Πριν µερικές ηµέρες, «πήρα» στη συρτή µε µολύβι φύλακα ένα µαγιάτικο περίπου τριάντα κιλά. Συµφωνώ, δεν είναι τίποτα σπουδαίο, παρόλο που τα εργαλεία µου ήταν σχετικά «λεπτά» για το µέγεθος του ψαριού. Το δόλωµά µου ήταν νωπό καλαµάρι, το οποίο είχα καταψύξει προσεκτικά την περίοδο που αυτά γιαλώνουν.
Το ρύγχος ξιφία, αφού το τράβηξα µε την πένσα.
Σήµερα, λόγω εποχής, είναι δύσκολο να βρεθούν ζωντανά καλαµάρια στην περιοχή µας. Αλλά και το νωπό δόλωµα, αν είναι σωστά διατηρηµένο, έχει την ίδια αποτελεσµατικότητα µε το ζωντανό στα µαγιάτικα. Το καλάµι µου ήταν ένα εικοσάλιµπρο Ugly Stick της Shakespeare, το νήµα πενηντάλιµπρο Power Pro και το παράµαλλο Ultra Clear 0,52 αόρατο της Seaguar. Την πετονιά αυτή την είδα σε διαφήµιση στο περιοδικό µας, τη χρησιµοποίησα δοκιµαστικά και την έχω πια καθιερώσει ως παράµαλλο, παρόλο που δεν είναι φτιαγµένη για τη χρήση αυτή. Πάντως, έχει εξαιρετική αντοχή στον κόµπο, αλλά και στα τριψίµατα στους βράχους. Το ίδιο παράµαλλο, αφού ανέβασε προ εβδοµάδας µια συναγρίδα, τις τελευταίες ηµέρες έχει «πάρει» άλλα δυο µεγάλα µαγιάτικα, χωρίς ίχνος φθοράς. Φυσικά, το «κονταίνω» κατά 30 εκατοστά και δένω ξανά τα αγκίστρια µετά από κάθε σύλληψη.
Το «λευκό» µάτι.
Ο εξοπλισµός συµπληρώνεται από ένα σχετικά απλό µηχανισµό star drag, µε φρένα µέχρι 15 λίµπρες. «Φθηνά» πράγµατα δηλαδή, τα οποία χρησιµοποίησα και στο σχετικό άρθρο µου για το µολύβι φύλακα µε χαµηλό budget. Αν και φθηνά, στη µάχη έχουν αποδειχθεί πολύ καλά και µου έχουν δώσει αρκετά ψάρια. Όταν ανέβασα το ψάρι στη βάρκα, αφού το πάλεψα για 30 λεπτά περίπου µε τρία κιλά φρένα, παρατήρησα ότι το ένα του µάτι ήταν εσωτερικά λευκό.
Από το χρώµα της κόρης, ήταν προφανές ότι το ψάρι δεν έβλεπε από το µάτι αυτό. Στη συνέχεια, παρατήρησα και ένα εξόγκωµα στην κοιλιά στο ύψος των πλευρών του, που αρχικά θεώρησα ότι πρόκειται για παράσιτο, αφού είναι συνηθισµένο να συµβιώνουν τα παράσιτα µε τα µεγάλα µαγιάτικα. Όταν όµως το εξέτασα από κοντά, παρατήρησα ότι ήταν πολύ σκληρό για παράσιτο και έτσι το τράβηξα µε µια πένσα. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή µου, όταν βρέθηκα µπροστά σε µια σπασµένη µύτη ξιφία.
Πήρα το ψάρι στη µαρίνα, και το έδειξα σε ένα πολύπειρο επαγγελµατία, µε «προϋπηρεσία» σε ξιφιάδικα, τονάδικα και αλιευτικά ανοιχτής θαλάσσης. Αυτός µου αποκρυπτογράφησε το συµβάν, ως εξής: Ο ξιφίας επιτέθηκε στο µαγιάτικο µε το ρύγχος του σε φάση «διεκδίκησης περιοχής», ενώ απέκλεισε εντελώς το ενδεχόµενο επίθεσης µε σκοπό το φάγωµα του ψαριού, εξαιτίας του µεγέθους του.
Το ρύγχος καρφώθηκε στα πλευρά του µαγιάτικου, και «σφήνωσε» εκεί. Στην προσπάθεια του να αποκολληθεί, ο ξιφίας χτύπησε µε την ουρά του το κεφάλι του µαγιάτικου, µε αποτέλεσµα να του προκαλέσει τη βλάβη στο µάτι.
Ολόκληρο το σπασµένο ρύγχος.
Στη συνέχεια, το ρύγχος έσπασε και έµεινε στα πλευρά του µαγιάτικου. Ο ξιφίας εγκατέλειψε τη µάχη και έφυγε. Η πληγή του µαγιάτικου επουλώθηκε, και το ψάρι ζούσε και τρεφόταν κανονικά, παρά το «χαλασµένο» µάτι και το τµήµα του ρύγχους του ξιφία που κουβαλούσε στα πλευρά του, ώσπου συνάντησε το καλαµάρι µου.
Ο ψαράς µου ανέφερε ότι είχε ζήσει ξανά στο παρελθόν το ίδιο περίπου σενάριο, µε έναν πελαγίσιο καρχαρία ο οποίος «κουβαλούσε» στο πλευρό του ένα µεγάλο κοµµάτι από τη µύτη ξιφία. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή µας, είναι πως το συµβάν πρέπει να έγινε κοντά στην ακτή και σε σχετικά ρηχά νερά, σε βάθος το πολύ µέχρι 100 µέτρα, αφού τα µαγιάτικα συνηθίζουν να ξεχειµωνιάζουν σε αυτά τα βάθη.
Από το τµήµα του ρύγχους, ο «ερµηνευτής» εκτίµησε ότι και τα δύο ψάρια είχαν περίπου το ίδιο µέγεθος, δηλαδή γύρω στα τριάντα κιλά. Η σειρά των φωτογραφιών που συνοδεύει το άρθρο, περιγράφει πολύ εύγλωττα το χρονικό αυτού του πραγµατικά σπάνιου συµβάντος.
Το ψάρι πιο κοντά.