Το Shore Jigging αποτελεί αυτή τη στιγµή µια από τις πιο ραγδαία ανερχόµενες τεχνικές στη χώρα µας. Είναι σχεδόν δεδοµένο ότι όσοι ξεκινήσουν µε το spinning, θα καταλήξουν να ασχολούνται και µε το shore jigging, την τεχνική των µεγάλων συγκινήσεων. Είναι όµως αλήθεια αυτές οι συγκινήσεις ή τελικά αποδεικνύονται εξαιρετικά σπάνιες έως και ανύπαρκτες; Και αν είναι έτσι, που µπορεί να οφείλεται το φαινόµενο;
Αρκετές φορές θα τύχει να κάνουµε τους ακροβάτες στα βράχια. Ακόµα και να φτάσουµε σε ένα µέρος, αποτελεί πολλές φορές από µόνο του άθλο.
Ο σκοπός του άρθρου αυτού λοιπόν, είναι να βοηθήσει τον επίδοξο shore jigger στην κατανόηση του τι ακριβώς χρειάζεται για να στήσει σωστά τον εξοπλισµό του. Σε αντίθεση µε κάποια «βασικά» άρθρα που έχουν υπάρξει µέχρι τώρα, θα προσπαθήσουµε να εµβαθύνουµε λίγο παραπάνω σε τεχνικές λεπτοµέρειες, ώστε να αποκτηθεί περισσότερη γνώση σχετική µε τον εξοπλισµό, ειδικά για τους πιο αρχάριους.
Αυτό σηµαίνει ότι λόγω έλλειψης χώρου, το άρθρο θα γίνει σε συνέχειες µε διαφορετικές ενότητες η κάθε µια. Όσο και αν το spinning µοιάζει µε το shore jigging, είναι δυο εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας τεχνικές, µε τελείως διαφορετικά εργαλεία.
Η αλήθεια είναι ότι πλέον κάποια καταστήµατα έχουν αποκτήσει µεγάλη εξειδίκευση και µπορούν να κατευθύνουν σωστά τον υποψήφιο αγοραστή. Παρ’ όλα αυτά, έχω συναντήσει φίλους να ψαρεύουν µε εξοπλισµό που τους πούλησαν άνθρωποι που προφανώς δεν είχαν σχέση µε το αντικείµενο και που φυσικά ήταν εντελώς ακατάλληλος.
Ο ακατάλληλος εξοπλισµός µεταφράζεται σε αψαρία και η επέκταση της αψαρίας σε συνδυασµό µε τη δύσκολη φύση της τεχνικής, µεταφράζεται στην παντελή εγκατάλειψή της. Ας ξεκινήσουµε λοιπόν µε το πιο βασικό σηµείο που πρέπει να σκεφτεί κάποιος που θέλει να ασχοληθεί µε την τεχνική και είναι…
…Η δύσκολη φύση της
Στο shore jigging, οι πλάνοι (όπως ονοµάζονται τα τεχνητά που χρησιµοποιούµε) είναι ένα κοµµάτι µέταλλο, το οποίο όµως δεν κάνει καµία απολύτως κίνηση, αν επιχειρήσουµε µια απλή ανάκτηση όπως κάνουµε στο spinning. Όλα είναι στα χέρια µας και µέσω του καλαµιού θα προσπαθήσουµε να κινήσουµε τον πλάνο σα µαριονέτα µας, ώστε να γίνει ελκυστικός στα µάτια ενός θηρευτή. Το να «χτυπάµε» όµως ένα πλάνο, έστω και 60 γραµµάρια, σε ένα ικανό για την εκτέλεση της τεχνικής βάθος, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγµα, αν δε διαθέτουµε µια σχετικά καλή φυσική κατάσταση και σχετικά «γερά» χέρια.
Αν συνυπολογίσουµε και ότι η προσέγγιση ενός καλού σηµείου που έχουµε εντοπίσει από το Google Earth και τους βυθοµετρικούς χάρτες, χρειάζεται συνήθως αρκετό περπάτηµα πάνω σε βράχια µε όλο τον εξοπλισµό φορτωµένο πάνω µας, καταλαβαίνουµε ότι µιλάµε για ταλαιπωρία, η οποία όµως δεν τελειώνει εδώ.
Η παραµονή κάτω από τον καυτό ήλιο ενώ χτυπιέσαι αγκαλιά µε το καλάµι, η πιθανή µάχη µε ένα ψάρι σοβαρού µεγέθους που θα αυξήσει την κούρασή µας (όσο γλυκιά και αν είναι αυτή) και αργότερα ο γυρισµός µε ότι κουβαλάγαµε συν το ψάρι ή ψάρια (ανάλογα µε την επιτυχία της εξόρµησης), αρκούν ίσως για να τοποθετήσουν το shore jigging στην κορυφή της λίστας των αθλητικών ψαρεµάτων.
Το ψάρεµα στο shore jigging γίνεται µε µεταλλικούς πλάνους. Η κίνηση που θα κάνει ο καθένας, εξαρτάται καθαρά από εµάς και από εκεί και κάτω από το είδος του κάθε πλάνου.
Φυσικά µπορούµε να ψαρέψουµε σε κάποιο βαθύ λιµάνι µε εύκολη πρόσβαση, όµως τα ψάρια θα είναι πολύ πιο πονηρά και σίγουρα θα απουσιάζουν κάποια είδη τους που αποτελούν τους διακαείς στόχους µας. Π.χ. είναι σχεδόν απίθανη η σύλληψη µιας συναγρίδας µε shore µέσα σε ένα λιµάνι -χωρίς να σηµαίνει ότι δεν περνάει κάποια-, αφού αν της δώσουµε το καλάµι µας, πιθανότατα θα ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε να δουλέψει τον πλάνο µας!
Μιλάµε φυσικά για τα γνωστά «ψάρια-επιστήµονες», που είναι αποτέλεσµα της πολυπληθούς συγκέντρωσης ψαράδων στα «εύκολα» µέρη. Πρέπει λοιπόν να αναζητήσουµε όσο γίνεται παρθένα µέρη, που δεν είναι εύκολη η πρόσβαση σε πολλούς για να πονηρέψουν τα ψάρια, και µε κάποιο σχετικό βάθος που θα µας επιτρέψει να δουλέψουµε σωστά τον πλάνο µας.
Η λογική της αναζήτησης σηµείων µε τεράστια βάθη 80+, δεν είναι κατά τη γνώµη µου το παν, αφού ειδικά αυτήν την εποχή τα ψάρια βρίσκονται και σε πολύ ρηχότερα νερά.
Η αναζήτηση όµως προϋποθέτει κάποια σηµαντική σε αρκετές περιπτώσεις ταλαιπωρία, που πρέπει να λάβουµε σοβαρά υπόψη. Γιατί δεν αρκεί απλά να φτάσουµε κάπου, αλλά και να έχουµε δυνάµεις να ψαρέψουµε. Και φυσικά να είµαστε σε θέση να αντιµετωπίσουµε κάποιο µεγάλο ψάρι, το οποίο σύµφωνα µε το Νόµο του Murphy, θα καταπιεί τον πλάνο όταν θα είµαστε οριακά λίγο πριν τη λιποθυµία εξαιτίας της κούρασης.
Ο µηχανισµός και το καλάµι µας πρέπει να ζυγίζουν σωστά, αν θέλουµε να κάνουµε ένα ξεκούραστο ψάρεµα. ∆ιαφορετικά θα σπαταλάµε ενέργεια χωρίς λόγο.
Το καλάµι για shore jigging
Τα καλάµια για S.J. πρέπει να είναι αρκετά ισχυρά και ταυτόχρονα όσο πιο ελαφριά γίνεται. Χρειάζονται δύναµη για να µπορούν να δώσουν ζωή στον πλάνο µας, που συνήθως «κολυµπάει» σε αρκετά µέτρα νερό, αλλά και για να µπορούν να χειριστούν κάποιο δυνατό και µεγάλο ψάρι. Όλα τα µεγάλα ψάρια στα οποία στοχεύουµε µε την τεχνική αυτή, αποτελούν από µόνα τους σοβαρό πρόβληµα.
Πρέπει να έχουµε δύναµη να ξεκολλήσουµε π.χ. ένα καλού µεγέθους µαύρο από το βυθό πριν προλάβει να χωθεί στο θαλάµι, να σηκώσουµε και να κατευθύνουµε ένα µεγάλο µαγιάτικο που θα θέλει να «βουτήξει» στο µοναδικό βράχο της περιοχής για να πλευρίσει και να τα κόψει όλα, να ανακόψουµε το τρελό φευγιό µιας µεγάλης παλαµίδας και να εµποδίσουµε µια συναγρίδα να εξαφανιστεί µέσα στα βράχια, ξύνοντας το νήµα όπου βρει για να ελευθερωθεί.
Ταυτόχρονα, επειδή το τζιγκάρισµα που κάνουµε ήδη µας «κόβει» τα χέρια και τους ώµους, πρέπει να γλιτώσουµε βάρος από οποιοδήποτε σηµείο του εξοπλισµού µπορούµε. Ο συνδυασµός λοιπόν χαµηλού βάρους και µεγάλης δύναµης, είναι η αιτία του αυξηµένου κόστους σε ένα καλάµι, µε τη σχέση τους να είναι αντίστροφα ανάλογη, δηλαδή όσο ανεβαίνει το ένα, κατεβαίνει το άλλο και το αντίθετο.
Τα καλάµια για shore jigging είναι κατασκευασµένα ειδικά γι` αυτή την τεχνική και δεν κάνει ένα οποιοδήποτε καλάµι, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να το υποστηρίξουν αυτό. ∆εν χρειάζεται να σπαταλήσουµε πολλά λεφτά, αλλά τουλάχιστον ότι αγοράσουµε να είναι σωστό και κατασκευασµένο για την τεχνική, αλλιώς τα µηδενικά αποτελέσµατα θα γίνουν αιτία να την παρατήσουµε σύντοµα.
Κάποια καλάµια για popping από ακτή ή heavy spinning, µπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι αξιοπρεπή, αλλά ποτέ δε θα φτάσουν ένα εξειδικευµένο καλάµι S.J. στον τρόπο δουλέµατος του πλάνου, λόγω της κατασκευής τους που στοχεύει σε χειρισµό πλαστικών ή σιλικονούχων τεχνητών.
Το γιατί, θα εξηγηθεί σε µελλοντικό άρθρο ειδικά για τα καλάµια. Το µήκος των καλαµιών για S.J. είναι συνήθως από 2.85 µέχρι 3.1 m, χωρίς να σηµαίνει ότι δεν υπάρχουν πιο κοντά ή πιο µακριά (το κατώτερο δυνατό µήκος είναι τουλάχιστον 2.70 m, γιατί µετά δε θα έχουµε καλή βολή, και όχι µόνο). Το µεγάλο µήκος βοηθάει σε µακρύτερες βολές, αφού σε πολλές περιπτώσεις θα χρειαστεί να ψαρέψουµε µε τον καιρό κόντρα.
Για να κερδίσουµε λοιπόν µέτρα σε τέτοιες συνθήκες, χρησιµοποιούµε µακριά καλάµια. Ήδη το µεγάλο (σε σύγκριση µε το µέγεθός του) βάρος ενός πλάνου και η αεροδυναµική του, µας δίνουν αρκετά µεγάλη βολή. Μπορεί το µεγαλύτερο µήκος να χάνει -ίσως- σε αίσθηση του πλάνου, αλλά αναµφίβολα θα κερδίζει παραπάνω µέτρα… Η λαβή στα καλάµια του S.J. είναι µεγάλη, ώστε να µπορούµε να τα στηρίζουµε κάτω από τη µασχάλη και να µπορούµε να τζιγκάρουµε πιο ξεκούραστα. Αλλιώς, η ταλαιπωρία είναι µεγαλύτερη σε ένα καλάµι µε κοντή λαβή.
Στο µήκος καλαµιού και µήκος λαβής, παίζει ρόλο και η σωµατική µας διάπλαση, αλλά αυτά είπαµε θα τα δούµε σε άρθρο ειδικά για τα καλάµια, πολύ πιο αναλυτικό.
Τα καλάµια του S.J. αποτελούνται από δύο τµήµατα (δίσπαστα) ή από ένα µονοκόµµατο blank και τη λαβή χωριστά («1,5σπαστα»). Πολύ σηµαντικό στοιχείο για την επιλογή καλαµιού είναι το casting weight του, δηλαδή το µέγιστο βάρος πλάνου που µπορεί να πετάξει. Πρέπει λοιπόν να βρούµε ένα καλάµι µε c.w. ανάλογο της συλλογής πλάνων που έχουµε, η οποία όπως θα δούµε και µετά, είναι ανάλογη των τόπων στους οποίους ψαρεύουµε.
Έτσι, αν οι πλάνοι που έχουµε αποφασίσει να χρησιµοποιήσουµε λόγω βάθους στο επιλεγµένο σηµείο είναι µεταξύ 40-60 gr, και πάρουµε ένα καλάµι 80-150 µε best match τα 90 έως 130 gr απλά γιατί µας έκανε εντύπωση το πόσο χοντρό και ισχυρό blank έχει, θα νοµίζουµε ότι ψαρεύουµε, ενώ στην πράξη οι πλάνοι µας δε θα δουλέψουν ποτέ, αφού η «αναίσθητη» στην προκειµένη περίπτωση µύτη του καλαµιού µας, δεν έχει την επαναφορά που πρέπει για να τους «χορεύει» σωστά…
Αλλιώς θα παίρναµε µια µπετόβεργα, θα στηρίζαµε ένα µοτέρ και δεν θα κουνιόταν τίποτα. Γενικά δεν κυνηγάµε τα κατώτερα και τα υψηλότερα όρια ενός καλαµιού, αλλά υπολογίζουµε πολύ χοντρικά ένα ενδιάµεσο φάσµα σε αυτό του c.w. που αναφέρει ο κατασκευαστής.
Για πλάνους από 40-60 gr π.χ, ένα καλάµι µε c.w. 30-100 θα µας κάλυπτε άνετα. Στο µέγιστο όριο, αφήνουµε λίγο παραπάνω «µπόσικο», αφού αν βρούµε πολύ βαθιά νερά και πετάξουµε ένα πλάνο πολύ κοντά στο ανώτατο c.w., το καλάµι δε θα µπορεί να τον δουλέψει σωστά. Γιατί µπορεί να τον δουλεύει άνετα στα 30 m, αλλά στα 60 m βάθος να γίνεται µπανάνα κάθε φορά που σηκώνουµε το καλάµι για να τζιγκάρουµε. Γενικά λοιπόν, πριν πάρουµε ένα καλάµι, καλό είναι να ρωτήσουµε κάποιες πληροφορίες γι’ αυτό συµβουλευόµενοι ανθρώπους που µπορεί να το έχουν και οπωσδήποτε να το πιάσουµε στο χέρι µας.
Από όσο καλή και ακριβή εταιρεία και αν προέρχεται, δε µας εγγυάται τίποτα ότι θα κάνει στο χέρι µας και θα καλύπτει τις απαιτήσεις µας.
Στο µέλλον θα ακολουθήσει ένα άρθρο πολύ πιο εστιασµένο στο καλάµι, αφού έχουµε πολλά να πούµε ακόµα στο παρόν άρθρο και σε λίγο χώρο. Θα εξηγήσουµε τι δράση πρέπει να έχει ένα καλάµι S.J. καθαρά εστιασµένο για πλάνους και ένα που ακροβατεί ανάµεσα σε πλάνους και τη δυνατότητα να χειριστεί και κάποια plugs ή poppers, φυσικά µε πολλές ακόµα λεπτοµέρειες που αφορούν στην κατασκευή ενός καλαµιού (backbone, οδηγοί, λαβή, περιεκτικότητα σε άνθρακα και υαλόνηµα κλπ).
Μέχρι τότε, το πιο σηµαντικό σηµείο που πρέπει να θυµάστε, είναι ότι το casting weight είναι το µέγιστο και ελάχιστο βάρος µε το οποίο το καλάµι µπορεί να εκτελέσει µια καλή βολή, φορτίζοντας σωστά τη µύτη και χωρίς να κινδυνεύει να σπάσει (όχι απλά το βάρος του πλάνου που µπορεί στην πράξη να διαχειριστεί). Επόµενο σηµαντικό τµήµα του εξοπλισµού «για να δέσει σωστά το γλυκό», είναι ο…
Υπάρχουν µηχανισµοί σε πολύ λογικές τιµές, µε καλή σχέση τιµής–απόδοσης, που θα τα καταφέρουν θαυµάσια µέχρι οι απαιτήσεις µας να αυξηθούν.
…Μηχανισµός για shore jigging
Ο µηχανισµός που θα επιλέξουµε, πρέπει πρώτα από όλα να «ζυγίζει» σωστά µε το καλάµι. ∆εν έχει νόηµα ένα πολύ ελαφρύ καλάµι µε βαρύ µηχανισµό ή το ανάποδο, αφού σε κάθε περίπτωση η κατανοµή βάρους θα είναι λάθος και θα κουραστούµε σύντοµα. Πρέπει να υπάρχει µια αρµονία. Από εκεί και κάτω, πρέπει να υπολογίζουµε να χωρέσει µια ικανή ποσότητα νήµατος. Γενικά 250 m είναι αρκετά καλά, µε ιδανικά τα 300 m.
Ακόµα µεγαλύτερη χωρητικότητα, είναι απλά υπερβολή. Ένα ψάρι που θα ξετυλίξει τα 200 από τα 300 m, είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατο να το πάρουµε, µε εξαίρεση κάποιες πολύ σπάνιες περιπτώσεις ψαριών που παραµένουν στον αφρό (τόνοι) και πηγαινοέρχονται από και προς εµάς, δίνοντάς µας ίσως τη δυνατότητα να τα ταλαιπωρήσουµε µε τα φρένα και την παραβολή του καλαµιού. Σε περιπτώσεις άλλων ειδών που κινούνται χαµηλά στο βυθό, ή µετά τη σύλληψη καταφεύγουν σ` αυτόν για να σωθούν (µαγιάτικο), ακόµα και µε λίγα µέτρα που θα κατορθώσουν να µας πάρουν, έχουν τη δυνατότητα να βραχώσουν, να τριφτούν και να τα κόψουν όλα.
Οι κορυφαίοι µηχανισµοί συνδυάζουν χαµηλό βάρος, µεγάλη αντοχή και πολύ ποιοτικά σε απόδοση φρένα. Όλα αυτά όµως κοστίζουν και δεν προτείνονται για κάποιον νέο στην τεχνική.
Μετά από κάποιο σηµείο όπου το ψάρι έχει πάρει πολλά µέτρα, ακόµα και να αρχίσει να κουράζεται, είναι εξαιρετικά δύσκολο να το γυρίσουµε και να το φέρουµε κοντά µας, αφού αρχίζουν και µπαίνουν στο παιχνίδι πολλοί παράγοντες. Καλώς ή κακώς υπάρχουν ψάρια που θα χτυπήσουν στο shore, τα οποία απλά «µας έχουν». Ούτε εµένα µου αρέσει, αλλά είναι µια πικρή αλήθεια που όλοι θα βιώσουµε κάποια στιγµή.
Ταυτόχρονα, κάποια βάρκα που θα µαζέψει το νήµα ή το ψάρι που θα στρίψει ένα κάβο αφού έχει κερδίσει τόσα µέτρα, είναι µέσα στα µειονεκτήµατα του ότι πατάµε στη ξηρά.
Το µέγεθος λοιπόν του µηχανισµού που έχει άρρηκτη σχέση και µε τη χωρητικότητα, αλλά και το βάρος, είναι σηµαντικό. Από εκεί και κάτω πρέπει να είναι πολύ ανθεκτικός, µε αρκετή δύναµη έλξης. Οι καταπονήσεις τόσο στα µπράτσα του pick up, όσο και στα γρανάζια κατά το δούλεµα του πλάνου, είναι τόσο µεγάλες, που ένας φτηνός ποιοτικά ή λάθος µεγέθους µηχανισµός, θα «παραδώσει πνεύµα» σύντοµα. Τα λίγα ή µικρά σε µέγεθος ρουλεµάν, τα λεπτοκαµωµένα και φτηνιάρικα µπράτσα στο pick up, καθώς και τα λεπτεπίλεπτα και από φτηνά υλικά γρανάζια, θα διαλύσουν άµεσα.
Με λίγα λόγια, θέλουµε µηχανισµό τύπου heavy duty, κατάλληλο για jigging, µε ισχυρά γρανάζια, και όχι ένα µεγάλο spinning µηχανάκι π.χ. Τα µεγέθη ανάλογα µε την εταιρεία µπορεί να αλλάζουν, οπότε καλό είναι να δούµε το µηχανισµό από κοντά.
Στην εικόνα φαίνεται ο διακόπτης αντεπιστροφής. Στο Shore Jigging αναζητούµε µηχανισµούς χωρίς αυτήν, καθ` ότι η πράξη έχει δείξει ότι είναι το πρώτο σηµείο που θα παραδώσει πνεύµα λόγω της σκληρής χρήσης στην οποία υποβάλουµε το µηχανισµό. Ψάχνουµε λοιπόν µηχανισµούς µε αυτόµατη αντεπιστροφή που λόγω του ότι κατασκευαστικά έχουν λιγότερα εξαρτήµατα στο σηµείο αυτό, έχουν και µεγαλύτερη αντοχή.
Πάντως, σε γενικά πλαίσια µε ένα µηχανισµό κατάλληλο για jigging, µεγέθους 5000, είµαστε αρκετά καλά για µικρού και µεσαίου βάρους πλάνους.
Η σχέση ανάκτησης του µηχανισµού είναι επίσης σηµαντική. Εδώ υπάρχουν διάφοροι συνδυασµοί. Ένα µοτέρ µε µικρή διάµετρο µποµπίνας και µεγάλη ταχύτητα (ας πούµε 5,2:1) που σε κάθε µανιβελιά µαζεύει 1,1 m, δε σηµαίνει ότι µας κάνει. Αντιθέτως, δε µας κάνει συνήθως, γιατί δεν έχει ροπή. Όσο µικρότερο είναι το πρώτο νούµερο της σχέσης, τόσο µεγαλύτερη ισχύ έλξης έχουµε.
Όσο µεγαλώνει, έχουµε ταχύτητα και χάνουµε ροπή. Έτσι ένα µοτέρ µε σχέση 4,8:1 και µεγάλη µποµπίνα που µαζεύει 1 m σε κάθε µανιβελιά, µας κάνει σαφώς καλύτερα, χωρίς όµως είναι ιδανικό, αφού καλό είναι να προτιµήσουµε µοτέρ µε 5,2-5,7:1. Πρέπει να βρούµε τον ιδανικό συνδυασµό δύναµης και ανάκτησης. Χρειαζόµαστε ταχύτητα για να µαζεύουµε τα µπόσικα από τα χτυπήµατα του πλάνου (και ειδικά στα πολύ γρήγορα χτυπήµατα), αφού αν το µοτέρ µαζεύει µια χαλαρά και µια σφιχτά, θα έχουµε τούφες.
Έτσι ένα µοτέρ µε σχέση 4,5:1 που µαζεύει 70 cm, αλλά έχει δύναµη «να τραβήξει καράβι», πάλι δεν είναι το ζητούµενο. Με µάζεµα γύρω στα 90 +/- cm ανά περιστροφή, είµαστε εντάξει. Υπάρχουν βέβαια και πολύ ακριβά µοντέλα µηχανισµών που συνδυάζουν τα πάντα αρκετά καλά, αλλά σίγουρα δεν τα φτάνουν όλοι και καλό είναι να µην τα πάρουµε πριν καταλήξουµε ότι µας αρέσει η τεχνική, ακόµα και αν µπορούµε. Το παν είναι η σχέση τιµής-απόδοσης, αφού υπάρχουν πολύ αξιόλογοι µηχανισµοί και σε πολύ λογικές τιµές, που θα κάνουν µια χαρά τη δουλειά τους και για πολύ καιρό.
Για το τέλος άφησα άλλο ένα σηµαντικό χαρακτηριστικό που είναι τα φρένα, γιατί είναι ένα «πονεµένο» κοµµάτι του µηχανισµού. ∆υστυχώς, πολλοί νοµίζουν ότι τα πολλά κιλά φρένου κάνουν το µηχανισµό καλό. Τα πολλά κιλά φρένου όµως, µπορεί να µην είναι ικανό να τα διαχειριστεί το καλάµι µας, οι κόµποι µας και εµείς οι ίδιοι.
Βλέπουµε συχνά µοτέρ µε 15 και 20 kg φρένα, τα οποία είναι απλά ένα κόλπο marketing. Αν υποθετικά αντέχει το καλάµι µας (που ελάχιστα καλάµια αντέχουν έστω και πάνω από 8 kg φρένα), µε 15 kg φρένα απλά εµείς θα φύγουµε µαζί µε το καλάµι, ειδικά στο shore όπου αρκετές φορές κάνουµε τους ακροβάτες στα βράχια. Ακόµα και τα 7-8 kg, απαιτούν πολύ καλή φυσική κατάσταση και φυσική δύναµη, πολύ ανθεκτικό και καλό καλάµι και φυσικά κόµπους και νήµα που παίρνουν 11 µε άριστα το 10!
Τα «µαύρα», είναι µαζί µε το µαγιάτικο οι δυσκολότεροι αντίπαλοί µας και απαιτούν ισχυρά εργαλεία.
Αν στην κόντρα που βάζουµε µε 7-8 kg, κάτι κοπεί, απλά δεν ξέρω που θα καταλήξουµε κουτρουβαλώντας και τι ζηµιά θα πάθουµε.
Επίσης το να προτιµήσουµε κάποιο λίγο χειρότερο σηµείο στο οποίο όµως πατάµε καλύτερα, είναι πολύ πιο σοφό από το να ρισκάρουµε τη σωµατική µας ακεραιότητα και ίσως ακόµα και τη ζωή µας. Ίσως φαίνοµαι λίγο υπερβολικός, αλλά όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει µια στιγµή.
Τα πολλά φρένα δεν είναι το ζητούµενο λοιπόν. Το ζητούµενο είναι να έχουµε ανθεκτικά φρένα (και φυσικά γραµµικά), που δε θα «γίνουν ζουµί» µε ένα καλό ψάρι, αλλά θα διατηρήσουν πολλή ώρα την αντοχή τους.
Η γραµµικότητα των φρένων είναι πολύ σηµαντική, αν θέλουµε «να µην κάνουν σκαλοπάτια», και όσα κιλά έχουν, να τα αυξάνουν ανάλογα στο κάθε κλικ. Υπάρχουν π.χ. µοτέρ µε 10 kg φρένα, που το κάθε κλικ ανεβάζει 500 gr (χάριν παραδείγµατος το νούµερο) µέχρι να φτάσουµε στο max φρένο, και µοτέρ µε 30 kg, που µετά από το 1/5 των συνολικών φρένων, ένας Θεός ξέρει πόσο θα ανεβάσει την ισχύ του φρένου κάθε κλικ. Φυσικά, ένα καλό ψάρι µπορεί να κάνει «φτέλια» τους δίσκους σε δυο καλά φευγιά.
Μην εντυπωσιάζεστε λοιπόν µε τα µεγάλα νούµερα, αλλά µε τη λειτουργία. Πιάστε τα στο χέρι, δείτε τα, και φροντίστε να πάρετε όσες πληροφορίες µπορείτε.
Τέλος, ένας βασικός κανόνας είναι ότι όταν έχουµε αγοράσει ήδη µοτέρ και θέλουµε καλάµι, πάµε στο µαγαζί µαζί µε το µοτέρ και το δοκιµάζουµε πάνω στο καλάµι και φυσικά το ανάποδο. Πάλι σε επόµενο άρθρο θα αναλύσουµε πιο διεξοδικά το σωστό ταίριασµα καλαµιού και µοτέρ, που έχει να κάνει µε διάφορες λεπτοµέρειες.
Προς το παρόν, αναλύοντας όσο καλύτερα µας επέτρεπε ο χώρος τα δυο βασικά «εργαλεία» του εξοπλισµού µας για το shore jigging, φτάσαµε στο τέλος αυτού του άρθρου και δίνουµε ραντεβού για τον επόµενο µήνα για νήµα, κόµπους, πλάνους κ.λπ. Καλές εξορµήσεις!