Αν κάποιος μου έλεγε πριν μερικά χρόνια πως θα περνούσα Πάσχα στη Ντία και μάλιστα πως θα είχα και την ευθύνη της διοργάνωσης, θα έλεγα πως απλά δε γίνεται…. Και όμως γίνεται και μάλιστα γίνεται και εύκολα, αρκεί να έχεις πίσω σου τον Π.Ο.Φ.Σ.
Όταν το πρότεινε ο πρόεδρος, τον κοιτούσα καλά-καλά και σκέφτηκα πως θα είναι πραγματικά υπέροχο να ακουστεί το «Χριστός Ανέστη» στην εκκλησία της Αναλήψεως μετά από 50+ χρόνια. Ωραία λοιπόν θα είναι σκέφτηκα, και είπα ναι !
Από το να το σκεφτείς, μέχρι να το κάνεις, τελικά απέχει πάρα πολύ… Έπρεπε όλα να είναι έτοιμα και όλα να είναι πλούσια, για να μη νοιώσει κανείς πως είναι μακριά από το σπίτι του. Αμέσως τα χώρισα στο μυαλό μου : αρνάκια από του Τάσου, σούβλες από το σπίτι, μουσική, πολλά ποτά, και φύγαμε… Ωχ μαγειρίτσα ποιος θα φτιάξει; Εκεί σκέφτηκα τον μόνο που θα μου έδινε λύση, τον κ. Θόδωρο τον Καλαθάκη, και το αποτέλεσμα απλά φανταστικό! Άρα τι έμεινε, ο παπάς… Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα! Η αρχιεπισκοπή μας ξεκαθάρισε πως είναι εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον ακατόρθωτο, και εκεί κάπου πίστεψα πως όλα τελείωσαν, ο παπάς δε θα ερχόταν! Ο πρόεδρος ήταν ανένδοτος : «ή θα βρούμε παπά, ή θα βάλεις ράσα εσύ», μου λέει, και ξανά από την αρχή στα τηλέφωνα. Μ. Παρασκευή απόγευμα τον βρήκαμε τελικά, αλλά με τον όρο πως το «Χριστός Ανέστη» θα το λέγαμε στις 19.30.!
Ήρθε επιτέλους η ώρα να φύγουμε, φορτώσαμε το σκάφος του προέδρου, και όλα έτοιμα. Ο Νίκος πανταχού παρών έτοιμος, ο Κώστας με το καινούριο σκάφος έτοιμος, ο Μανώλης με τη φαμίλια (και τη μαγειρίτσα) έτοιμος, ο κ. Καλαθάκης από το πρωί στο νησί μας περιμένει, … εγώ καθυστέρησα λίγο λόγω αναμονής του πάτερ Ιωάννη.
Επιτέλους φτάσαμε όλοι και δέσαμε με ασφάλεια, ο πρόεδρος με τον Κώστα και τον Νίκο τα ξεφόρτωσαν όλα μαζί και ο Αλέξης με το ιστιοπλοϊκό που μας περίμενε από νωρίς το πρωί. Η καμπάνα σήμανε και η Θεία Λειτουργία ξεκίνησε με ψαλμούς σε ένα κλίμα κατάνυξης, λάβαμε το Άγιο φώς (που κρατούσαμε από το Ηράκλειο) και το Χριστός Ανέστη επιτέλους ακούστηκε στο εκκλησάκι της Ανάληψης στη Ντία και μάλιστα από όλους μαζί 10 φορές! Η ανάσταση έγινε! Η Δέσποινα με τις γυναίκες της παρέας και -βέβαια- το Νίκο, με πολύ κέφι και γέλιο έφτιαξαν και έστησαν τον Ιούδα που κάψαμε αργά το βράδυ πάνω στο νερό, με ένα ιδιαίτερο θέαμα στο ντόκο! Η συνέχεια ήταν απλά η αναμενόμενη: πολύ φαγητό, ζεστή μαγειρίτσα και πολύ κέφι. Αργά το βράδυ ο πιλότος μας αποχαιρέτισε λέγοντάς μας : «παιδιά πετάγομαι μέχρι Παρίσι και αύριο απόγευμα θα είμαι πίσω», όπως και έγινε.
Κυριακή πρωί με μπουνάτσα, και η δράση είχε ξεκινήσει από νωρίς. Τα αρνιά γύριζαν, οι σαλάτες κόβονταν και η ψησταριά αναστέναζε στα έμπειρα χέρια του Αλέξη. Κάπου εκεί ο Καλαθάκης ζήλεψε και έβαλε μπροστά να ψήνει αντικριστό. Ωστόσο ο Νίκος με τη Γεωργία, αν και νέα μέλη, μπήκαν γρήγορα στο κλίμα του ομίλου και γίναμε όλοι μια παρέα. Τελικά όσο κυλούσε η ώρα, περνούσαμε όλο και πιο καλά. Έτσι κάπως κύλισε και η επόμενη μέρα, με πολύ φαγητό και νέα μέλη να προστίθενται συνέχεια στην παρέα.
Το φετινό Πάσχα ήταν τελικά πολύ ξεχωριστό, από όλες τις απόψεις, και σίγουρα ήταν μια ακόμη πετυχημένη εκδήλωση του ομίλου μας και μια πρόβα για του χρόνου, που είμαι σίγουρος πως θα ήμαστε ακόμη περισσότεροι.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πρόεδρο και το γ.γ. -ή καλύτερα το Δημήτρη και το Νίκο- γιατί χωρίς αυτούς δεν θα τα κατάφερνα, τον Θ. Καλαθάκη και την οικογένειά του για τη βοήθεια και την παρέα, το μικρό Τασούλη Παπαμαστοράκη που έτρεχε συνέχεια και μας ρωτούσε αν θέλουμε κάτι, όλα τα μέλη του ομίλου που ήρθαν, αλλά και αυτά που δεν ήρθαν, και τέλος τον Πατήρ Ιωάννη που ταξίδευσε μέχρι το νησί.
