Όσοι ασχολούνται µε το φύλακα έχουν λίγο – πολύ πέσει θύµα της «βασίλισσας» συναγρίδας… Στις µέρες µας γνωρίζουµε όλοι ότι τα ψάρια έχουν λιγοστέψει, και πως αυτά που έχουν αποµείνει δύσκολα τα βλέπουµε στα αγκιστριά µας, ενώ εξίσου δύσκολη είναι και η εύρεση δολωµάτων.
Οι λάτρεις της συρτής µε ζωντανό, ξέρουν ποσό χρονοβόρο και κουραστικό είναι να εξασφαλίσεις ένα-δύο ζωντανά δολώµατα. Στο άρθρο αυτό δε θα ασχοληθούµε καθόλου µε µέγεθος αγκιστριών, παράµαλλα και πετονιές, αλλά θα εστιάσουµε σε µια τακτική η οποία µου έχει δώσει αρκετά καλά αποτελέσµατα.
Η µέθοδος της ακινητοποίησης του σκάφους
Αφού λοιπόν έχουµε διανύσει πολλά χιλιόµετρα οδικώς και κάποια σεβαστά µίλια στη θάλασσα, φτάνουµε τελικά στον τόπο που θέλουµε να σύρουµε, και όλα είναι έτοιµα για να ξεκινήσει το ψάρεµα. Από την εµπειρία µας, όταν δεχθούµε χτύπηµα δε βιαζόµαστε να τραβήξουµε, αλλά χαµηλώνουµε τη µύτη του καλαµιού µας δίνοντας στο ψάρι την ευκαιρία να φάει καλά. Πολλές φορές όµως δε συµβαίνει το «αναµενόµενο», αφού χτυπά το δόλωµα µας και το σκοτώνει, περιµένοντας την αντίδρασή του. Φανταστείτε να δει εκείνη τη στιγµή ότι το µισοκοµµατιασµένο δόλωµα συνεχίζει να κολυµπά! Σ’ αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να λύσουµε αµέσως τα φρένα του µηχανισµού, ώστε να ακουµπήσει το µολύβι στο βυθό, και να βάλουµε νεκρά στη µηχανή (συνήθως χρησιµοποιούµε τη βοηθητική).
Αν µάλιστα κινούµαστε σε ρηχά νερά, καλό θα ήταν να τη σβήσουµε κιόλας… Έχει τύχει να περιµένω ακόµα και ένα λεπτό µέχρι το ψάρι να επιτεθεί ξανά στο δόλωµα! Η µέθοδος που σας περιέγραψα, απαιτεί βασικά: 1. συνεχή και άµεση επαφή µε το καλάµι µας, και 2. γρήγορο χειρισµό της µηχανής µε την οποία κινούµαστε! Αυτή η τακτική είναι ιδιαίτερα αποτελεσµατική σε ρηχά νερά, γιατί σε βάθη από 25 µέχρι και 40 µέτρα ακούγεται έντονα ο θόρυβος της µηχανής µας, και τα ψάρια έχουν συνδυάσει το «εύκολο δόλωµα» που τους παρουσιάζουµε, µε το θόρυβό της!!! Να είστε καλά, καλές θάλασσες!
∆ολώµατα τα οποία έχουν δεχτεί επίθεση από ψάρια.