Ψάρεμα Bolognese για Μελανούρια στην αφρουδιά
Η άνοιξη είναι πλέον στο προσκήνιο, και ολοένα και περισσότερα είδη ψαριών βάζουν ρότα για το γιαλό, µε µπροστάρηδες τα µελανούρια.
Τα µελανούρια, παρά το µικρό τους όγκο, είναι ψάρια αρκετά µαχητικά και µπορούν να µας προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις. Αυτός µάλιστα είναι και ο λόγος που κάποιοι συνηθίζουν να τα αποκαλούν «µικρούς κυνηγούς». Στο ψάρεµα των µελανουριών, έχουµε σαν αρωγό των προσπαθειών µας την τεχνική του bolognese, µιας και µε αυτή µπορούµε να ξεγελάσουµε ευκολότερα τα ψάρια, χρησιµοποιώντας λεπτές και διακριτικές αρµατωσιές. Στα συν της τεχνικής, συµπεριλαµβάνεται και το χαρακτηριστικό της ότι αποτελεί έναν εύκολο, ξεκούραστο και αποδοτικό τρόπο ψαρέµατος και στοχεύει σε µεγάλη ποικιλία ψαριών.
Αναζήτηση… από τη θεωρία στην πράξη
Όταν λοιπόν αποφασίσουµε να κάνουµε ένα ψάρεµα µε κύριο στόχο τα µελανούρια, πολλές φορές θα χρειαστεί να αναζητήσουµε τόπους που κρατούν τέτοια ψάρια και µάλιστα η παρουσία τους είναι έντονη εκεί. Πριν ξεκινήσουµε την αναζήτηση, καλό είναι να δούµε λίγο τη θεωρητική πλευρά όσον αφορά στους τόπους, τους βυθούς, τις καιρικές συνθήκες και τις κατάλληλες ώρες για το ψάρεµα των µελανουριών. Τι λέει λοιπόν η θεωρία; Τα µελανούρια βρίσκονται κυρίως σε βραχώδη σηµεία της ακτογραµµής, σε µικρούς κόλπους όπου ο βυθός σχηµατίζει αποχή, καθώς αυτή µπορεί να γίνει ένας παράδεισος τροφής. Ο τέλειος συνδυασµός τόπου και συνθηκών συµπληρώνεται µε την έντονη παρουσία κυµατισµού, ο οποίος δηµιουργεί και την ανάλογη αφρουδιά, σηµαντική προϋπόθεση για να τα κάνει να ξεθαρρέψουν και να φάνε χωρίς δισταγµούς. Γενικά, µπορούµε να τα ψαρέψουµε καθ’ όλη τη διάρκεια της ηµέρας, µε πιο αποδοτικές τις πρώτες πρωινές ώρες. Αν ακολουθήσουµε κατά γράµµα τη θεωρία, σίγουρα τα ποσοστά της επιτυχίας θα είναι αρκετά υψηλά, χωρίς όµως αυτό να αποτελεί πάντα κανόνα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν βγει ψάρια µε ήπιο καιρό. Αυτά όσον αφορά στη θεωρία. Περνώντας τώρα και στην πρακτική πλευρά του ψαρέµατος των µελανουριών, οι βασικές κινήσεις που πρέπει να κάνουµε είναι: 1) Αφού βρούµε το κατάλληλο σηµείο, τσεκάρουµε αν υπάρχουν γύρω τυχόν καλαδούρια από δίχτυα ή παραγάδια, γιατί τροµάζουν τα µελανούρια, τα οποία είναι αρκετά καχύποπτα ψάρια. Έτσι, η παρουσία ενός και µόνο διχτυού µπορεί να τα διώξει ή να τα καθηλώσει σε ένα σηµείο και να µην τρώνε µε τίποτα, όσο πεινασµένα και να είναι, 2) Καλό είναι πριν πέσει η µαλάγρα µας, να ρίξουµε κάποια κοµµάτια ψωµιού ή σαρδέλας, και αν τα ψάρια είναι εκεί τριγύρω, σίγουρα θα δηλώσουν την παρουσία τους ορµώντας στη λεία τους µε βουλιµία, πάντα κατά οµάδες, 3) Ακούµε µε προσοχή συζητήσεις φίλων ή ζητάµε συµβουλές από ντόπιους ψαράδες, οι οποίοι µπορούν να µας δώσουν το ακριβές στίγµα των ψαριών, καθώς όπως έλεγαν οι παλιοί «ρωτώντας πας στην πόλη».
Εξοπλισµός: αρµατωσιές µε διακριτικότητα
Όπως είπαµε και νωρίτερα, τα µελανούρια είναι αρκετά καχύποπτα. Γι’ αυτό και ο εξοπλισµός µας πρέπει να είναι σχετικά λιτός και διακριτικός, κυρίως όσον αφορά στις αρµατωσιές. Όµως, από την άλλη πλευρά είναι αρκετά δυνατά και µαχητικά ψάρια και τα κοφτερά δόντια τους επιβάλλουν δυνατές και αξιόπιστες αρµατωσιές. Κατά συνέπεια, επιλέγοντας χοντρότερες πετονιές χάνουµε µέρος της διακριτικότητας, ενώ µε τις λεπτότερες διακινδυνεύουµε το σπάσιµο της αρµατωσιάς και το χάσιµο ενός ψαριού ή το πιο χρονοβόρο και υποµονετικό πάλεµά του. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, το κοπάδι θα τροµάξει το κοπάδι και θα διαλυθεί, εξανεµίζοντας τις ελπίδες µας για µια καλή ψαριά. Έτσι, αυτό που προσπαθούµε πάντα στο ψάρεµα των µελανουριών, είναι να βρούµε τη χρυσή τοµή, ώστε να πετύχουµε τις περισσότερες τσιµπιές µε τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Γενικά πάντως, αν πρέπει να διαλέξουµε, προτιµούµε τη δύναµη και την αντοχή από τη διακριτικότητα, αφού κύριο µέληµά µας είναι να δουλέψουµε αρµατωσιές οι οποίες θα φέρουν το ψάρι έξω χωρίς τη βοήθεια απόχης, και φυσικά γρήγορα, για να µην τροµάξουµε το υπόλοιπο κοπάδι.
Αρµατωσιά µε παράµαλλο
Είναι θα έλεγα η κλασσική αρµατωσιά, η οποία αποτελείται από τη µάνα του µηχανισµού διαµέτρου 0,28 mm, µε ένα φελλό σχετικά στρογγυλό επάνω της για να στέκεται καλύτερα επάνω στο κύµα, ο οποίος ερµατίζεται µε ένα µολύβι σε σχήµα τορπίλης (bulk shot ερµατισµός, το βάρος µπαίνει συγκεντρωµένο). Στο τέλος της µάνας θα δεθεί ένα µικρό στριφτάρι και εκεί θα ενωθεί και το παράµαλλό µας, διαµέτρου 0,28 mm και αυτό, αλλά από υλικό fluorocarbon, ώστε να εξασφαλίσουµε την απαραίτητη διακριτικότητα. Tο παράµαλλο θα πρέπει να είναι πάντα µακρύ (τουλάχιστον µια οργιά) και στην άκρη του θα δέσουµε ένα αγκίστρι ή µία σαλαγκιά, Η αρµατωσιά αυτή θα δουλέψει καλύτερα σε βυθούς µε ρεύµατα, γιατί όταν θα πέσει στο νερό, το βάρος θα είναι σταθερό και συγκεντρωµένο σε ένα σηµείο της (βαρίδι τορπίλη), ενώ το παράµαλλο θα πέφτει αργά, προσφέροντας την απόλυτη διακριτικότητα.
Αρµατωσιά χωρίς παράµαλλο
Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αρµατώσουµε κατευθείαν επάνω στη µάνα και προκειµένου να µη χάσουµε από διακριτικότητα, αφού η µάνα είναι από νάυλον, θα δέσουµε ένα κοµµάτι πετονιάς fluorocarbon µε µήκος διπλάσιο του καλαµιού και εκεί θα στερεωθεί το αγκίστρι ή η σαλαγκιά µας. Έτσι, αποφεύγουµε το πολυέξοδο γέµισµα της µποµπίνας του µηχανισµού µας εξ ολοκλήρου µε fluorocarbon. Τα δύο υλικά, νάυλον και fluorocarbon, θα ταιριάξουν όµορφα και µε ασφάλεια µεταξύ τους, χρησιµοποιώντας έναν κόµπο ένωσης υλικών ίδιας διαµέτρου, όπως π.χ. ο διπλός κόµπος uni-knot. Αφού τελειώσουµε µε τον κόµπο, αρµατώνουµε το fluorocarbon µε ένα φελλό και τον ερµατίζουµε µε δαγκωτά µολυβάκια (split shot ερµατισµός), ολοκληρώνοντας την αρµατωσιά µας µε το δέσιµο του αγκιστριού ή της σαλαγκιάς. Η αρµατωσιά αυτή προτείνεται κυρίως σε συνθήκες ήπιων ρευµάτων ή σε πλήρη απουσία τους. Κλείνοντας το κεφάλαιο «αρµατωσιά», να πούµε ότι και στις δύο περιπτώσεις προτιµούµε σταθερό φελλό, για τους εξής λόγους: α) Όταν ψαρεύουµε µελανούρια σε αφρουδιά, θα τα βρούµε στα µεσόνερα, και, β) Η έντονα ταραγµένη θάλασσα καθυστερεί αρκετά το βούλιαγµα της αρµατωσιάς, µε αποτέλεσµα να αργεί πολύ να φτάσει ο φελλός στο στοπ.
Μαλάγρα και δόλωµα
Θα έλεγα πως η συµβολή της µαλάγρας στο ψάρεµα µελανουριού κρίνεται απαραίτητη, βασικά για να φέρει και να συγκεντρώσει τα ψάρια στην ψαρεύτρα µας, αλλά και για να τα κρατήσει στο ίδιο σηµεί,ο σε περίπτωση που κάποιο ξαγκιστρωθεί ή κόψει το παράµαλλο. Όσον αφορά στη γεύση και τη µυρωδιά της, το καλύτερο θα είναι να συµβαδίζει µε το δόλωµα, για να µην προκαλούµε σύγχυση στα ψάρια, αφού το «ορεκτικό» τους θα διαφέρει πολύ από το «κυρίως γεύµα». Πάντως, τα κυρία συστατικά που πρέπει να επιλέξουµε και τα οποία µπορούν να κάνουν τη διαφορά στο ψάρεµα µελανουριού, είναι το ψωµί και τα διαφορά τυριά. Από εκεί και πέρα µπορούµε να προσθέσουµε και άλλες γεύσεις, όπως σαρδέλα, γαρίδα κ.α. Εκείνο που πρέπει να προσέξουµε ιδιαίτερα, είναι η µαλάγρα να διαλύεται -και εποµένως να δουλεύει- στα µεσόνερα, αφού εκεί θα βρίσκεται και το δόλωµά µας. Όσον αφορά στο δόλωµα, στην περίπτωση που έχουµε σαλαγκιά στην άκρη της αρµατωσιάς µας, µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε οποιοδήποτε ζυµάρι, είτε ιδιοκατασκευή, είτε του εµπορίου, ενώ αν προτιµάµε τα αγκίστρια, τα µελανούρια θα φάνε µε ιδιαίτερη όρεξη στον ακροβάτη, τη γαρίδα, το φιλέτο σαρδέλας, ή ακόµα και τη µπουκίτσα ψωµιού.
∆ιπλός κόµπος uni-knot, για ένωση ίδιων υλικών µε παραπλήσιες διαµέτρους
Πρόκειται για έναν από τους πιο παλιούς τρόπους σύνδεσης πετονιών µεταξύ τους, ενώ χρησιµοποιείται γενικά για την ένωση υλικών ίδιας φιλοσοφίας (πετονιά-πετονιά, νήµα-νήµα).
1) Τοποθετείστε αντικριστά νάυλον και fluorocarbon, ώστε να έχετε µία επικάλυψη των άκρων τους κατά τουλάχιστον 25 εκ. Σχηµατίστε µία θηλιά µε το κινούµενο άκρο της νάυλον πετονιάς,
2) Περάστε το κινούµενο άκρο 4-5 φορές µέσα από τη θηλιά, αγκαλιάζοντας και τα δύο υλικά, νάυλον και fluorocarbon
3) Τραβήξτε τα δύο άκρα της νάυλον (σταθερό και κινούµενο) και σφίξτε, χωρίς όµως να βάλετε πολύ δύναµη, απλά να τακτοποιηθούν οι σπείρες η µία δίπλα στην άλλη. Μετά το σφίξιµο της νάυλον, κάντε το ίδιο µε το άκρο της flurocarbon.
4) Σαλιώστε τους δύο κόµπους και το ενδιάµεσο, «ντουµπλαρισµένο» τµήµα, και τραβήξτε απαλά κρατώντας µε το ένα χέρι την νάυλον και µε το άλλο τη fluorocarbon, µέχρι να εφαρµόσουν οι κόµποι δίπλα-δίπλα
5) Σφίξτε δυνατά και κόψτε τα άκρα που περισσεύουν από τα δύο υλικά, για να ολοκληρωθεί ο κόµπος.
Ο ίδιος κόµπος µπορεί να χρησιµοποιηθεί και για την ένωση fluorocarbon µε νήµα, π.χ. για spinning ή eging εφαρµογές, µε τη διαφορά όµως ότι κάνουµε 4-5 στροφές µε το υλικό µεγαλύτερης διατοµής (leader-fluorocarbon) και 7-8 µε το λεπτότερο υλικό, δηλαδή µε το νήµα.
