Σωστικά – Βεγγαλικά: Τι τα κάνουµε µετά τη λήξη τους;

 

Όλοι µας έχουµε σωστικά µέσα στα σκάφη µας, µέρος των οποίων αποτελούν και τα βεγγαλικά. Όταν µια µέρα κάναµε µε τον πατέρα µου έναν τυπικό έλεγχο, για να τσεκάρουµε τις ηµεροµηνίες λήξεων των σωστικών µας, ήρθα σε επαφή µε το συνώνυµο της οικολογικής καταστροφής…!

Εκείνα το κόκκινα γράµµατα πάνω στο κίτρινο φόντο, πέρα από τις οδηγίες χρήσεως, αναγράφουν και υποδείξεις για το πώς να τα ξεφορτωθούµε, όχι και µε τον πιο λογικό – κατά την άποψή µου- τρόπο. Σας το παραθέτω, όπως ακριβώς αναγράφεται στη συσκευασία τους.

Οι κανονισµοί απαιτούν: µετά τη λήξη της ισχύος, να ρίχνετε το παρόν στη θάλασσα χωρίς να πυροδοτείτε.

Η απορία µου ήταν, πώς γίνεται να πάρει κάποιος το βεγγαλικό που αποτελείται εξ ολοκλήρου από πλαστικό, και να το πετάξει στη θάλασσα; Εκεί που µιλάµε για µόλυνση των θαλασσών και για επαγρύπνηση των οικολογικών συνειδήσεων, θα πετάξουµε κάτι τέτοιο εν γνώσει µας, χωρίς καν να το σκεφτούµε, προκαλώντας ακόµα µεγαλύτερο πρόβληµα;

Έτσι αποφάσισα να το ψάξω περισσότερο, τηλεφωνώντας σε εταιρίες, εργοστάσια και µαγαζιά που πωλούν τέτοια είδη. Πρώτα τηλεφώνησα στην EVAL. Ο υπεύθυνος µε τον οποίο µίλησα, µου είπε ότι όταν λήξουν τα βεγγαλικά και οι φωτοβολίδες των πελατών τους, κάποιοι τα επιστρέφουν στα καταστήµατα, άλλοι τα πετάνε σε κάδους απορριµµάτων χωρίς να τα ανάψουν, µερικοί τα πηγαίνουν στα εργοστάσια παραγωγής και κάποιοι άλλοι τα ρίχνουν κατευθείαν στη θάλασσα, όπως ακριβώς αναγράφεται στις οδηγίες. Το εντυπωσιακό είναι, πως το λιµενικό µου είπε ότι έχει πιάσει ουκ ολίγες φορές ανθρώπους να πετάνε τα ληγµένα τους βεγγαλικά στη θάλασσα, και τους κάνει δριµύτατη επίπληξη, αν τελικά δεν τους κόψει πρόστιµο για περιβαλλοντική επιβάρυνση. Σε αυτό το σηµείο αναρωτήθηκα, πώς γίνεται να έρθει ο λιµενικός να σε γράψει για κάτι που προτείνεται στις οδηγίες του κατασκευαστή;

Έτσι είπα να προχωρήσω ακόµα περισσότερο, και να ψάξω το «νόµο». Κάνοντας βόλτα στη µαρίνα του Φλοίσβου, λίγο πριν το “Αβέρωφ” υπάρχει λιµεναρχείο. Σκέφτηκα πως εκεί θα βρω τις κατάλληλες απαντήσεις. Μίλησα λοιπόν µε τον κ. Παπαδόπουλο, και οι απαντήσεις του οµολογώ ότι ήταν αρκετά διαφωτιστικές. Αρχικά µου είπε για τα βεγγαλικά του σώµατος, τα οποία µετά τη λήξη τους τα πηγαίνουν σε πεδία καταστροφής, και πως σε καµία περίπτωση δεν τα πετάνε στη θάλασσα. Κάνοντας αναδροµή και σε λίγη ιστορία, µου ανέφερε πως παλιά τα βεγγαλικά είχαν χάρτινο περιτύλιγµα, και µόνο τότε τα πέταγαν στη θάλασσα, ως πιο εύκολα διασπώµενα. Τώρα όµως, που άλλαξαν τα δεδοµένα και αποτελούνται από πλαστικό, οι οδηγίες έχουν µείνει ίδιες και η συνήθεια-παράδοση των παλαιών συνεχίζεται.

Ωστόσο είπε, όσοι θέλουν να τα πετάνε στη θάλασσα, µπορούν να τα βάζουν µέσα σε µια υφασµάτινη σακούλα (πράγµα βέβαια που δεν αλλάζει την κατάσταση, αφού η καταστροφή παραµένει ίδια).

Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο πλευρές – λιµενικό και εργοστάσια – συµφώνησαν και συστήνουν, ότι ο πιο διαδεδοµένος και συχνός τρόπος για να απαλλαχτούµε από τα ληγµένα βεγγαλικά, είναι να τα ανάβουµε σε µια παραλία για να καεί το εύφλεκτο υλικό, και µετά να πετάµε το πλαστικό στους µπλε κάδους ανακύκλωσης.

Όµως τι κάνει ο περισσότερος κόσµος; Τί γνωρίζει και πώς τα διαχειρίζεται; Σε ένα γκάλοπ που έκανα σε forum, οι περισσότεροι από την ιντερνετική µου παρέα ψήφισαν πως για να τα ξεφορτωθούν µε ευχάριστο και διασκεδαστικό τρόπο, τα ανάβουν το Πάσχα ή σε διάφορες γιορτές και πάρτι, για να κάνουν χαβαλέ. Οι αµέσως επόµενοι, είναι αυτοί οι οποίοι τα επιστρέφουν στα εργοστάσια παραγωγής για ανακύκλωση ή καταστροφή, και τελευταίοι εκείνοι που τα πετούν στη θάλασσα, όπως αναγράφεται στις οδηγίες. Ένα πολύ µικρό ποσοστό δεν γνώριζε καν ότι τα βεγγαλικά έχουν ηµεροµηνία λήξης !!! Τέλος, κάποιοι τα ανάβουν όλα µαζί όταν παίρνει το πρωτάθληµα ο Ολυµπιακός…

Ίσως όµως να υπάρχει σωστή εναλλακτική λύση για να µην πηγαίνουν τα ληγµένα σωστικά χαµένα, και µάλιστα να έχουν κάποιο εκπαιδευτικό όφελος. Πόσοι από εµάς δεν έχουν ανάψει βεγγαλικό, έτσι για να δούµε πώς γίνεται; Μετά από πολλές κουβέντες και συζητήσεις, αποφάσισα να µάθω να το ανάβω, γιατί, όπως και να το κάνουµε – αχρείαστο να ‘ναι-, πρέπει να ξέρουµε πως να το ανάψουµε. Έτσι και έκανα µε τον µπαµπά µου ένα κυριακάτικο απόγευµα, σε µια παραλία στον Πάτροκλο. Με µεγάλη προσοχή το άναψα, µε τις σπίθες να πέφτουν από την πλευρά που τις έπαιρνε ο βοριάς.

Σίγουρα ήταν ένα καλό µάθηµα, και αν δεν το έχετε κάνει ποτέ, κάντε το επιβάλλει κάποια επείγουσα ανάγκη…