Πίγγα, (Mycteroperca rubra) ο πελαγίσιος εκπρόσωπος των σερανιδών. Ένας κυνηγός των ανοικτών νερών, µε έντονα χαρακτηριστικά και ιδιόµορφο χαρακτήρα. Προτεταµένη κάτω γνάθος, αναλογικά µεγάλη κάπως ψαλιδωτή ουρά. Χρώµα λαδί µε στίγµατα, που αλλάζει τόνο από αχνό έως πολύ σκούρο, ανάλογα µε τις συνθήκες και τις διαθέσεις της.
Μυώδες σώµα µε πλατύ προφίλ, αλλά δυσανάλογα στενό ανφάς. Κινητική, κυρίαρχη και επιφυλακτική. Εδρεύει συνήθως στη βαθιά για τον ψαροκυνηγό ζώνη και συχνά µοιράζεται τα κυνηγοτόπια της µαζί µε στήρες και συναγρίδες. Αν τώρα προσθέσουµε µια δόση υπεροψίας µε την οποία -τελείως ανθρωποκεντρικά- νιώθουµε ότι µας αντιµετωπίζει στις βουτιές, τότε σίγουρα µπορούµε να ισχυριστούµε ότι στην πίγγα αρµόζει ο τίτλος του αγριόψαρου.
Είναι τέλη ∆εκέµβρη και παρόλο που η θερµοκρασία της θάλασσας έχει πέσει πλέον αισθητά, η διαύγεια επιτρέπει να βουτήξω στο κοµµάτι. Έτσι, βρίσκοµαι να «έρπω» στον άχρωµο πυθµένα. Η κίνηση των ψαριών είναι υποτονική. Ξαφνικά µια καλή πίγγα πετάγεται και βραχώνει σε µια τρύπα λίγα µέτρα ρηχότερα. Μαζί της ακολουθεί στα ενδότερα µια µικρή στήρα. Η επόµενη βουτιά µε βρίσκει να προσεγγίζω την είσοδο τη τρύπας αργά και από δεξιά. Στο προθάλαµο διακρίνω τη φιγούρα ενός µαύρου ψαριού που κοιτάζει προς τα έξω. «Η στηροπούλα» … σκέφτοµαι, µα η αρχική µου εκτίµηση ξεθωριάζει πριν καν την ολοκληρώσω, αφού το ψάρι περιστρέφεται και ο χώρος «γεµίζει» πίγγα. Βολή βιαστική, … θα προλάβει να βραχώσει; Το ψάρι βραχώνει αλλά ευτυχώς όχι άσχηµα, οπότε δύο βουτιές αργότερα -για να ξεθολώσει η τρύπα- µε ακολουθεί στην επιφάνεια.
Μερικούς µήνες αργότερα, ψαρεύω και πάλι στο ίδιο κοµµάτι. Είναι πλέον καλοκαίρι και όλα µοιάζουν τόσο οικεία και φιλικά! Πρώτο αναγνωστικό καρτέρι ψηλά στο σκαλί. Ένας µεγάλος ροφός αιωρείται µπροστά από µια πέτρα και µια πίγγα θα χαθεί πονηρά προς τα βαθύτερα. Πάραυτα, η απόφαση µεταξύ της νωχελικότητας του ροφού και της αγριάδας της πίγγας είναι εύκολη υπόθεση. Κατάδυση και συρτό, δίχως να διαταράξω τη νιρβάνα του «µπούλη». Προβάλω στο σηµείο που είδα την πίγγα να χάνεται. Είναι εκεί και µε κοιτά αιωρούµενη, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψή µου. Μερικές µικρές συναγρίδες στο βάθος θα µου αποσπάσουν την προσοχή. Για λίγο µόνο. ∆εν είναι η ώρα τους. Μια καίρια βολή και η αυλαία θα πέσει.
Μεσοπέλαγα
Στην βραχώδη αυτή έξαρση του βυθού που γειτνιάζει µε µια βαθινή ανοιχτωσιά, συχνά κάνουν την εµφάνισή τους κοπάδια από πίγγες. Σήµερα το ρέµα είναι ευνοϊκό για τον τόπο, το θερµοκλινές βρίσκεται ελάχιστα κάτω από το χείλος του πρώτου σκαλιού, ενώ οι πίγγες είναι παρούσες και κινούνται οµαδικά κατά µήκος του κοµµατιού, χωρίς όµως να δείχνουν καµία διάθεση να ενδώσουν στις βουτιές µας, αλλά ούτε και να φύγουν προς τα βαθύτερα ή να βραχώσουν. Στατικά καρτέρια συρτά στο ίδιο επίπεδο, πλαναρίσµατα ακόµα και µε ανάποδη φορά (από τα βαθιά προς τα ρηχά), τίποτα δεν τους κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ο σκληρός πυρήνας του κοπαδιού αποτελούµενος από τρία πολύ µεγάλα ψάρια, φαίνεται να καθοδηγεί συνεχώς τα µικρότερα που τα πλαισιώνουν. Μία ακόµα απόπειρα πριν αποδεχτώ την «ήττα» µου. Καταδυόµενος προς το µπουλούκι, διαπιστώνω πως ένα ψάρι έχει ξεκόψει! Ακουµπώ τον πυθµένα ανάµεσα σε αυτό και τις συντρόφισσές του. Έχοντας βλέµµα και όπλο στραµµένο προς το µοναχικό ψάρι, επιλέγω ένα πόστο που µε κρύβει τέλεια. Αναρωτιέµαι ποια να είναι η αντίδραση των υπόλοιπων ψαριών πίσω µου, άραγε κοιτούν απαθή από µακριά ή η αδιαφορία µου τα έχει κάνει να προσεγγίσουν; ∆ε µε αφορά, πρέπει να συγκεντρωθώ αλλού. Αν θέλει πλέον η ξεκοµµένη πίγγα να πλησιάσει ξανά την οµάδα, ή θα πρέπει να περάσει από κοντά µου, ή να µπει στην κρύα µάζα νερού. Ανοίγοντας λίγο την πορεία της προς το πέλαγος, αλλά δίχως να κατέβει καθόλου προς την παγωµένη µάζα του νερού, µου έδωσε την ευκαιρία για µια µακρινή βολή, δικαιώνοντας έτσι τις προσπάθειές µου!
