Συρτή φύλακας: To τσίμπηµα του ψαριού στο μολύβι φύλακα
Το ψάρεµα µε µολύβι φύλακα, είναι πλέον ο πιο διαδεδοµένος τρόπος ψαρέµατος για τη σύλληψη των µεγάλων αρπακτικών.
Πολλοί όµως από µας, και ειδικότερα όσοι ξεκινάνε τώρα το µολύβι φύλακα, ενώ είναι άρτια ενηµερωµένοι για το συγκεκριµένο είδος ψαρέµατος, δε γνωρίζουν τον τρόπο και το χρόνο αντίδρασης όταν έρθει το πολυπόθητο τσίµπηµα. Θα αναλύσουµε λοιπόν κάποια µικρά µυστικά, ικανά να µας χαρίσουν την επιτυχία στο κάρφωµα των ψαριών. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να µάθουµε να αναγνωρίζουµε το είδος του ψαριού που έχει επιτεθεί στο δόλωµά µας, από τον τρόπο που επιτίθεται σε αυτό.
Η συναγρίδα
Ψάρι που τις περισσότερες φορές ακολουθεί το δόλωµά µας, και του επιτίθεται ξαφνικά, µε µεγάλη αγριότητα. Το τσίµπηµα που νιώθουµε είναι ξερό, απότοµο και πολύ έντονο, µε αποτέλεσµα να αντιλαµβανόµαστε εύκολα ότι πρόκειται για συναγρίδα.
Οι κινήσεις που πρέπει να κάνουµε αµέσως µόλις αισθανθούµε την επίθεσή της, είναι να κατεβάσουµε το καλάµι προς τα κάτω και να καρφώσουµε απότοµα και δυνατά. Ο χρόνος που µεσολαβεί µεταξύ του πρώτου τσιµπήµατος και του καρφώµατος, εξαρτάται από τον τρόπο και τη συχνότητα. ∆ηλαδή, όταν τα τσιµπήµατα είναι έντονα και απανωτά, πρέπει να καρφώσουµε σχεδόν αµέσως, διαφορετικά υπάρχει µεγάλη πιθανότητα να µας πάρει το δόλωµα και να µην πιαστεί. Αν τα τσιµπήµατα είναι πιο αραιά, θα πρέπει να περιµένουµε µέχρι να νιώσουµε ένα αποφασιστικό τράβηγµα και τότε να καρφώσουµε.
Πρέπει να γνωρίζουµε ότι η συναγρίδα είναι το πιο άγριο αρπακτικό του βυθού. Αν στον βυθό όπου ψαρεύουµε συνυπάρχουν µαζί µε τις συναγρίδες και άλλα είδη ψαριών, όπως πχ. τσαούσια και φαγκριά, οι συναγρίδες είναι οι πρώτες που θα επιτεθούν στο δόλωµά µας, παραµερίζοντας όλα τα άλλα ψάρια.
Τσαούσι-φαγκρί
Τα τσιµπήµατά τους είναι σχεδόν ίδια µε αυτά της συναγρίδας, και οι παράµετροι που µας επιτρέπουν να αντιληφθούµε ότι πρόκειται για αυτά τα είδη ψαριών, είναι το βάθος που ψαρεύουµε και το αν ο τόπος κρατάει τέτοια ψάρια. Κατά τη στιγµή του τσιµπήµατος, οι αντιδράσεις µας είναι ίδιες µε αυτές της συναγρίδας.
Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις, ιδίως όταν πρόκειται για µεγάλο τσαούσι ή φαγκρί, να δεχτεί επίθεση το δόλωµά µας κατά τη διάρκεια της στροφής του σκάφους, οπότε και χαλαρώνει το παράµαλλο του φύλακα, µε αποτέλεσµα να πιαστεί το ψάρι χωρίς να το αντιληφθούµε. Στην περίπτωση αυτή, µόλις ευθυγραµµιστεί το καλάµι µας µε το παράµαλλο του φύλακα, νιώθουµε ένα βάρος σα να έχουµε σκαλώσει στο βυθό.
Εδώ δεν πρέπει να επαναπαυθούµε και να πούµε ότι σκαλώσαµε κάνοντας όπισθεν για να ξεκολλήσουµε το παράµαλλο ή το βαρίδι από το βυθό, αλλά να συνεχίσουµε να τραβάµε το καλάµι µας για να διαπιστώσουµε αν το βάρος που νιώθουµε µας ακολουθεί κάνοντας χτυπήµατα, οπότε πρόκειται για ψάρι.
Ροφοί-στήρες-βλάχοι
Εδώ τα πράγµατα διαφοροποιούνται όσον αφορά στο τσίµπηµα, επειδή αυτά τα ψάρια έχουν πολύ µεγάλο στόµα και συνήθως καταπίνουν το δόλωµα µε τη µία. Εδώ το τσίµπηµα µεταφράζεται σε τράβηγµα του καλαµιού προς τα κάτω και προσοµοιάζει πολύ µε σκάλωµα. Η αντίδρασή µας πρέπει να είναι ακαριαία, καρφώνοντας και τραβώντας το ψάρι µε δύναµη, σφίγγοντας ταυτόχρονα τα φρένα του µηχανισµού στα όρια του νήµατός µας. Η ενέργεια αυτή κρίνεται απαραίτητη, καθόσον τα ψάρια αυτά έχουν την τάση να βραχώνουν, µε αποτέλεσµα να τα χάνουµε.
Μαγιάτικο
Το τσίµπηµα του µαγιάτικου διαφοροποιείται αναλόγως του µεγέθους του. Στα µικρότερα του είδους, όπου το βάρος τους φτάνει µέχρι τα 5-6 κιλά, το τσίµπηµα είναι περίπου όπως της συναγρίδας. Στα µεγαλύτερα όµως, νιώθουµε βούλιαγµα του καλαµιού προς τα κάτω ή απότοµο τράβηγµα και φευγιό µε γρήγορο ξετύλιγµα της µποµπίνας του µηχανισµού.
Σκαθάρια
Τέλος, τα σκαθάρια αποτελούν τον εφιάλτη κάθε συρταδόρου, αφού τρώνε τα δολώµατά µας χωρίς να πιάνονται εύκολα. Αν διαπιστώσουµε ότι στην περιοχή που ψαρεύουµε υπάρχουν σκαθάρια, το καλύτερο
που έχουµε να κάνουµε είναι να τα µαζέψουµε και να αλλάξουµε σηµείο ψαρέµατος. Βέβαια, µπορούµε αν θέλουµε να αντικαταστήσουµε τα αγκίστρια του φύλακα µε µικρότερα, και δολώνοντας φιλέτο καλαµαριού να βγάλουµε αρκετά ψάρια του είδους. Το τσίµπηµα
του σκαθαριού είναι αραιό και συνεχόµενο, χωρίς να έχει την ένταση και τη δύναµη του χτυπήµατος της συναγρίδας.
Από τα παραπάνω εύκολα µπορούµε να συµπεράνουµε, ότι χρειάζεται αρκετή εµπειρία για να είµαστε σε θέση να αντιληφθούµε µε σχετική βεβαιότητα το είδος του ψαριού που τσιµπάει το δόλωµά µας.
