Ο Βαγγέλης Μουνδριανάκης, ήταν γνωστός στους αλιευτικούς κύκλους του Ρεθύµνου αλλά και όλης της Κρήτης, ως «Ροφός». Ήταν ένας ψαροντουφεκάς θρύλος, αφού κατέβαινε τριάντα µέτρα µε άπνοια, είχε το αισθητήριο και τη γνώση να ξεχωρίζει τους ψαρότοπους από τα «άγονα» µέρη, και µε ένα εσωτερικό GPS που διέθετε αναγνώριζε τους τόπους από τους οποίους περνούσε, και µπορούσε να επιστρέψει µε ακρίβεια για να πάρει ένα ψάρι που «είχε αφήσει πίσω» την προηγούµενη φορά.
Δεξιά: Τόνος πιασμένος πριν την απαγόρευση της αλίευσης τόνων
Αυτό δε γινόταν µόνο στα χωρικά του ύδατα, στο Ρέθυµνο, αλλά και στους υπόλοιπους ψαρότοπους της Κρήτης, της Γαύδου, της Μήλου, της Πύλου και της Καρπάθου. Είχαµε ψαρέψει µερικές φορές ζευγάρι -εγώ φυσικά στα «τσικό»- και µου έδειχνε: «µα δε βλέπεις, να εκεί κάτω στα 20 µέτρα έχει µια τρύπα, σίγουρα είναι ροφός, τον κόβω για πέντε κιλά». Και µερικά λεπτά αργότερα ανέβαινε µε το ψάρι. Τις περισσότερες φορές ένα, παρόλο που τον έχω δει να φέρνει και δύο σαργούς του κιλού, αλλά και τρεις σηκιούς «σουβλάκι», µε µια και µοναδική ριξιά. Αυτός ήταν ο Βαγγέλης!
Είχε ψαρέψει σε όλη την Ελλάδα, αλλά και εκτός αυτής, στην Ερυθρά θάλασσα, ακόµη και στη Σικελία. Θυµάµαι την πρώτη φορά που τον έριξα ανοιχτά από το Ρέθυµνο, σε ένα κοπάδι blue fin, ζητώντας του να χτυπήσει το µικρότερο ψάρι του κοπαδιού, και αυτός, πάντα βέβαιος για τον εαυτό του, χτύπησε τον αρχηγό. Πάει το ψαροντούφεκο, πάει η φωτογραφική µηχανή που είχε πάντα κολληµένη πάνω του, πάει το ταϊτιέν, και φυσικά το ψάρι, που αν και άντεξε στη βολή, θα άφησε την τελευταία του πνοή κάπου παρακάτω, στην απεραντοσύνη του πελάγους. Έµαθε όµως και από αυτό… το νέο ψαροντούφεκό του ήταν από kevlar, είχε ειδικό κρίκο για να δένεται στη βάρκα, διέθετε ισχυρό dacron για να δίνει µπόσικα στο ψάρι και διέθετε τριπλά λάστιχα για να κάνει διάτρηση στο κεφάλι, εκεί ακριβώς που χρειάζεται για να µείνει ο τόνος ακίνητος, χωρίς σπαρτάρισµα. Για να καταλάβετε τι εννοώ, δείτε στο youtube το “tuna vortex”. Το έκαναν µαζί µε τον Herbert Nitsch, τον παγκόσµιο πρωταθλητή ελεύθερης κατάδυσης το 2010.
Αχώριστος φίλος του Βαγγέλη, ο Ζορρό, ένα Yorkshire terrier που τον συνόδευε παντού, και µάλιστα βοηθούσε και στο ψάρεµα.
Ο Βαγγέλης µας αποχαιρέτησε στις 3 Φεβρουαρίου 2017, σε ηλικία 49 ετών, και πήγε να κατοικήσει στη γειτονιά των αγγέλων. Αλλά υποψιάζομαι πως κάπου-κάπου θα πηγαίνει και για καµιά βουτιά, το χόµπι αυτό δεν κόβεται ούτε µετά θάνατον. Καλά να περνάς στον Παράδεισο Βαγγέλη, δε θα σε ξεχάσουµε ποτέ…
