Ο Θάνος µου το έλεγε εδώ και καιρό «πάµε για λαβράκια», και ξανά, «πάµε για λαβράκια». Ο Θάνος είναι από τους πιο συγκροτηµένους ψαράδες που έχω γνωρίσει και µε έχει πάει σε ψαροτόπια απίστευτα. Οπότε, όταν λέει να πάµε κάπου, είναι σίγουρο ότι θα διασκεδάσουµε και θα βγάλουµε ψάρια!
Κανονίζουµε λοιπόν µια καθηµερινή που είχαµε και οι δύο χρόνο. Αφού κανονίζουµε τα τυπικά (µαλάγρες, δολώµατα, νερά, καφέδες), ξεκινάµε το µεσηµεράκι για να προλάβουµε να στηθούµε πριν το σούρουπο. Η µέρα ήταν πολύ καλή και υπήρχε µεγάλο κέφι στο αυτοκίνητο.
Φτάνουµε στον τόπο, ένα µώλο µε πλάτος γύρω στα 20 µέτρα. Εκεί ήταν αραγµένο µόλις ένα καΐκι στη µια του πλευρά και όλη η υπόλοιπη ήταν δική µας. Ενας ψαρά ψάρευε απίκο σε µια γωνιά. Αµέσως ο Θάνος αρχίζει τις οδηγίες: «όπως βλέπεις», µου λέει, «έχει αρκετούς υδροστρόβιλους µπροστά µας». Είναι το αντίθετο της δίνης, αντί να κάνει ρουφήχτρα, βγαίνει νερό από το βυθό. Η τάση της κίνησης του στροβίλου είναι προς την περίµετρο, αντί προς το κέντρο. Πράγµατι βλέπω αρκετούς τέτοιους σε παράταξη.
Υπήρχαν µύδια µέχρι έξω-έξω. «Τους φελλούς stick, τους βυθίζει προς τα κάτω και δε µπορείς να ψαρέψεις µε αυτούς», λέει ο Θάνος. «Καλύτερα να ψαρέψουµε µε φελλούς µπολονέζ». «Εντάξει», του απαντώ, «θα βγάλω το µπολονέζ καλάµι και θα φτιάξω αρµατωσιά». Αµ δε! Από πάνω µας ακριβώς υπήρχαν δέντρα που τα κλαδιά τους έφταναν µέχρι χαµηλά. Αδύνατον να σηκώσεις µακρύ καλάµι, γιατί έβρισκε σε αυτά. Παλιά µας τέχνη κόσκινο λοιπόν, ευκαιρία να ψαρέψω µε εγγλέζικο καλάµι και µπολονέζ αρµατωσιά. Τη συµπαθώ πολύ αυτήν την πατέντα και τη χρησιµοποιώ αρκετές φορές σε ειδικές συνθήκες. Αντίστροφα χρησιµοποιώ µπολονέζ καλάµι µε εγγλέζικη αρµατωσιά σε ανάλογες συνθήκες.
Ρίχνω το βυθόµετρο για να δούµε τα βάθη και να τσεκάρω τον βυθό. Αφού βυθοµέτρησα, κάθισα λιγάκι να παρατηρήσω για να πάρω µια πρώτη εντύπωση για τα ρεύµατα και πως επηρεάζεται από τους υδροστρόβιλους. Αποφασίζουµε µε τον Θάνο να ψαρέψουµε ανάµεσα σε τέσσερις υδροστρόβιλους που σχηµάτιζαν ένα τετράγωνο, στα 12 περίπου µέτρα µέσα και σε βάθος 4,10 µε 4,20 µ. Εκείνη τη στιγµή βλέπουµε µια τεράστια χελώνα σε καµιά 50αριά µέτρα απόσταση από την ακτή. «Θάνο», του λέω θορυβηµένος, «δεν τα βλέπω καλά τα πράγµατα, µάλλον θα τελειώσει άδοξα το ψάρεµα». «Σταµάτα ρε», µε καθησυχάζει, «εδώ χελώνες και λαβράκια πάνε µαζί, σπάνε τα µύδια οι χελώνες για να φάνε, έρχονται µετά τα λαβράκια και βρίσκουν άφθονη τροφή».
Επιλέγω το αγαπηµένο µου εγγλέζικο καλάµι µήκους 4,20 µε πολύ καλή παραβολή, ένα συρόµενο φελλό µπολονέζ +3 σε σχήµα ανάποδης σταγόνας και ετοιµάζω την αρµατωσιά µου. Βάζω παράµαλλο 0,14 µε 1,80 m µήκος και 14άρι αγκίστρι. Η αρµατωσιά είχε συνολικό µήκος 4 m και µοίρασα 10 βαριδάκια των 0,30 gr. ξεκινώντας από τη θηλιά σύνδεσης µάνας και παράµαλλου, και διασπείροντάς τα σε απόσταση 1,30 µέτρα από αυτήν. Ήµουν έτοιµος… ∆εν έβαλα βαρίδι τορπίλη γιατί ήθελα να κατεβαίνει απαλά η αρµατωσιά στο βυθό, όπως στη σταθερή αρµατωσιά του εγγλέζικου. Επίσης έβαλα συρόµενο φελλό και όχι σταθερό, για να έχω πιο συγκεντρωµένα τα βαρίδια και να κάνω καλύτερη βολή (όσο µπορούσα να κάνω µε φελλό µπολονέζ). Ένα δεκάλεπτο πριν ετοιµαστεί η αρµατωσιά, έριξα δύο γεµάτες σφεντονιές µπιγκατίνι στην περιοχή που θα ψαρεύαµε.
Ο Θάνος είχε ήδη φτιάξει καλάµι και αρµατωσιά, είχε ετοιµάσει και τη µαλάγρα, και αρχίσαµε το ψάρεµα. Ξεκινήσαµε µε µπιγκατίνι, αλλά είχαµε µαζί µας και ακροβάτη για να τον δοκιµάσουµε αργότερα. Μετά από ένα τέταρτο περίπου, βλέπω το πολυπόθητο, πολύ «γλυκό» κατέβασµα του φελλού, πράγµα που σηµαίνει ότι το ψάρι έπαιζε µε το δόλωµα ανεβαίνοντας λίγο προς τα πάνω, αλλά σε πολύ λίγο έκανε ένα καλό βύθισµα και πήρε δρόµο. Κάρφωσα, και το ψάρι ήταν πάνω. ∆εν ήταν µεγάλο, ένα λαβράκι γύρω στα 400 γρ., οπότε ήρθε στην απόχη µε συνοπτικές διαδικασίες και µπήκε στον κιούρτο για να απελευθερωθεί στο τέλος.
Μετά από λίγο ήταν η σειρά του Θάνου. Ένα καλό κατέβασµα του φελλού, κάρφωµα και…… «είναι µεγάλο», µου λέει. Αρχίζει να το παλεύει, παίρνω την απόχη και ετοιµάζοµαι… Το βλέπω, είναι ένα µεγάλο λαβράκι! Στα πέντε µέτρα από τον ντόκο, κάνει ένα άλµα, τινάζει την πλάτη και … άντε γεια! Το ψάρι είχε ξαγκιστρωθεί και µε το ζόρι κράτησα το Θάνο να µην πετάξει το καλάµι στη θάλασσα, αλλά δικαιολογηµένα γιατί ήταν πολύ καλό κοµµάτι.
Μετά από λίγα λεπτά, βλέπουµε αναταραχή δίπλα στον ψαρά που ψάρευε µε απίκο. Είχε πιάσει και αυτός ένα καλό λαβράκι και το πάλευε. Κάνω να κινηθώ προς την απόχη, αλλά ο ψαράς αποφασίζει να το σηκώσει µε το καλάµι. Κρααααακ…! Το σπάσιµο ακούστηκε µέχρι τα σωθικά µου! Πάει το λαβράκι, πάει και το καλάµι…
Με αυτά ήρθε η ώρα να βάλουµε τα sialum. Περνάει αρκετή ώρα χωρίς τσιµπιές για κανέναν, ενώ ψαρεύουµε εγώ µε µπιγκατίνι και ο Θάνος µε ακροβάτη. Μέχρι τώρα έχω παρατηρήσει ότι λόγω των υδροστρόβιλων το ρεύµα πάει το φελλό προς τα έξω και δεξιά µου, µέχρι να φτάσει στην περίµετρο του εξωτερικού υδροστρόβιλου. Εκεί, αν πάρω τα µπόσικα, ο φελλός παραµένει ακίνητος µέχρι να µαζέψω για να ελέγξω το δόλωµα. Αποφασίζω λοιπόν να αλλάξω τακτική.
Με την αρµατωσιά που είχα φτιάξει, δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω τα 12 µέτρα µακριά, εκεί δηλαδή που ήθελα να ψαρέψω, αφού δε µπορούσα να σηκώσω το καλάµι λόγω των κλαριών των δέντρων. ∆ύο φορές πιάστηκε το αγκίστρι στα κλαριά, έκοψα και ξανάφτιαξα την αρµατωσιά), οπότε έριχνα µε το καλάµι σε αρκετά πλάγια θέση, µε ότι αυτό σηµαίνει για την ακρίβεια της βολής. Έριχνα λοιπόν µε την ηρεµία µου στα 6-7 µέτρα, άφηνα το pick-up ανοιχτό, και το ρεύµα, δουλεύοντας για µένα, οδηγούσε την αρµατωσιά στην περίµετρο του υδροστρόβιλου. Μόλις έφτανε στο σωστό σηµείο, έκλεινα το pick-up, µάζευα λίγα µπόσικα και άφηνα τον φελλό να στέκεται ακίνητος.
Έχοντας υπολογίσει την ταχύτητα του ρεύµατος και γνωρίζοντας την ταχύτητα βύθισης του µπιγκατίνι, έριχνα τακτικά σφεντονιές τρία µέτρα πιο πριν, έτσι ώστε όταν βυθιζόταν να είναι πάνω στο αγκίστρι µου. Οι συνθήκες ήταν τέλειες. Όσοι ψαρεύουν µε την τεχνική του φελλού, γνωρίζουν ότι τόπος που µένει ο φελλός ακίνητος είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόµενο. Τότε γιατί δεν τσιµπούσαν; Αλλαξα βάθη, ανέβηκα 20 πόντους, ξανανέβηκα άλλους 30, κατέβηκα στα 4,10 µέτρα για να είµαι πιο κοντά στο βυθό, αλλά τίποτα. «Λες να κάνει γωνία το παράµαλλο;», σκέφτηκα, αλλά το ρεύµα ήταν πολύ αδύνατο. Βέβαια το παράµαλλο ήταν 1,80 m, οπότε αποφάσισα να βάλω ένα µολυβάκι 0,10 στο παράµαλλο, µήπως λόγω της κυκλικής κίνησης του υδροστρόβιλου, το ρεύµα ήταν πιο δυνατό κοντά στο βυθό και το πήγαινε βόλτα, οπότε µε το βαριδάκι θα έµενε πιο σταθερό.
Αυτό ήταν, πρώτη ριξιά και το πολυπόθητο βούλιαγµα του φελλού ήταν γεγονός! Υποµονή µέχρι το κάρφωµα και το επόµενο λαυράκι ήταν πραγµατικότητα! Ένα ωραιότατο 700άρι µπήκε στον κιούρτο. Μετά από λίγο πάλι βούλιαγµα και κάρφωµα. Αυτό έδωσε µεγαλύτερη µάχη και ένα 900αρι λαβράκι µπήκε πάλι στην απόχη. «∆εν πάµε πουθενά», λέω στο Θάνο που είχε βγάλει και αυτός 2-3 µικρά εν τω µεταξύ, «παράγγειλε κεµπάπια και µπύρες». Για λίγο έκοψαν οι τσιµπιές, ο Θάνος δόλωσε ξανά ακροβάτη και έβγαλε µε την απόχη δύο ζωντανές γαρίδες για να δολώσω εγώ, αλλά τίποτα. Στο µεταξύ ήρθαν και τα σουβλάκια µε τις µπύρες, κάτσαµε και τα τσακίσαµε! Χορτάτοι και ανανεωµένοι, ριχτήκαµε ξανά στη µάχη, καθώς η βραδιά ήταν γλυκιά και υπέροχη και αποφασίσαµε να κάτσουµε όσο χρειαστεί.
Μετά από λίγη ώρα πάλι βούλιαγµα του φελλού, ο οποίος έκατσε ακίνητος µερικά εκατοστά κάτω από την επιφάνεια. «Υποµονή», λέω µέσα µου και περιµένω να µετακινηθεί λίγο (ευτυχώς τη νύχτα το sialum φαίνεται µε ευκρίνεια ακόµη και ένα µέτρο κάτω από το νερό), σηµάδι ότι το ψάρι το παίρνει και φεύγει. Μόλις τον βλέπω να µετακινείται, καρφώνω και το επόµενο λαβράκι είναι γεγονός. Αυτό πήρε αρκετά µέτρα µε την πρώτη και πάλεψε πολύ πριν το αποχιάσει ο Θάνος. Αργότερα ζυγίστηκε 1,650 κιλά.
Πλήρης πλέον από ψάρεµα, κάθοµαι για λίγο στην καρέκλα, ανάβω ένα τσιγάρο και θυµάµαι έναν καφέ που είχα φτιάξει και περίµενε στο αυτοκίνητο. Καπνίζω το τσιγάρο µε τρεις γουλιές καφέ και ξανά στη µάχη. Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς καµία κίνηση, αλλά εγώ σταθερός στο ίδιο σηµείο, µε σφεντονιές από µπιγκατίνι σε τακτά χρονικά διαστήµατα. Έχω αρχίσει και χαλαρώνω στην πολυθρόνα, όταν βλέπω το φελλό να κατεβαίνει πολύ απαλά, να ξανανεβαίνει και να ξανακατεβαίνει µε µια πλάγια κίνηση. Εδώ είµαστε λέω, καρφώνω και το καλάµι µένει ακίνητο, κάνοντας µια µεγάλη παραβολή. «Μάγκωσε κάτω» σκέφτοµαι, και ξαφνικά µου φεύγουν 15 µέτρα πετονιάς µε τη µία. «Μεγάααααααλο!», φωνάζω στο Θάνο, που τα παρατάει όλα και έρχεται κοντά µου να πιάσει την απόχη. «Υποµονή, παίρνει γερά», του λέω και έχω το καλάµι σηκωµένο, σχεδόν όρθιο, για να δουλέψει η παραβολή του.
Βλέπω περίπου στα 30 µέτρα µακριά µου το ψάρι να πηδάει έξω από το νερό και να ξαναπέφτει. «Παναγιά µου, θηρίο», λέω έντροµος στο Θάνο. Του παίρνω µερικά µέτρα και µουλαρώνει, αλλά λίγο-λίγο αρχίζει να έρχεται και βάζω το δάχτυλο στο fighting drag για να σφίξω φρένα. Τότε θυµάµαι ότι εκτός από το πρώτο που είχε καταπιεί το αγκίστρι, όλα τα άλλα ήταν πιασµένα στην κορυφή του πάνω χείλους, έξω-έξω. Ενστικτωδώς, αντί να σφίξω, χαλαρώνω κι άλλο τα φρένα. «Έχει πολύ ζόρι», λέω µέσα µου, «να προσέξω µη σκίσει κανένα χείλι και κάνει φτερά, ούτως ή άλλως εµπόδια ή ρεµέτζα δεν υπάρχουν, άστο να πάρει όσο θέλει». Μετά από κάµποση ώρα, ο Θάνος το βάζει στην απόχη µε µια αριστοτεχνική κίνηση. Εκεί χαλαρώνω και πιάνω τον εαυτό µου ιδρωµένο µέχρι τις παλάµες µου. Το βγάζει έξω και τελικά αποδεικνύεται σοφή κίνηση το χαλάρωµα των φρένων, γιατί και αυτό ήταν πιασµένο έξω-έξω, στην κορυφή του πάνω χείλους, η οποία είχε ξεχειλώσει και ήταν έτοιµη να κοπεί.
Ένα υπέροχο λαβράκι τριών κιλών στεκόταν µέσα στο δίχτυ της απόχης και από πάνω εγώ µε τον Θάνο να πανηγυρίζουµε. Μιας και δε χώραγε στον κιούρτο, πήρε το δρόµο για τον κουβά στο αυτοκίνητο. ∆εν µπορώ να σας περιγράψω τη χαλάρωση και την αίσθηση του χορτασµένου από ψάρεµα! Όλα µου φαίνονταν πιο όµορφα, πιο γλυκά!. Μετά από αυτό, το ψάρεµα ήταν πλέον µια αδιάφορη διαδικασία µέχρι να φύγουµε, αφού έριχνα τυπικά και χωρίς ενδιαφέρον, έχοντας πληµµυριστεί από αυτήν την αίσθηση πληρότητας. Μετά από µιάµιση ώρα περίπου, µαζέψαµε, απελευθερώσαµε τα µικρότερα λαβράκια, βγάλαµε τις τυπικές φωτογραφίες και επιστρέψαµε από µια εξόρµηση που θα θυµάµαι για πολύ καιρό, για τα ψάρια και προπαντός για την ωραία παρέα.