Spinning: Λούτσοι στα τεχνητά μας
Όλοι γνωρίζουµε λίγο-πολύ το ευρωπαϊκό µπαρακούντα, το γνωστό µας λούτσο. Ένα ψάρι αρκετά κοινό στα δικά µας νερά, όπως επίσης και στις γειτονικές µας χώρες και θάλασσες. Πολλοί ψαράδες τον αναζητούν µε την τεχνική του spinning, χρησιµοποιώντας όλους τους τύπους και τα µεγέθη τεχνητών δολωµάτων.
Μεγάλος λούτσος σε τεχνητό 20 εκατοστών.
Σε γενικές γραµµές ο λούτσος αρέσκεται να χτυπά σε µεγάλα τεχνητά και πολλές φορές σε αποµίµηση οµοφύλων του. Αυτό συµβαίνει επειδή τα µεγαλύτερα ψάρια του κοπαδιού, δείχνουν µια κανιβαλίστικη συµπεριφορά σε οποιοδήποτε τραυµατισµένο ή αδύναµο µέλος της αγέλης τους. ∆εν είµαι σίγουρος για τον λόγο που το κάνουν, άλλα πιστεύω ότι παρακινούνται από ένστικτα κυριαρχίας της περιοχής τους, ειδικά τους µήνες αναπαραγωγής.
Ο λούτσος είναι σχεδόν πάντα το πρώτο ψάρι που θα πιάσουµε αρχίζοντας το spinning, ειδικά εάν ψαρεύουµε σε ντόκους λιµανιών. Αυτή η τεχνική µάλιστα, είναι από τους πιο αποδοτικούς και διασκεδαστικούς τρόπους ψαρέµατός του. Ο εξοπλισµός που θα χρειαστούµε είναι ένας κλασσικός για µεσαία τεχνητά, δηλαδή ένα καλάµι µήκους 2,5-3 µέτρων, αναλόγως τι µας βολεύει στη βολή και την ανάκτηση, µε δράση σχετικά γρήγορη. Έτσι, θα διαχειρίζεται εύκολα τα µεγάλα και βαριά τεχνητά και θα µπορεί να καρφώσει εύκολα στην επίθεση του λούτσου, ο οποίος όπως γνωρίζουµε συνήθως καρφώνεται δύσκολα.
Μηχανισµό θα χρειαστούµε κάποιον µεσαίου µεγέθους, κατηγορίας 2500-4000, ανάλογα πάντα µε την εταιρεία. Νήµα και πετονιά για παράµαλλο θα επιλέξουµε και πάλι σύµφωνα µε τις ανάγκες µας, αλλά πάντα συµβιβαζόµενοι µε τις αναγραφόµενες αντοχές του καλαµιού (π.χ. 7-14 lbs). Ο λούτσος είναι ένας φοβερός κυνηγός, κάποιες φορές πολύ επιθετικός και άλλες όχι, µε µεγάλη αδυναµία στα ποιοτικά και καλοφτιαγµένα (άρα και πολύ αληθοφανή και πειστικά στα ψάρια) τεχνητά µας δολώµατα. Μην απορήσετε όµως αν συνειδητοποιήσετε πως παρότι τα νερά βρίθουν ψαριών, αυτά αδιαφορούν παντελώς για την ύπαρξή των τεχνητών µας, αφού µιλάµε για µία αρκετά συνήθη κατάσταση. Όταν όµως αποφασίσει να φάει, τότε διαπιστώνουµε γρήγορα τι σηµαίνει λαιµαργία! Ο λούτσος δε χαρακτηρίζεται από τη µεγάλη του ταχύτητα.
Συνήθως, κυνηγά σχηµατίζοντας µικρές ή µεγάλες αγέλες, ιδιαίτερα την περίοδο αναπαραγωγής του, και οι επιθέσεις του βασίζονται περισσότερο σε απότοµες κάθετες εφορµήσεις, όπου µε αστραπιαία τινάγµατα του σώµατός του ξαφνιάζει το θήραµα και µε το τροµερό, γεµάτο δόντια σαγόνι του το αρπάζει πριν καλά-καλά καταλάβει τι του έχει συµβεί. Επίσης διαθέτει πολύ καλή όραση λόγω των µεγάλων µατιών του, και για αυτό µπορεί να κυνηγάει µε άνεση ακόµα και τις νυχτερινές ώρες. Ιδιαίτερα την περίοδο της αναπαραγωγής τους, οι λούτσοι αποκτούν παραξενιές και εκδηλώνουν παράξενες συµπεριφορές. Έτσι, ενώ δεν τρώνε µε τίποτα, σε κανένα τύπο και χρώµα τεχνητού όλο το βράδυ, ξαφνικά, κάποια συγκεκριµένη ώρα, χωρίς άλλο προφανή λόγο, αρχίζουν και χτυπούν στα τεχνητά µας ο ένας πίσω από τον άλλο µε φρενήρεις ρυθµούς, για κάµποση ώρα.
∆ηλαδή για να πιάσουµε ψάρια δεν αρκεί να έχει η περιοχή, αλλά πρέπει να πετύχουµε και την ώρα που θα τρώνε. Αυτή δεν καθορίζεται µε κάποιο συγκεκριµένο τρόπο, και όσες σηµειώσεις και αν κρατάµε ως προς τις ώρες και µέρες που πήραµε τα ψάρια µία περασµένη χρονιά, δε σηµαίνει πως θα ισχύει και την παρούσα. Παράγοντες όπως ο καιρός, η θερµοκρασία, και πολλά άλλα, διαφοροποιούν τις συνήθειες των ψαριών ενός τόπου πολύ εύκολα. Επίσης, η ύπαρξη πολύ µεγάλης ποσότητας µικρόψαρων στην περιοχή αποτελεί ακόµα έναν ανασταλτικό παράγοντα για τις επισκέψεις τους στα τεχνητά µας δολώµατα, και πραγµατικά θα µας δυσκολέψει πολύ να ξεγελάσουµε ένα ψάρι.
Αντιµέτωποι µε τα δόντια του
Όπως γνωρίζουµε ο λούτσος διαθέτει πολύ κοφτερά δόντια, και σε συνδυασµό µε τις άτσαλες επιθέσεις που κάνει, ιδιαίτερα σε µικρά τεχνητά όπως σιλικόνες και ψαράκια έως 10 cm, πολύ εύκολα θα καταφέρει να κόψει το παράµαλλό µας, αφήνοντας µας µια γεύση πίκρας για το χάσιµο του ψαριού, αλλά και για το ακριβό τεχνητό που έµεινε στο στόµα του.
Οι τρόποι αντιµετώπισης αυτού του προβλήµατος είναι οι εξής:
1. Χρησιµοποιούµε ένα κοµµατάκι σύρµα κάτω-κάτω στο παράµαλλό µας (ιδίως στις σιλικόνες όπου το αγκίστρι είναι πολύ κοντά στο παράµαλλο), και έτσι αποτρέπουµε το κόψιµο σε µια ενδεχόµενη ξαφνική και βίαιη επίθεση από το ψάρι. Όµως, αν και το σύρµα θα προστατέψει την αρµατωσιά µας από κόψιµο, παρουσιάζει ένα σοβαρό µειονέκτηµα, αφού τα πολύ κυνηγηµένα και πονηρεµένα ψάρια δε θα επιτεθούν εύκολα, είτε επειδή το βλέπουν, είτε γιατί αλλοιώνει και χαλά τη φυσικότητα της πλεύσης του τεχνητού µας,
2. Η δεύτερη επιλογή είναι να ρισκάρουµε χρησιµοποιώντας κεφάλια µε µεγάλα και µακριά αγκίστρια για τις σιλικόνες, ελπίζοντας να µη φτάσουν τα δόντια του ψαριού στο παράµαλλο. Στα minnows, επιλέγουµε ένα τεχνητό µεγάλου µήκους (πχ. 17-21 cm), όπου η πιθανότητα να χτυπήσει το ψάρι στο κεφάλι και να µας κόψει την αρµατωσιά είναι µικρότερη. Συνήθως λόγω της µεγάλης επιφάνειας τεχνητού, ο λούτσος θα χτυπήσει από την µέση και πίσω, οπότε θα πιαστεί από ασφαλές σηµείο. Βέβαια, µε τόσα τινάγµατα που κάνει έως ότου βγει έξω, υπάρχει η περίπτωση να γυρίσει το παράµαλλο µέσα στο στόµα του και να κοπεί, καθώς χτυπά ασταµάτητα το κεφάλι του αριστερά-δεξιά µε πρωτοφανή µανία.
Κατάλληλοι τόποι
Σε γενικές γραµµές θα τον χαρακτηρίζαµε εύκολο στόχο, αφού ενεδρεύει σε όλα τα βάθη, σχεδόν σε κάθε λιµάνι, εσωτερικά και εξωτερικά, κοντά σε φωτισµένα σηµεία, ή στο σηµείο όπου ενώνονται τα φωτεινά µε τα σκοτεινά κοµµάτια ενός λιµανιού. Θα τον συναντήσουµε επίσης σε βραχώδεις ακτογραµµές, ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες και πριν το σούρουπο. ∆εν αποκλείεται όµως να τον απαντήσουµε και µέρα ή σε κάποια παραλία η οποία συνορεύει µε βαθιά νερά. Τέλος, αυτό που θα πρέπει να προσέξουµε ιδιαίτερα, είναι να έχουµε µαζί µας µία απόχη µε δίχτυ από νάυλον και όχι από σκοινί, γιατί µε τα χτυπήµατα που κάνει το ψάρι όταν µπει µέσα της, µπλέκονται οι σαλαγκιές µε τα νήµατα του διχτυού και θα ξεµπερδεύουµε για αρκετή ώρα, ενώ στο τέλος ίσως χρειαστεί ακόµα και να κόψουµε το δίχτυ της απόχης για να ελευθερώσουµε το τεχνητό µας.
Επίσης, θα ήταν καλό να έχουµε ένα lip grip για το πιάσιµο του ψαριού, αποφεύγοντας την επαφή µας µε την ενοχλητική βλέννα που σκεπάζει το σώµα του. Ακόµα, πολύ χρήσιµο είναι και ένα πενσάκι για την ασφαλή απαγκίστρωση του ψαριού και την αποφυγή ατυχήµατος σε περίπτωση που σπαρταρίσει. Ελπίζω οι εµπειρίες που έχω αποκοµίσει όλο το διάστηµα της ενασχόλησής µου µε το ψάρεµα του λούτσου, να σας βοηθήσουν να αποφύγετε κάποια κρίσιµα λάθη. Από εκεί και πέρα, η αντίληψη, οι παραστάσεις και οι εµπειρίες σας θα αναλάβουν να εµπλουτίσουν τις γνώσεις σας, αφού η εφαρµογή στην πράξη και η συχνή τριβή µε το ψάρεµά του είναι το πιο µεγάλο σχολείο. Προσοχή πάντα µε τα σκουπίδια σας, καθώς είναι απαράδεκτο οι χοµπίστες ψαράδες να επιβαρύνουν το φυσικό περιβάλλον, αφήνοντας τα σηµάδια της κακής τους περιβαλλοντικής παιδείας.
Μην ξεχνάτε, οι παλιοί έλεγαν αλληγορικά : «αν κατουράς στη θάλασσα, θα το γευτείς στο αλάτι»! Επίσης, µην παραµελείτε την απελευθέρωση των µικρών ψαριών, εκτός ίσως από την περίπτωση που έχουν πληγωθεί θανάσιµα. Φυσικά, ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει, αλλά ο µπούσουλας που ακολουθώ είναι ότι ψάρια µε βάρος άνω του ενός κιλού µπορούν να κρατηθούν, και όλα τα µικρότερα απελευθερώνονται. Εννοείται πως πρέπει να είµαστε συγκρατηµένοι βάζοντας πλαφόν και στον αριθµό των ψαριών, γιατί δεν είναι σωστό να αδειάζουµε τη θάλασσα επειδή έτυχε τα ψάρια να τρώνε µε όρεξη. Άλλωστε το τελικό µέγεθος του λούτσου φθάνει ακόµα και τα 9-10 κιλά, οπότε αν τον ξαναπιάσουµε µεγαλύτερο, η συγκίνηση θα είναι πολλαπλάσια. Σεβασµός λοιπόν στη θάλασσα και τους οργανισµούς της, και να θυµάστε: πάντα ανταποδίδει το καλό που κάνουµε!
