτυρούν την ύπαρξη χταποδιών. Το σημείο που τα βράχια ή η ποσειδωνία ενώνονται με την άμμο, είναι επίσης μια πιθανή περιοχή για την αναζήτηση των χταποδιών. Το Τako Egi είναι ένα απλό και πολύ διασκεδαστικό ψάρεμα, που μπορεί να αποτελέσει ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα σε άλλες τεχνικές. είτε αυτές είναι casting, είτε shore jigging, είτε spinning κλπ. Δε χρειάζεται να έχουμε πολλά πράγματα μαζί μας, οπότε εύκολα μπορούμε να κουβαλάμε τα απαραίτητα. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν ξεχνάμε να σεβόμαστε τα μικρά μεγέθη και να τα αφήνουμε να μεγαλώσουν και να αναπαραχθούν.
TIPS
• Αντί για βαρίδι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα κομμάτι inox αλυσίδας. Ο θόρυβος που προκαλεί θα κάνει το χταπόδι να βγει από το θαλάμι του για να δει τι συμβαίνει. Έτσι αυξάνουμε τις πιθανότητες κάποιας σύλληψης. Η αλυσίδα θα στερεωθεί πάνω στην αρματωσιά μας με μία παραμάνα μικρής αντοχής, ώστε αν σκαλώσει και τραβήξουμε να ανοίξει, και να μη χάσουμε το τεχνητό.
• Σε λιμάνια (και όχι μόνο), μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την κλασσική χταποδιέρα βάρκας, την οποία θα φέρουμε κάθετα μπροστά μας, θα την πατώνουμε και θα την ανεβάζουμε ώστε να ξύνει στον τοίχο του ντόκου. Στις κάθετες χαραμάδες που έχουν τα μπλόκια ή σε τρύπες πάνω σε αυτά, μπορεί να έχουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα.
• Αν χρησιμοποιήσουμε την κλασσική χταποδιέρα, δοκιμάζουμε λευκό σε σχήμα κάβουρα, αντί του κλασσικού πορτοκαλί. Η βελτίωση θα είναι πραγματικά εντυπωσιακή.
• Αντί για απόχη είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσουμε έναν πολύ μακρύ γάντζο. Σε περίπτωση που το χταπόδι κολλήσει π.χ. στον τοίχο του ντόκου από απροσεξία μας, ο γάντζος μπορεί να μας βοηθήσει να το ξεκολλήσουμε.
• Αν επικρατεί έντονος κυματισμός και θολούρα, είναι πολύ δύσκολο να έχουμε κάποια επιτυχία, ενώ αντίθετα η διαύγεια του νερού λειτουργεί υπέρ μας.
• Όταν το χταπόδι κολλήσει, δεν το κοντράρουμε μανιασμένα, γιατί δε θα ξεκολλήσει ποτέ. Χαλαρώνουμε το νήμα και περιμένουμε να αρχίσει να κινείται. Τότε το τραβάμε με μια κοφτή κίνηση για να το απομακρύνουμε από το βυθό, και μαζεύουμε.
• Το ψάρεμα αυτό αποδίδει και νύχτα. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε να ξημερώσει για να ρίξουμε, αλλά αρκεί να χρησιμοποιήσουμε κάποιο φωσφορούχο Tako Egi.
• Προσοχή, γιατί αν τα καταφέρουν τα μεγάλα χταπόδια, δαγκώνουν και μάλιστα αρκετά. Επειδή το σαν ράμφος στόμα τους εκκρίνει κάποια τοξίνη, αν δούμε μετά από δάγκωμα πρήξιμο, καλό είναι να επισκεφθούμε ένα φαρμακείο.
C&R: Προσέχουμε για να έχουμε!
Δεν ξεχνάμε ότι το ψάρεμα πάνω από όλα είναι διασκέδαση. Αυτό σημαίνει ότι θα περάσουμε καλά ακόμα και αν δεν πιάσουμε κάτι. Αρκεί και μόνο ότι θα αδειάσει το κεφάλι μας και θα κάνουμε το χόμπι μας. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ήμουν πολύ αρνητικός εδώ και πάρα πολύ καιρό στο να γράψω για την τεχνική αυτή, αφού υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δε σέβονται τίποτα και θα έπρεπε όχι μόνο να τους απαγορεύεται το ψάρεμα, αλλά ακόμα και να πλησιάσουν τη θάλασσα. Υπάρχουν όμως και σωστοί άνθρωποι που τους αρέσει η θάλασσα, τη θεωρούν χόμπι και θέλουν να μάθουν νέα πράγματα. Βάσει νόμου λοιπόν, το κατώτερο μέγεθος χταποδιού που μπορεί να κρατηθεί είναι 500 gr. Τα χταπόδια στις φωτογραφίες είναι από 850 έως 950 gr, και πάλι απελευθερώθηκαν όλα, γιατί παρόλο που είναι αρκετά πάνω από το όριο, τα θεωρώ μικρά. Δεν κρατάμε λοιπόν τα μικρά άτομα του είδους προβάλλοντας την απολύτως γελοία δικαιολογία «αν δεν το πάρω εγώ, θα το πάρει άλλος», αφού είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός. Αν πάλι βρούμε μεγάλα, δεν ξεκληρίζουμε τον τόπο παίρνοντας όσα μπορούμε.
Επίσης οι εκφράσεις «ένα μεζεδάκι μωρέ» ή «για να φάει το παιδί, το εγγόνι, η κυρά Σούλα» κλπ., έχουν γίνει πλέον γραφικές. Έχει και ψαράδικο για το μεζεδάκι, το παιδί και την κυρά Σούλα, με κάτι χταπόδια να με το συμπάθιο. Κρατάμε λοιπόν ένα-δυο καλά κομμάτια και φεύγουμε προστατεύοντας την κληρονομιά των επόμενων γενεών. Είναι προτιμότερο να περάσουμε καλά και να μην κρατήσουμε μικρά χταπόδια, παρά να προκαλέσουμε καταστροφή. Η επιτυχία ενός ψαρέματος δεν οφείλεται στην ποσότητα, αλλά στην ποιότητα. Προσοχή λοιπόν, για να μπορούμενα περνάμε πάντα καλά!
Tρόπος ψαρέματος
Ότι δόλωμα και να επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε, ένα είναι σίγουρο αν θέλουμε να έχουμε επιτυχία: ότι θα ψαρεύουμε εντελώς πατωτά. Αν χρησιμοποιήσουμε τα τεχνητά Tako Egi (μοιάζουν τρομερά με τις κοινές καλαμαριέρες σε απομίμηση γαρίδας, εξ ου λοιπόν και το egi), έχουμε τις εξής επιλογές. Να χαμηλώσουμε τη μύτη του καλαμιού μας και να κάνουμε πολύ αργή ανάκτηση με μεσαίες και μεγάλες παύσεις ενδιάμεσα, ξύνοντας την άμμο και τα βράχια και προκαλώντας θόρυβο που θα παρακινήσει το περίεργο χταπόδι θα βγει να δει τι συμβαίνει (σχήμα 1). Αυτό όμως για αμμώδεις βυθούς με πλάκες, αφού είναι και ο πιο εύκολος τρόπος να σκαλώσουμε.
Ο δεύτερος τρόπος (σχήμα 2), είναι καλύτερος σε βυθούς με σκαλώματα. Με τη μύτη του καλαμιού ψηλά, κάνουμε μικρά τινάγματα ταυτόχρονα με αργή ανάκτηση και μεσαίες ή μεγάλες παύσεις, ενώ μπορούμε ακόμα και στις παύσεις και με το βαρίδι πατωμένο, να τινάζουμε ελαφρά τη μύτη χωρίς να το κάνουμε να σηκωθεί από το βυθό. Με αυτό τον τρόπο κινείται μόνο το egi μας. Γι’ αυτό και το βαρίδι τους είναι όπως θα δείτε ξεχωριστό και με στριφτάρι, σε αντίθεση με τις καλαμαριέρες. Έτσι, ακόμα και στην παύση το δόλωμα συνεχίζει να δουλεύει. Με αυτό το συνεχές χοροπήδημα του egi και με τη μεγάλη πληροφόρηση που έχουμε από τα καλάμια Τako, μπορούμε να σηκώσουμε απότομα το egi και να μη μας σκαλώσει αν αισθανθούμε κάποιο βράχο.
Ο τρίτος τρόπος (σχήμα 3), είναι να τινάζουμε τη μύτη μια αριστερά και μια δεξιά έχοντας το καλάμι μας να κοιτά χαμηλά, με μικρές παύσεις ενδιάμεσα των κινήσεων, ώστε να προλάβει να πατώσει το egi μας. Έτσι το τεχνητό μας θα κινείται αντίστοιχα μια δεξιά και μια αριστερά, καλύπτοντας μεγαλύτερη επιφάνεια βυθού, αλλά επίσης θα κάνει και πιο ζωηρή κίνηση. Προσωπικά λοιπόν έχω παρατηρήσει ιδιαίτερη προτίμηση σε tako egi λευκού, λευκού – κίτρινου χρώματος και κάποια κραυγαλέα πορτοκαλί και ροζ. Αν τα διακοσμήσετε με κάτι που να γυαλίζει από απόσταση, τα κάνετε ακόμα πιο ελκυστικά. Μπορούμε να πετάξουμε και διάφορες ελαφριές χταποδιέρες βάρκας, αλλά και δικές μας ιδιοκατασκευές, αφού στο ψάρεμα αυτό η φαντασία μας είναι ελεύθερη να δημιουργήσει.