Είναι φορές που οι μνήμες τσακώνονται πια θα πρωτοπάρει πνοή και θα γίνει πρόταση πάνω σε ένα φύλο χαρτί. Είναι
τόσες πολλές, που είναι αδύνατον να χωρέσουν όλες και να δέσουν για να γίνουν ιστορία. Γυρνώντας τους δείχτες του χρόνου πίσω, σε εποχές ξένοιαστες, τότε που το μόνο μας πρόβλημα ήταν πότε θα καταφέρουμε να πάμε θάλασσα,
θυμάμαι ένα απόγευμα μετά τη δουλειά το μικρό σε μέγεθος φουσκωτό των νεανικών μας εξορμήσεων, πανέτοιμο, αρόδο, δεμένο σε ρεμέντζο αυτοσχέδιο, να περιμένει καρτερικά κάτω από τον καλοκαιρινό Κυκλαδίτικο ήλιο. Έναν ήλιο με τη δύναμη να ψήσει την πέτρα και να ξεχωρίζει το γαλανό του ουρανού από το μπλε της θάλασσας! Ένα σκάφος
τόσο μικρό σε μήκος, που ακόμα και σήμερα απορώ πως μπόρεσε να χωρέσει τόσο αλάτι, τόσο νερό, τόσες στιγμές μιας ανάσας. Για μια από αυτές θέλω να μιλήσω, η οποία παρ’ όλη την ευτυχή κατάληξη και το γεμάτο το ψυγείο, με δίδαξε πολλά σπουδαία και χρήσιμα πράγματα, κάνοντάς με σοφότερο…
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΡΟΠΑΙΟ
Η μέρα τέλειωνε και παρ’ όλο που το ψυγείο ήταν ήδη φορτωμένο με «ασήμι» κυκλαδίτικο, δεν ήταν κατά πως φαίνεται αρκετό να μας κάνει να νιώσουμε γεμάτοι. Ψάχναμε το κάτι παραπάνω, αυτό που -δυστυχώς, λανθασμένα- πιστεύουμε εμείς οι ψαροκυνηγοί
πως θα μας καταξιώσει στο χώρο. Ο μαύρος βασιλιάς που εδώ και κάμποσες εξορμήσεις δεν ήθελε να κοσμήσει το παλιό καταταλαιπωρημένο igloo ψυγείο, δίνοντάς τη χαρά της σύλληψης και λόγο σύναξης γύρω από τραπέζι της παλιοπαρέας. Αυτής που «έσπασε» κάτω από το βάρος των υποχρεώσεων της ζωής, αλλά άφησε ανείπωτες ιστορίες μιας ανάσας για μελλοντικούς χρόνους, τότε που η ωριμότητα θα έχει παντρευτεί την ηλικία!
Τελευταία μας επιλογή, ο βορεινός κάβος που από τη μέσα του πλευρά είχε «κατρακυλιστές» πέτρες, συνθέτοντας μια ρηχή ζώνη κίνησης ψαριών, και στη μύτη του, στο πρώτο σκαλοπάτι των 20 και πλέον μέτρων, τον κοσμούσαν διάσπαρτα μονόπετρα λίγο πριν το απότομο γκρέμισμα στο βαθύ μπλε. Οι προσδοκίες μας ήταν μεγαλύτερες από τις δυνατότητές μας για εκείνη την ημέρα, αφού αγνοούσαμε τα βασικά σημάδια της κούρασης που είχαν βαρύνει τις κινήσεις και την απόδοσή μας.
Τι να το κάνεις όμως, η νιότη δεν έχει μυαλό και στηρίζεται στη δύναμη σπρωγμένη από το μέγεθος των «θέλω». Εδώ έρχεται η τύχη να διορθώσει τα κακώς κείμενα, δίνοντάς μας ένα πολύ καλό μάθημα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΟΦΟΥ
Ο βασιλιάς ήταν εκεί, στο θρόνο του, ήρεμος, με τους αυλικούς του να κοσμούν τον περίγυρο, αλλά να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, αφού το ζητούμενο ήταν αυτός και μονάχα αυτός. Ο στόχος «κλείδωσε»! Τα χέρια έφεραν με μία κίνηση τα λάστιχα να κουμπώσουν στη δεύτερη εγκοπή της βέργας. Λίγα λεπτά χαλάρωσης, σπάσιμο μέσης και οι λεπίδες από τα πέδιλα βυθίστηκαν στη γαλανή, σπρώχνοντας το θηρευτή να καλύψει την απόσταση από το θήραμα. Το ψάρι, έχοντας ξαναδεί το «έργο», με ένα σπάσιμο της ουράς και γυρνώντας στο πλάι, χώθηκε σε ένα χαράκι άγνωστο μέχρι τη στιγμή εκείνη. Η βουτιά δεν διακόπηκε και φτάνοντας στην είσοδο του φρυδιού έλεγξα προσεκτικά το εσωτερικό.
Το ψάρι ήταν καθισμένο στον προθάλαμο, αλλά με το κεφάλι να κοιτά στο εσωτερικό της τρύπας. Σε καμία περίπτωση δεν έδινε καίρια βολή, που θα καθόριζε με μιας το παιχνίδι, αλλά βολή ικανή να σε μπλέξει σε περιπέτειες.
Στην επιφάνεια ενημέρωσα το ζευγάρι μου που ήθελε και αυτός να βουτήξει, μήπως το ψάρι είχε αλλάξει θέση. Τον παρότρυνα να μην επιχειρήσει βολή αν το ψάρι ήταν στο ίδιο σημείο και με την ίδια φορά. Αλλά στου κουφού την πόρτα… Μικρότερος σε ηλικία, πήγε σφαίρα κάτω και πάτησε τη σκανδάλη σχεδόν αμέσως! Στα αμέσως επόμενα δεύτερα, σκόνη και θρύψαλα πετάγονταν παντού! Στην ίδια βουτιά, προσπάθησε μάταια να τραβήξει τη βέργα έξω μαζί με το ψάρι, αλλά δεν κατέστη δυνατό.
«Θα κατέβω να δευτερώσω», του είπα κοφτά στην επιφάνεια, χωρίς να αφήσω περιθώρια για δεύτερη βλακεία. Με οδηγό το σχοινάκι από την πρώτη βέργα, σκόπευσα λίγο πιο μπροστά, ελπίζοντας σε μια πιο καίρια βολή, που θα μας βοηθούσε να τελειώσουμε τη διαδικασία. Η βολή βρήκε στόχο, αφού ακολούθησε δεύτερο κοπάνημα του ψαριού, το οποίο πέταξε και άλλη άμμο, κάνοντας κυριολεκτικά αόρατο το φρύδι.
Οι βουτιές που ακολούθησαν, έγιναν εναλλάξ, προσπαθώντας να τραβήξουμε έξω από το θαλάμι το θήραμα, αλλά δίχως κανένα αποτέλεσμα. Ο χρόνος κύλησε με τη μέρα να τελειώνει, και μαζί της υποχρεωτικά και το ψάρεμα.
Οι επιλογές λιγοστές… «Κατεβαίνουμε, κόβουμε τα σχοινιά, παίρνουμε τα όπλα και φεύγουμε» του είπα «αύριο θα έρθουμε να δούμε ξανά την κατάσταση, που θα είμαστε πιο ξεκούραστοι…»
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Ο Βαγγέλης όμως είχε άλλη άποψη! «Δώσε μου μια τελευταία βουτιά και θα τον φέρω επάνω, θα δεις…» Μην έχοντας άλλη επιλογή, τον άφησα να χαλαρώσει. Βλέποντάς τον από την επιφάνεια να γονατίζει στον πυθμένα, να διπλώνει τα δύο σχοινιά από τις βέργες στον καρπό του και με το ελεύθερο χέρι του να σπρώχνει το βυθό τραβώντας έξω τις βέργες, ένιωσα αυτό το κάτι που δεν ξέρεις τι είναι, αλλά που νιώθεις ότι κάτι δεν θα πάει καλά…
Επιτέλους, το ψάρι ερχόταν έξω και άρχισε να ανεβαίνει μαζί με τον Βαγγέλη, στην ίδια βουτιά!!
Σωματική κούραση, βάθος, μέγεθος του ψαριού που ερχόταν κόντρα μιας και βγήκε ξαπλωμένο, είναι καταστάσεις που επιβάρυναν την τραβηγμένη σε διάρκεια βουτιά και ξόδεψαν τα εναπομείναντα αποθέματα οξυγόνου με ταχύτερους ρυθμούς.
Και εκεί που όλα φαίνονταν ότι είχαν τελειώσει, ο Βαγγέλης προσπάθησε να ελευθερωθεί από τα σχοινιά μεγαλώνοντας συγχρόνως το βήμα της πεδιλιάς, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να καλύψει γρηγορότερα την απόσταση που τον χώριζε από την επιφάνεια, ένδειξη πως είχε ξεμείνει από ανάσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά δίχως εμπειρία και γνώση να αντιμετωπίσω παρόμοιες καταστάσεις, καταδύθηκα, τον πλησίασα από πίσω και πέρασα τα χέρια μου μέσα από τη ζώνη με τα μολύβια του. Μη με ρωτήσετε πώς -ακόμη και σήμερα δεν έχω την απάντηση-, άρχισα να τον τραβάω μαζί μου στην επιφάνεια, με όση δύναμη είχα.
Τα επόμενα δεύτερα έμοιαζαν με αιώνες. Στην επιφάνεια τον άκουσα να φωνάζει «πού είσαι Αλέκο», επανειλημμένα και δυνατά, δείγμα ότι δεν είχε τον έλεγχο, αφού τον κρατούσα και του είχα βγάλει τη μάσκα!
Ειλικρινά, είναι από τις στιγμές που το ψάρι, όσο μεγάλο και να ‘ναι, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Είναι όμως από τις ιστορίες που δεν θέλω να ξεχάσω και δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εμπειρίες που μας κάνουν σοφότερους, αν και εφόσον μας διδάξουν κάτι. Σε εκείνη την εξόρμηση έγιναν πολλά λάθη, που ευτυχώς, σαν από μηχανής θεός, ήρθε η τύχη να δώσει τη λύση, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα.
Την θάλασσα να την αγαπάτε, να μην την φοβάστε, αλλά προπαντός και πάνω απ’ όλα να την σέβεστε. Κάντε δώρο στον εαυτό σας ένα σχολείο ελεύθερης κατάδυσης, αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του!
Και να μην ξεχνάτε: Κανένα, μα κανένα ψάρι δεν κερδίζει στη ζυγαριά τη ζωή, αυτό το θείο δώρο που μας χαρίστηκε!
Καλές αναδύσεις και καλές επιστροφές στα σπίτια μας.BF