Το βαθύ ψάρεµα είναι υποκειµενικό για τον κάθε υποβρύχιο κυνηγό, όµως το αποτέλεσµα θα είναι πάντα το ίδιο.
Η προσπάθεια σε µια τέτοια βουτιά, θα έχει από τη µία µεγαλύτερο βαθµό δυσκολίας, ενώ από την άλλη, σίγουρα αυξηµένο το αίσθηµα του κινδύνου, όσο και τον ίδιο το κίνδυνο. Πώς γίνεται, όµως, αντιληπτό στον ψαροκυνηγό, το γεγονός πως η βουτιά που θα ακολουθήσει, κατατάσσεται στα επίπεδα της βαθιάς βουτιάς;
Νοµίζω πως είναι ξεκάθαρο και απορρέει, σύµφωνα πάντα µε τις µέχρι τώρα εµπειρίες και επαφές του, από το βάθος γενικότερα. Μόνο µέσα από αυτό το πλαίσιο, καθορίζονται και οι δικές του προσωπικές δυνατότητες στην αντίληψη του ρηχού ή του µεγάλου βάθους.
Επίσης, ο κάθε ψαροκυνηγός, έχει στη σκέψη του κάποια νούµερα, µέσω των οποίων διαχωρίζονται στο µυαλό του η ρηχή και η µεσαία ζώνη βάθους, από τη βαθιά. Η ρηχή και µεσαία ζώνη βάθους, είναι αυτές στις οποίες µπορεί να κινηθεί µε σχετική άνεση για να αναπτύξει τις θηρευτικές του ικανότητες και «στρατηγικές» απέναντι στο θήραµα. Στη βαθιά ζώνη από την άλλη, περιορίζεται σηµαντικά ο χρόνος παραµονής και οι κινήσεις του, λόγω της µειωµένης άπνοιας και της ψυχολογικής και ουσιαστικής πίεσης που θα ασκηθεί µέσω του υπερβαρικού περιβάλλοντος.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι που µας κάνουν να αντιλαµβανόµαστε το βάθος. Κάποιοι από αυτούς στηρίζονται στην αίσθηση και κάποιοι στην αντικειµενικότητα.
ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ
Αρκετές φορές, ο ψαροκυνηγός αντιλαµβάνεται και υπολογίζει το βάθος αναλύοντας την πληροφορία που του παρέχει η αίσθηση της όρασής του. Η όραση συχνά ξεγελά, µέσω πολλών παραγόντων (χαµηλός φωτισµός, θολά νερά κλπ.). Έτσι, συχνά νοµίζει πως το σηµείο που σκοπεύει να καταδυθεί είναι βαθύτερο, ή και το αντίθετο, δηλαδή ρηχότερο από αυτό που έχει στο µυαλό του ως µεγάλο βάθος.
Αν δεν έχει γίνει προηγουµένως κάποια βουτιά κοντά στο συγκεκριµένο σηµείο, την οποία να έχει καταγράψει µε το καταδυτικό του ρολόι ή να την έχει βιώσει µε το σώµα του και την άπνοιά του, τότε πιθανότατα να υπολογίζει λάθος, και αυτό ίσως να επηρεάσει ψυχολογικά το αποτέλεσµα, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, υπάρχει αυξηµένο το ποσοστό κίνδυνου, διότι η κατάδυση προς ένα βάθος το οποίο θεωρούµε προσιτό αλλά τελικά δεν είναι, αποτελεί από µόνο του µία οριακή προσπάθεια.
Από την άλλη, µια βουτιά σε βάθος το οποίο εκτιµάµε πως είναι µεγάλο, αλλά τελικά δεν είναι, αυξάνει την ανησυχία και µειώνει την απόδοση της χαλάρωσης, συντελώντας αρνητικά στο χρόνο της άπνοιας. Υπό την επήρεια των παραπάνω, εκτός της µειωµένης απόδοσης, τίθενται και θέµατα ασφάλειας, λόγω περιορισµού των αντιδράσεών µας προς ένα περιστατικό που µπορεί να εξελιχθεί και να αποβεί µοιραίο σε ένα κατά τα άλλα διαχειρίσιµο βάθος.
Κοντολογίς, µπορούµε να επηρεαστούµε αρνητικά και να αποτύχουµε τόσο σε θηρευτικά αποτελέσµατα, όσο και σε θέµατα που διέπουν την ασφάλειά µας, γιατί οι αντιδράσεις µας βρίσκονται υπό την επήρεια αυθυποβολής και µας φέρνουν ένα βήµα πριν το κατώφλι του πανικού. Και όλα αυτά σε βάθη που χωρίς αυθυποβολή, οι λειτουργίες και οι αντιδράσεις µας θα µπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε όλα, προσφέροντάς µας ένα όµορφο θήραµα µε σχετική άνεση και ασφάλεια.
Αυτό σηµαίνει πως θα πρέπει να εκτιµούµε το βάθος αντικειµενικά, µέσω αξιόπιστων µετρήσεων, όπως καταδυτικό ρολόι ή βυθόµετρο σκάφους, ή ακόµα µέσω του σχοινιού της ανέµης που έχουµε σηµαδεµένο κλπ.
ΟΜΩΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ!
Το απόλυτο βυθόµετρο µετά τη σωστή µέτρηση του βάθους, είναι ο οργανισµός µας, ο οποίος θα µας δείξει στην κάθε εξόρµηση, στην κάθε βουτιά, τι θεωρεί εκείνος βαθύ και τι ρηχό.
Απλά, γιατί ο οργανισµός µας δεν βρίσκεται συνεχώς στην ίδια κατάσταση και παρουσιάζονται σηµαντικές µεταβολές που αφορούν την απόδοσή του, τόσο µυϊκά, όσο και από θέµα άπνοιας και αντοχής. Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που θα επηρεάσουν τον οργανισµό µας και θα συµβάλουν στην άριστη, ή το ανάποδο, στην κακή λειτουργία και µειωµένη απόδοσή του.
ΤΙ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟ∆ΟΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΕΘΗ ΑΠΝΟΙΑΣ – ΕΠΙ∆ΟΣΗΣ
– Η κακή ενυδάτωσή µας.
– Η ακατάλληλη ή η λάθος διατροφή, η οποία δεν µπορεί να µας καλύψει ενεργειακά.
– Η συσσώρευση της κούρασης, η οποία θα συµβάλει σηµαντικά στην αυξηµένη κατανάλωση του οξυγόνου, σε µεγάλο µέρος του µυϊκού ιστού.
– Το ίδιο και αν κρυώνουµε ή κρυώναµε πολύ την προηγούµενη-ες µέρες και για µεγάλα χρονικά διαστήµατα πριν τη βουτιά.
– Η παρατεταµένη έκθεση σε χαµηλές θερµοκρασίες, είτε στο ατµοσφαιρικό, είτε στο θαλάσσιο περιβάλλον, έχουν σηµαντικές επιπτώσεις.
– Η ψυχολογία µας απέναντι σε προβλήµατα της καθηµερινής µας ζωής και κυρίως σε πρόσφατα γεγονότα που αποφέρουν µεγάλα ψυχολογικά φορτία.
– Κάποια προσωρινή δυσλειτουργία του οργανισµού ή κάποιο µεταβατικό του στάδιο.
– Κάποια ίωση την οποία µπορεί να µην έχουµε αντιληφθεί καν.
– Η αρχή µιας παθολογικής κατάστασης την οποία δεν προλάβαµε ακόµη να διερευνήσουµε και δεν γνωρίζουµε µε τι έχουµε να κάνουµε.
– Η απουσία ύπνου.
– Η σταδιακή µεταβολή της φυσικής µας κατάστασης προς το χειρότερο.
– Ένα ασυνήθιστο, για τα δικά µας δεδοµένα, χρονικό διάστηµα απουσίας µας από το ψαροτούφεκο…
Όλα τα παραπάνω, αποτελούν µερικούς από τους συχνότερους παράγοντες που θα µπορούσαν να αναφερθούν εδώ και επηρεάζουν την επίδοσή µας, µεταβάλλοντας στον οργανισµό µας την µνήµη και την ικανότητά του να ανταπεξέρχεται στο βάθος µε άπνοια, σύµφωνα πάντα και µε τα νούµερα που έχουµε στο µυαλό µας.
Γι’ αυτό, όταν διαπιστώνουµε αδυναµία να υποστηρίξουµε µια βουτιά, έστω και στο µισό βάθος από αυτό που θεωρούµε µεγάλο, εκεί που άλλες φορές και άλλες βουτιές συνηθίζαµε να ήµασταν άνετοι, θα πρέπει να το σεβόµαστε και να µην επιµένουµε.
∆εν υπάρχουν δεδοµένα τα οποία µας επιτρέπουν να επικαλεστούµε τις προηγούµενές µας επιδόσεις και να πιέσουµε στην εκτέλεση ιδίων µεγεθών, σχετικών µε το βάθος και το χρόνο άπνοιας!
ΛΑΘΗ ΣΕ ΜΙΑ «ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ» του οργανισµού
Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η εδραίωση στη πράξη κάποιων προσωπικών δεδοµένων που σχετίζονται µε την επίδοση βάθους και χρόνου άπνοιας, αποκτούν όλο και περισσότερη εγκυρότητα όσο ο χρόνος περνά.
Ένας ψαροτουφεκάς που ψαρεύει πέντε χρόνια, από µία φορά -κατά µέσο όρο- την εβδοµάδα, µπορεί να προσεγγίσει µια πρόβλεψη στα νούµερα βάθους µε τα οποία θα επιχειρήσει να καταπιαστεί ψαρευτικά, αλλά τελικά να διαπιστώσει από τα αποτελέσµατα πως είχε µεγάλη απόκλιση στις προβλέψεις του.
Αντίθετα, ένας ψαροτουφεκάς που ψαρεύει 20 χρόνια µε τους ίδιους ρυθµούς, µπορεί να προβλέψει πιο εύστοχα τη ζώνη βάθους που θα ψαρέψει. Αυτό από µόνο του µας διδάσκει ότι η επανάληψη βελτιστοποιεί το αναµενόµενο αποτέλεσµα.
Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί και είναι απορίας άξιο, πως κάποιες φορές στις οποίες βρισκόµαστε σε καλή κατάσταση και µε τους περισσότερους από τους παραπάνω παράγοντες θετικούς, η επίδοση σε βάθος και άπνοια στέκεται πολύ µακριά από αυτό που φανταζόµασταν.
Πώς γίνεται να αισθανόµαστε σε κάποιες εξορµήσεις και βουτιές, πως ούτε το βάθος, ούτε η άπνοια βγαίνουν; Επιπλέον να συνοδευόµαστε από ένα αίσθηµα γενικότερου βάρους και µιας αδυναµίας να παρατείνουµε την άπνοια, ακόµη και σε µικρούς χρόνους και βάθη για τα προσωπικά µας δεδοµένα.
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
Το 2011, έχοντας ήδη χιλιάδες µαθητές από τα σεµινάρια Αναπνοών και Χαλάρωσης της Άπνοια with Yoga, ξεκίνησα ένα πείραµα στο οποίο έλαβαν µέρος 100 ψαροτουφεκάδες από όλη την Ελλάδα. Ο καθένας από διαφορετικό τόπο διαµονής και χωρίς να ξέρει ποιοί και πόσοι άλλοι λάµβαναν µέρος σε αυτό. Το πείραμα αυτό διήρκησε 3 χρόνια.
Επέλεξα ψαροτουφεκάδες όλων των επιπέδων και µέσα από ένα πολύ µεγάλο ηλικιακό εύρος, δηλαδή από 18 έως και 70 ετών. Το πείραµα αυτό διήρκεσε πολύ µεγάλο χρονικό διάστηµα και περιλάµβανε τα εξής στάδια:
1ο εξάμηνο
Το πρώτο εξάµηνο, µε βάση τη µέγιστη επίδοση βάθους από τη µία πλευρά και από την άλλη την άνετη επιχειρησιακή βουτιά τού καθενός που λάµβανε µέρος, δοκιµάστηκαν όλοι ώστε στην αρχή του ψαρέµατός τους να ξεκινήσουν µε ένα αριθµό καταδύσεων, µε συγκεκριµένα ποσοστά ανάπτυξης στον άξονα βάθους.
Στο τέλος του εξαµήνου, µε βάση την προοδευτική αυτή ανάπτυξη, βγήκε µια γραµµική καµπύλη η οποία αποκάλυπτε πολύ χρήσιµα συµπεράσµατα.
Το κυριότερο από αυτά ήταν, πως εάν η ανάπτυξη του βάθους τής κάθε βουτιάς, ακολουθούσε ένα αυξανόµενο ρυθµό, ο οποίος σχετιζόταν µε τα νούµερα µέγιστου βάθους και επιχειρησιακού βάθους, τότε οι συµµετέχοντες παρουσίαζαν στη διάρκεια του συνόλου ενός ψαρέµατος, υψηλότερο µέσο όρο βάθους από ποτέ!
Οι πίνακες τού καθενός µπήκαν στην άκρη και ξεκίνησε το πείραµα του δεύτερου εξαµηνιαίου κύκλου.
2ο εξάμηνο
Το δεύτερο εξάµηνο, µε βάση τη µέγιστη επίδοση υγρής άπνοιας που µετρήθηκε σε συγκεκριµένο βάθος, για να χρησιµοποιηθεί ως αρχική βάση, δοκιµάστηκαν ώστε στην αρχή του ψαρέµατός τους να ξεκινήσουν µε ένα αριθµό καταδύσεων µε συγκεκριµένα ποσοστά ανάπτυξης στον άξονα άπνοιας και µε διαφορετικούς συντελεστές στο χρόνο διαλλείµατος από άπνοια σε άπνοια.
Στο τέλος του δεύτερου αυτού εξαµήνου, µε βάση την προοδευτική αυτή ανάπτυξη, βγήκε µια ακόµη γραµµική καµπύλη, η οποία αποκάλυπτε επίσης πολύ χρήσιµα συµπεράσµατα.
Το κυριότερο από αυτά ήταν, πως εάν η ανάπτυξη του χρόνου άπνοιας, ακολουθούσε επίσης ένα ποσοστό το οποίο σχετιζόταν µε το προσωπικό νούµερο µέγιστης άπνοιας σε συγκεκριµένο βάθος ως αρχή, τότε οι συµµετέχοντες παρουσίαζαν στη διάρκεια του συνόλου ενός ψαρέµατος, υψηλότερο µέσο όρο χρόνου άπνοιας από ποτέ!
Για την ιστορία, απλά να πω εδώ ότι χρειάστηκε να αλλαχτεί τρεις φορές το βάθος στο οποίο θα έβγαινε ο αρχικός χρόνος άπνοιας και ο συντελεστής προσαύξησης, σύµφωνα µε τα οποία στη συνέχεια θα αναπτυσσόταν η προοδευτικότητα. Πιο συγκεκριµένα, το πρώτο βάθος µέγιστης άπνοιας παρουσίασε αποκλίσεις στην απόδοση και είχε επιτυχία στο 65% του συνόλου των ψαροτουφεκάδων που έλαβαν µέρος.
Έτσι αλλάχτηκε το βάθος για τη µέτρηση της µέγιστης άπνοιας και το πείραµα επαναλήφθηκε για ακόµη ένα εξάµηνο. Όµως, αποδείχτηκε πως το δεύτερο βάθος πίεσε τους πιο αδύνατους απνεΐστες και το ποσοστό επιτυχίας του πειράµατος έπεσε στο 45%. Το πείραµα χρειάστηκε να επαναληφθεί τρίτη φορά, για να βρεθεί το βάθος στο οποίο επάνω του θα χτιζόταν η ποσοστιαία ανάπτυξη στη συνέχεια.
Έτσι, στο τέλος του τρίτου εξαµήνου, έχοντας προσεγγίσει µε τη µεγαλύτερη ακρίβεια την αρχική άπνοια επάνω στην οποία θα αναπτυσσόταν όλος ο πίνακας, το ποσοστό επιτυχίας έφτασε το 89%. Κρατήσαµε, λοιπόν, τους τελευταίους πίνακες της τρίτης προσπάθειας για τον κάθε ψαροτουφεκά που λάµβανε µέρος και ξεκίνησε το πείραµα του τρίτου εξαµηνιαίου κύκλου, το οποίο όµως, όπως περιγράφω παραπάνω, µετά την προσθήκη δύο επιπλέον εξαµήνων, είχε επιβαρυνθεί κατά ένα χρόνο (δύο εξάµηνα) παραπάνω.
30 εξάμηνο
Και πάµε στο τελευταίο και πιο σηµαντικό εξάµηνο. Συνυπολογίστηκαν για τον καθένα, ο πρώτος πίνακας ανάπτυξης βάθους και ο δεύτερος πίνακας ανάπτυξης άπνοιας µε βάση τα προσωπικά δεδοµένα, δηλαδή τα βάθη, τους χρόνους άπνοιας και τους χρόνους διαλλειµάτων.
Φτιάχτηκε ένας νέος τελικός πίνακας, διαφορετικός για τον καθένα, στον οποίο ζητήθηκε από τους συµµετέχοντες να εκτελέσουν έναν αρχικό αριθµό καταδύσεων, όπου η ανάπτυξη βάθους και η ανάπτυξη του χρόνου άπνοιας, σε συνδυασµό και µε το χρόνο διαλλείµατος µεταξύ των προσπαθειών, θα γινόταν µε ένα συγκεκριµένο και αυξανόµενο ποσοστό εισπνεόµενου όγκου αέρα. Εδώ, για να καταλάβει ο αναγνώστης, θα γράψω ένα τελείως τυχαίο παράδειγµα, το οποίο απέχει τελείως από τον τελικό πίνακα.
Πχ. η πρώτη βουτιά στον τελικό πίνακα 3 που αποτελούσε και το τελευταίο εξάµηνο του πειράµατος για το Νίκο, µε βάση όλα τα στοιχεία του πίνακα 1 και του πίνακα 2, θα ήταν:
Βουτιά νούµερο 1 σε βάθος Χ µέτρα µε χρόνο άπνοιας Χ δευτερολέπτων και εισπνεόµενο όγκο Χ%. ∆ιάλειµµα Χ λεπτά.
Με ένα πολύ συγκεκριµένο ποσοστό προσαύξησης για το βάθος, το χρόνο, το µέγεθος εισπνοής και το χρόνο διαλλείµατος, ακολουθούσε η δεύτερη βουτιά ζεστάµατος, η τρίτη κλπ.
ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Καταρχήν να καταθέσω εδώ, πως µια τέτοια έρευνα λάµβανε χώρα για πρώτη φορά στα παγκόσµια δεδοµένα γύρω από το ψαροτούφεκο. Απ’ όσο γνωρίζω, δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο σε παγκόσµιο επίπεδο, δεδοµένου ότι υπήρχε ένας µεγάλος αριθµός συµµετεχόντων ψαροτουφεκάδων, ο καθένας από διαφορετικό µέρος της Ελλάδος, ώστε να δούµε και την επιρροή του παράγοντα θερµοκρασίας, αφού το πείραµα έγινε όλο στη θάλασσα.
Επίσης, έλαβαν µέρος σχεδόν όλα τα επίπεδα ψαροτουφεκάδων, από νέους έως και προχωρηµένους στα επίπεδα βάθους και άπνοιας, εκτός από τελείως αρχάριους και πάρα πολύ προχωρηµένους σε επίπεδο πρωταθληµάτων ελεύθερης κατάδυσης και ψαροτούφεκου.
Ο λόγος για τους πρώτους, ήταν πως οι επιδόσεις τους σε βάθος και άπνοια ήταν πολύ περιορισµένες, µε αποτέλεσµα να µην υπάρχουν περιθώρια ποσοστιαίας ανάπτυξης στους πίνακες.
Όσο για τους δεύτερους, υπήρξαν δύο υποκατηγορίες: Στην πρώτη αυτοί που έχουν πάντα την αίσθηση ότι τα ξέρουν όλα και δεν χρειάζονται τίποτε εκτός από τη δική τους γνώση. Στη δεύτερη, αυτοί που ήρθαν και τελικά το αποτέλεσµα ήταν να οικειοποιηθούν τις γνώσεις και να τις διδάσκουν µε πιστή αντιγραφή, ως δικές τους µοναδικές γνώσεις.
Επιστρέφω στο πείραµα, στο οποίο συνδυάστηκαν τρία σηµαντικά στοιχεία που αποτελούν και τα πιο ουσιαστικά άλλωστε: Το βάθος, ο χρόνος άπνοιας και το µέγεθος του εισπνεόµενου όγκου.
Στο δε τρίτο στοιχείο, που έβαζε στο παιχνίδι και τη προσθήκη της ανάπτυξης ποσοστιαίου εισπνεόµενου όγκου, υπήρχε µια πολύ σηµαντική λεπτοµέρεια, για να µπορέσει να εκτιµηθεί όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστα το πείραµα και ήταν το γεγονός πως όσοι έλαβαν µέρος, προέρχονταν από του µαθητές που είχαν ολοκληρώσει µε επιτυχία το σεµινάριο αναπνοών.
Όσοι διαβάζουν τώρα αυτό το κείµενο και τυγχάνουν να έχουν παρακολουθήσει το σεµινάριο της Απνοια with Yoga, γνωρίζουν και έχουν επιβεβαιώσει µε δηλώσεις τους, πως η προσέγγιση της εισπνοής και της εκπνοής µετά την παρακολούθηση του σεµιναρίου, είναι η µέρα µε τη νύχτα.
Πλέον έχουν την ικανότητα να µπορούν να διαχειριστούν σωστά τη διαφραγµατική, την πλευρική, τη θωρακική και την πλήρη αναπνοή, και να προσεγγίζουν µε µεγάλη επιτυχία τη διαφορά ενός γεµίσµατος πχ. στο 25% (ενός τετάρτου) από τη διαφορά ενός γεµίσµατος 75% (τριών τετάρτων)!
Ο τελικός πίνακας, ο οποίος περιλάµβανε όλα τα στοιχεία, ονοµάστηκε «Πίνακας προοδευτικότητας». Για τον κάθε ελεύθερο δύτη – ψαροτουφεκά, έβγαινε ένας πίνακας ο οποίος ήταν διαφορετικός και στηριζόταν αφενός στις προσωπικές του επιδόσεις, προκειµένου να αναπτυχθεί σωστά, αφετέρου επάνω σε ένα αριθµό βουτιών για ζέσταµα.
Χρειάστηκε ακόµη ένα εξάµηνο δοκιµών τού τελικού πίνακα, που ανέβασε το συνολικό χρόνο τού πειράµατος σε τρία χρόνια. Τα αποτελέσµατα αυτού του ζεστάµατος µέσα από το τρόπο που ζητούσε ο ολοκληρωµένος πίνακας να αναπτυχθούν οι πρώτες βουτιές Χ αριθµού, ήταν εντυπωσιακά.
Τα σπουδαιότερα από αυτά που παρατηρήθηκαν και οµολόγησαν οι συµµετέχοντες µετά από το έκτο και τελευταίο εξάµηνο χρήσης του τελικού πίνακα, ήταν:
1/α Μεγαλύτερες άπνοιες στις βουτιές τους, µε εµφανή την καλύτερη άνεση στην εκτέλεσή τους, σε σχέση µε τη δυσκολία που αντιµετώπιζαν στο παρελθόν να πετύχουν µικρότερους χρόνους.
1/β Μεγαλύτερος µέσος όρος άπνοιας στο σύνολο όλου του ψαρέµατος.
2/α Μεγαλύτερο επιχειρησιακό βάθος, µε εµφανή την καλύτερη άνεση στην εκτέλεσή του σε σχέση µε το παρελθόν.
2/β Μεγαλύτερο µέσο όρο βάθους στο σύνολο όλου του ψαρέµατος.
3/ Πολύ πιο ξεκούραστο και άνετο ψάρεµα, χωρίς να πιέζουν τις επιδόσεις, µε αποτέλεσµα η αίσθηση της ασφάλειας στην ανάδυση να είναι χαρακτηριστική. Όλα αυτά πάντα υπό την προϋπόθεση πως σέβονταν και δεν πίεζαν τους χρόνους διαλλειµάτων από βουτιά σε βουτιά, όπως ορίζουν, άλλωστε, οι κανόνες ασφάλειας για κάθε ψάρεµα και κάθε ψαροτουφεκά.
Αξίζει να σηµειώσουµε ότι ποτέ δεν χρησιµοποίησαν επαναλαµβανόµενες αναπνοές µεγάλου µεγέθους στην είσοδο, εκτός από µία, το πολύ δύο, πλήρεις αναπνοές, όπως τις διδάχτηκαν στο σεµινάριο Απνοια with Yoga.
Σήµερα, ο πίνακας προοδευτικότητας µπορεί να παραδοθεί στο κάθε ψαροτουφεκά και να τον χρησιµοποιεί στην αρχή του ψαρέµατός του όχι µόνο για όλα τα παραπάνω, αλλά και ως µία παραπάνω ασπίδα προστασίας απέναντι σε βαροτραύµατα του πνεύµονα, σε συνδυασµό πάντα και µε την αναπνευστική άσκηση που µπορεί να κάνει µέσω τηλεσυνεδριών.
Για όλα τα παραπάνω, µπορούν όσοι ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν µαζί µου, ώστε να λάβουν περισσότερες πληροφορίες.
ΤΙ ΑΛΛΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ
Εποµένως, πριν ο ψαροτουφεκάς φτάσει στο σηµείο να εκτελέσει µια τέτοια προσπάθεια, είναι αυτονόητο, ακόµη και σε αυτούς που είναι σχετικά νέοι στο χώρο, πως θα πρέπει να έχει προηγηθεί ένας αριθµός καταδύσεων.
Και λέω «αυτονόητο», διότι η όποια προσπάθεια κοντά στα όρια χρόνου άπνοιας ή σε συνδυασµό άπνοιας/βάθους από τις πρώτες βουτιές, θα καταλήξει σε πλήρη αποτυχία, οπότε έστω και µια φορά να έχει επιχειρηθεί, το αρνητικό αποτέλεσµα γίνεται εύκολα αντιληπτό και δεν αφορά µόνο στην αποτυχία της µιας προσπάθειας, αλλά στη συνέχεια επηρεάζει ένα µεγάλο αριθµό καταδύσεων.
Συµβαίνει αυτό ή κάτι παρόµοιο το οποίο περιέγραψα και στην αρχή του άρθρου: Αισθανόµαστε πως ούτε το βάθος, ούτε η άπνοια δεν βγαίνουν και όλο αυτό συνοδεύεται από ένα αίσθηµα γενικότερου βάρους και µιας αδυναµίας να παραταθεί η άπνοια, ακόµη και σε χρόνους και βάθη µικρά για τα προσωπικά µας δεδοµένα.
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗ ΒΑΘΙΑ ΒΟΥΤΙΑ
Φαίνεται πως οι γενικές πληροφορίες που αφορούν στο «στήσιµο» µιας απαιτητικής ψαροτουφεκάδικης βουτιάς, είναι γνωστές, τουλάχιστον στις «τάξεις» των προχωρηµένων ψαροτουφεκάδων. Αλλά ακόµη και εκεί, από συζητήσεις έχω αντιληφθεί πως εφαρµόζονται στην απλούστατη µορφή και διαδικασία, µε αποτέλεσµα να µην προσφέρουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που είναι παγιωµένες.
Ναι µεν χρησιµοποιείται µια διαδικασία στο λεγόµενο «ζέσταµα», αλλά αυτή είναι πολύ γενική, και όταν φτάνει σε προσωπικό επίπεδο, προκύπτουν πολλά αναπάντητα ερωτήµατα, όπως για παράδειγµα, µε ποια κλίµακα θα πρέπει να αναπτύσσεται το βάθος ποσοστιαία και µε ποια κλίµακα θα πρέπει να συµβαίνει το ίδιο µε την ανάπτυξη των χρόνων άπνοιας.
Και δεν είναι µόνο η κλίµακα, αλλά και η αριθµητική βάση επάνω στην οποία θα αναπτυχθεί αυτή η κλίµακα και θα µπορεί να βοηθήσει απολύτως στοχευµένα, τόσο κάποιον που ψαρεύει συνήθως στα 7-8 µέτρα µε µέγιστο τα 15, όσο και κάποιον που ψαρεύει στα 14-18, µε µέγιστο τα 25 µέτρα, ή οποιονδήποτε άλλο ρηχότερο ή βαθύτερο ψαροκυνηγό.
Οφείλω να πω εδώ, πως µέσα από την έρευνα που έκανα σε 100 ψαροτουφεκάδες διαφορετικών επιπέδων και ηλικιών, προέκυψε ένα στοιχείο που αποκαλύφθηκε στους πίνακες απόδοσης βάθους/άπνοιας (βλέπε Β’ µέρος), και το οποίο φαίνεται πως κανείς δεν είχε προσδιορίσει συνειδητά στο παρελθόν ως πολύ σηµαντικό!
Αυτό ήταν το µέγεθος τού εισπνεόµενου όγκου. Πουθενά δεν έχει αναφερθεί η επιρροή που µπορεί να ασκήσει ένας πολύ γεµάτος πνεύµονας,ο οποίος θα µπει στη δοκιµασία από την πρώτη βουτιά (γεγονός που συνηθίζεται) να ανταποκριθεί σε ένα µεγάλο βάθος, ή σε µια τραβηγµένη χρονικά άπνοια στα ρηχά, ή το χειρότερο, σε µια βουτιά που θα απαιτήσει το συνδυασµό του βάθους και της παρατεταµένης άπνοιας.
Το Γ’ µέρος του άρθρου, θα δώσει κάποιες βασικές οδηγίες για το πώς µπορούµε να προετοιµαστούµε πριν τη βαθιά βουτιά, η οποία στοχεύει στο θήραµα και όχι στο βάθος αυτό καθαυτό. Για παράδειγµα, όταν κάνουµε ελεύθερη κατάδυση στο σκοινί, µια διαδικασία που όπως γνωρίζετε δεν περιλαµβάνει την ύπαρξη ψαροτούφεκου στο χέρι. Το να κρατάω όπλο και να µπαίνω στη διαδικασία να σκέφτοµαι πως θα κατέβω να πιάσω ένα ψάρι, διαφοροποιεί τελείως τα πράγµατα σε επίπεδα ψυχολογίας…
∆υστυχώς, στο άρθρο αυτό (και σε κανένα άρθρο) δεν µπορούµε να αναλύσουµε την ιδανική-προσωπική διαδικασία ζεστάµατος που πρέπει πάντα να προηγείται, διότι θα πρέπει να σταθούµε σε στοιχεία που διαφέρουν από άτοµο σε άτοµο. Αυτό συνηγορεί στο ότι θα προκύψουν τελείως διαφορετικοί πίνακες προοδευτικότητας για τον κάθε αναγνώστη.
Άρα, µένει το να σταθώ στο γενικότερο κλίµα της προετοιµασίας µιας απαιτητικής βουτιάς µε στόχο το θήραµα.
Επισηµαίνω, όµως, πως σήµερα ο πίνακας προοδευτικότητας µπορεί να παραδοθεί στον κάθε ψαροτουφεκά και να τον χρησιµοποιεί στην αρχή του ψαρέµατός του, ώστε να επιτυγχάνει µε πολύ µεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας τα εξής:
1α) Μεγαλύτερες άπνοιες στις βουτιές, µε εµφανή την καλύτερη άνεση στην εκτέλεσή τους, σε σχέση µε το βαθµό δυσκολίαςπου αντιµετώπιζε στο παρελθόν.
1β) Μεγαλύτερο µέσο όρο άπνοιας στο σύνολο όλου του ψαρέµατος.
2α) Μεγαλύτερο επιχειρησιακό βάθος, µε εµφανή την καλύτερη άνεση στην εκτέλεσή του σε σχέση µε το παρελθόν.
2β) Μεγαλύτερο µέσο όρο βάθους, στο σύνολο όλου του ψαρέµατος.
3) Πολύ πιο ξεκούραστο και άνετο ψάρεµα, χωρίς να πιέζονται οι επιδόσεις, µε αποτέλεσµα η αίσθηση της ασφάλειας στην ανάδυση να είναι πιο ουσιαστική συγκριτικά µε το παρελθόν.
Τέλος, µέσω της σωστής προετοιµασίας, θα υπάρξει και µια παραπάνω ασπίδα προστασίας απέναντι σε βαροτραύµατα του πνεύµονα, και αν ο πίνακας προοδευτικότητας συνδυαστεί και µε σωστή αναπνευστική άσκηση, τότε τα αποτελέσµατα θα είναι ακόµη πιο εµφανή.
Όλα αυτά σήµερα µπορούν να πραγµατοποιηθούν µέσω της παράδοσης τού πίνακα προοδευτικότητας σε ατοµικό επίπεδο, για όποιον το θελήσει, ή ακόµα και µέσω τηλεσυνεδριών στις οποίες ασκούµαστε αναπνευστικά και επεκτείνουµε την ελαστικότητα γύρω από την περιοχή των πνευµόνων, αλλά και την ισχυροποίηση των αναπνευστικών µυών και κύρια, του διαφράγµατος.
Βεβαίως, και το επαναλαµβάνω, για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τα παραπάνω µε σαφήνεια, θα πρέπει πριν επικοινωνήσει µαζί µου, να διαβάσει προσεκτικά το Α΄και Β΄ µέρος, και να έχει παρακολουθήσει το σεµινάριο Αναπνοών και Χαλάρωσης ΑπνοιαwithYoga, ώστε να µπορεί να διαχειριστεί σωστά τη διαφραγµατική, την πλευρική, τη θωρακική και την πλήρη αναπνοή, και να µπορεί να διακρίνει την διαφορά ενός πραγµατικά γεµάτου πνεύµονα, από έναν, υποτίθεται, γεµάτο.
Επίσης, οι αρχές και οι γνώσεις της σωµατικής και της νοερής χαλάρωσης, θα συµπληρώσουν τόσο την προσπάθεια µιας πλήρους αναπνοής, όσο και τη διαχείρισή της από τη στιγµή που ξεκινά η άπνοια και µέχρι να ολοκληρωθεί.
Για όλα τα παραπάνω, µπορούν όσοι ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν µαζί µου, ώστε να λάβουν περισσότερες πληροφορίες.
Ξεκινώντας, λοιπόν, το ψάρεµά µας, είναι σηµαντικό να ακολουθούµε κάποια βήµατα, όπως το να µην πιέζουµε το σώµα µας και την ψυχολογία µας, και να αναπτύσσουµε σταδιακά το βάθος και το χρόνο άπνοιας. Αυτό είναι πολύ σηµαντικό!
ΣΤΗΣΙΜΟ ΜΙΑΣ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗΣ ΒΟΥΤΙΑΣ
Ας υποθέσουµε, λοιπόν, πως στη διάρκεια ενός ψαρέµατος φτάνει η στιγµή που θα προκύψει µια πιο απαιτητική βουτιά, η οποία θα ξεπερνά το επιχειρησιακό µας βάθος ή την επιχειρησιακή µας άπνοια.
Σε αυτήν την περίπτωση, έχουµε να προετοιµάσουµε όσο µπορούµε καλύτερα δύο τελείως διαφορετικά πράγµατα, από τα οποία προκύπτει η ανθρώπινη φύση µας.
Το πρώτο αφορά στο σύνολο της ύλης του σώµατός µας, µε ιδιαίτερη έµφαση σε όλα τα όργανα και τους µηχανισµούς που θα εµπλακούν άµεσα και αυτόνοµα, καθώς και έµµεσα και συνειδητά, όταν το σώµα καταδυθεί και περάσει στο υποβρύχιο, υπερβαρικό περιβάλλον.
Το δεύτερο, είναι το λεγόµενο «ψυχολογικό κοµµάτι», το οποίο επηρεάζει σε τεράστιο βαθµό τη λειτουργία τού κάθε συστήµατος επάνω µας, ακόµη και τους χτύπους της καρδιάς, την παραγωγή ορµονών, το «στρεσάρισµα» του µυϊκού ιστού, το ρυθµό κατανάλωσης οξυγόνου (και στον αντίποδα το ρυθµό της αύξησης των επιπέδων του διοξειδίου) και πολλά άλλα!
Στο στάδιο προετοιµασίας βουτιάς, είθισται να προσπαθούµε να έρθουµε σε ένα επίπεδο καλής σωµατικής χαλάρωσης, για γνωστούς λόγους που θα προσπεράσω σε αυτό το άρθρο για οικονοµία χώρου, θεωρώντας πως οι περισσότεροι σάς είναι ήδη γνωστοί.
Ο ΜΥΙΚΟΣ ΙΣΤΟΣ
Ωστόσο, θα πρέπει να γνωρίζετε πως η σωµατική χαλάρωση επικεντρώνεται κυρίως στο µυϊκό ιστό, και πολύ λιγότερο (έως και καθόλου) στους υπόλοιπους ιστούς, όπως για παράδειγµα επιθηλιακούς, συνδετικούς και νευρικούς ιστούς.
Η επιφάνεια του µυϊκού ιστού στο σώµα µας, αφενός είναι πολύ µεγάλη, αφετέρου αποτελεί και την πιο απαιτητική κατηγορία σε κατανάλωση διαθέσιµου οξυγόνου του οργανισµού. Εποµένως, όσο πιο χαλαρός είναι ένας µυς ή µια οµάδα µυών, τόσο µικρότερη και η κατανάλωση οξυγόνου σε σχέση µε την περίπτωση που ο µυϊκός ιστός βρίσκεται σε διέγερση και τάση!
Το ζήτηµα, όµως, που αφορά στη χαλάρωση, και δη, κυρίως του µυϊκού ιστού, φαίνεται πως δεν είναι µια τόσο απλή υπόθεση, όπως, ίσως, πιστεύει ο περισσότερος κόσµος.
Για να µπορεί κάποιος να χαλαρώνει ένα µυ, θα πρέπει να µπορεί και να τον διεγείρει, κάτι το οποίο σηµαίνει πως θα πρέπει να έχει πρόσβαση στη λειτουργία του συνειδητά.
Για παράδειγµα, όταν θέλω να σηκώσω το χέρι µου, η κίνηση γίνεται συνειδητά και εποµένως ενεργοποιώ τους µυς του ώµου και όποιους άλλους χρειαστώ, ώστε να αποδώσω την κίνηση που χρειάζεται να κάνω.
Υπάρχουν, λοιπόν, µύες που έχω «πρόσβαση», και αυτοί είναι κυρίως όσοι χρησιµοποιώ στον ανθρώπινο βίο µου, υπάρχουν όµως και µυς στους οποίους δεν έχω καν την αίσθηση ότι υπάρχουν επάνω στο σώµα µου.
Και ας µην πάµε µακριά, δηλαδή σε µικροµύες τους οποίους δεν ερχόµαστε σε ανάγκη να χρησιµοποιούµε στις κινήσεις µας και συνήθως βρίσκονται σε ατροφική κατάσταση, αλλά σε πολύ σηµαντικούς µύες, όπως για παράδειγµα το διάφραγµα, που αποτελεί παράλληλα και τον πιο σπουδαίο αναπνευστικό µυ!
Στα σεµινάριά µου των αναπνοών και χαλάρωσης, µετά από πολλές εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο από το 2006, ήρθα αντιµέτωπος µε απίστευτα µεγάλο αριθµό ψαροτουφεκάδων, οι οποίοι δεν µπορούσαν συνειδητά να ενεργοποιήσουν τον διαφραγµατικό µυ και εκτελούσαν αναπνοές στηριζόµενοι σε κοιλιακούς µύες, θεωρώντας πως ανέπνεαν διαφραγµατικά.
Τα αποτελέσµατα ήταν καταστροφικά, τόσο στο µέγεθος του εισπνεόµενου όγκου που ήταν ελλιπέστατος, όσο και στα επίπεδα της αύξησης κατανάλωσης οξυγόνου και της επιπλέον αυξηµένης τάσης µέσω των κοιλιακών µυών, που εµπόδιζαν, ασφαλώς, µια πιο ουσιαστική βαθιά χαλάρωση. ∆εν θα πω για τους µεσοπλεύριους αναπνευστικούς µύες, γιατί εκεί τα πράγµατα ήταν ακόµη χειρότερα.
Τι γίνεται λοιπόν µε τη διαθέσιµη επιφάνεια όλου του µυϊκού ιστού επάνω στο σώµα µας και τη χαλάρωσή του, όταν δεν ξέρουµε τι υπάρχει επάνω στο σώµα µας σε µυϊκό δυναµικό; Πώς θα µπορούµε να έχουµε τη συνειδητή διαχείριση στην ενεργοποίηση και την απενεργοποίησή τους, ώστε να µιλάµε ουσιαστικά για ελεγχόµενη χαλάρωση και «λύσιµο» του σώµατος;
Από τα παραπάνω, προκύπτει το πολύ σηµαντικό γεγονός πως θα ήταν πολύ ευεργετικός ένας ιδιαίτερα εξειδικευµένος τρόπος άσκησης, ο οποίος θα µπορούσε να χρησιµοποιεί ειδικές αναπνοές και παράλληλα θα συνδύαζε και τη σωµατική κίνηση, στην προσπάθεια να διεισδύσουµε συγκεντρωµένα σε αναγνώριση και χρήση ολοένα και µεγαλύτερου µυϊκού ιστού.
Ευεργετικός όχι µόνο από πλευράς συνειδητής διαχείρισηςτου συνόλου των µυϊκών ιστών, αλλά και σε θέµατα όπως η καλύτερη στήριξη του σώµατος, η επαναφορά της ελαστικότητάς του σε σχέση µε τη γήρανση και την ακαµψία που προκαλεί ο χρόνος, και κυρίως, η ανάπτυξη της ελαστικότητας των περιοχών γύρω από τους πνεύµονες, που αφορούν στο αναπνευστικό έργο. Όλα αυτά συνηγορούν όχι µόνο στην ανάπτυξη και εξέλιξη της άπνοιας, αλλά κυρίως στη διατήρηση σωµατικο-αναπνευστικής υγείας απέναντι στη φθορά του χρόνου.
Για να καταλήξω, όπως θα έχετε καταλάβει και εσείς, το θέµα της σωµατικής χαλάρωσης στο µυϊκό ιστό, είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό, αφού η χαλάρωση πριν τη βουτιά είναι επιτακτική. Έχει πολύ µεγάλη σηµασία να χαλαρώνουµε όσο το δυνατόν µεγαλύτερη επιφάνεια µυϊκού ιστού, ακόµη και αν δεν το κάνουµε µε υψηλό βαθµό συνδεσιµότητας νου και σώµατος!
Επίσης, να δώσω δύο σηµαντικές πληροφορίες που αφορούν στο µυϊκό ιστό. Όταν αυτός συσπάται σε κάποιο σηµείο, δηλαδή βρίσκεται σε τάση, εµπλέκονται και άλλοι µύες, που λειτουργούν ως υποστηρικτικοί, µε αποτέλεσµα να δηµιουργείται ένα «ντόµινο» µεταφοράς τής τάσης, που µπορεί να φτάσει αντανακλαστικά έως και στους αναπνευστικούς µύες και να παρεµποδίσει τη λειτουργία τους. Αυτό σηµαίνει πως τα µεγέθη εισπνεόµενου και εκπνεόµενου όγκου µειώνονται σηµαντικά, καθώς η τάση παρεµβάλλεται ως εµπόδιο στην απρόσκοπτη αναπνευστική κίνηση.
Μια δεύτερη πληροφορία αφορά στο ψυχολογικό µέρος και ίσως το έχετε συνειδητοποιήσει σε µακρές χρονικές περιόδους που διάφοροι λόγοι σάς υποχρέωσαν να λειτουργείτε µε πολύ µεγάλη πίεση και άγχος, ή πολύ µεγάλη στεναχώρια και ψυχολογικό βάρος. Τότε, είναι η στιγµή που αντιλαµβάνεστε πως υπάρχει ένας «κόµπος» στο στοµάχι.
Ουσιαστικά, αυτό που συµβαίνει είναι πως το αρνητικό γεγονός το οποίο βιώνετε, είναι τόσο βαρύ και έντονο, ώστε φτάνει στο σηµείο να προκαλεί µόνιµη τάση στο σώµα (σωµατοποίηση). Αυτή η µόνιµη τάση, φτάνει και στο διάφραγµα, το οποίο δίνει την αίσθηση της ύπαρξης ενός «κόµπου» που δένει γερά την αναπνοή, περιορίζοντάς την.
Σε έντονες καταστάσεις, όλη η αναπνοή και η αναπνευστική κίνηση υπολειτουργούν, στερώντας στον οργανισµό την αναζωογόνησή του όπως θα πρέπει να υφίσταται, και µαζί µε αυτό προσβάλλεται σηµαντικά το επίπεδο της υγείας. Καθαρά προσωπική µου άποψη, είναι πως αν δεν εκτονωθεί όλη αυτή η κατάσταση µε εξειδικευµένη σωµατικο-αναπνευστική άσκηση και συγκέντρωση, ώστε να αποβάλουµε τελείως το ψυχολογικό βάρος, δυστυχώς «προσεγγίζουµε» επικίνδυνες ζώνες στο θέµα της υγείας, που αργά ή γρήγορα θατην επιβαρύνουν.
ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ
Ξεκινώντας το στήσιµο µιας βουτιάς, θα πρέπει να επιδράσουµε απόλυτα συνειδητά στο καθολικό λύσιµο του µυϊκού ιστού, σε όσο το δυνατόν µεγαλύτερη επιφάνεια του. Αν ξέρουµε να αναπνέουµε σωστά, διαφραγµατικά-πλευρικά-θωρακικά (αλλά σωστά όµως, και όχι στο περίπου), σηµαίνει πως έχουµε τη συνειδητή διαχείριση όλων των κυρίαρχων αναπνευστικών µυών, οπότε θα χαλαρώσουν και αυτοί ταυτόχρονα.
∆ΕΥΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
Όταν «λυθεί» το σώµα και µπορεί η κίνησή µας να εναρµονιστεί απόλυτα µε την κίνηση και τις «προσταγές» του νερού, περνάµε στο δεύτερο βήµα που αφορά στη διαφραγµατική αναπνοή. Σε αυτό το προπαρασκευαστικό στάδιο, εστιάζουµε στις αναπνοές, οι οποίες θα πρέπει να είναι αυστηρά διαφραγµατικές.
Κάποιος που ασκείται επί σταθερής βάσης επάνω στην διαφραγµατική αναπνοή, µπορεί να αδρανοποιήσει τους υπόλοιπους αναπνευστικούς µύες, και να έχει µια άνετη αναπνοή, απόλυτα εστιασµένη στη κίνηση και µόνο τού διαφράγµατος. Τα µεγέθη τού εισπνεόµενου και εκπνεόµενου όγκου σε αυτή τη φάση, δεν πρέπει να είναι ποτέ τα µέγιστα. Θα πρέπει να εισπνέουµε και να εκπνέουµε τόσο, όσο χρειάζεται για να αισθανθούµε ένα απολαυστικό γέµισµα του διαφράγµατος, και το ίδιο, ένα απολαυστικό άδειασµα του διαφράγµατος.
Αν πιέσουµε σε µεγαλύτερα γεµίσµατα ή αδειάσµατα, θα προκαλέσουµε διαταραχή της χαλάρωσης του µυϊκού ιστού, υπεραερισµό και παρεµπόδιση της επέκτασης της χαλάρωσης, από το σωµατικό, προς το νοερό τµήµα της ανθρώπινης φύσης µας!
Επίσης, ο χρόνος εισπνοής θα πρέπει να είναι ευχάριστος και η ροή πλήρωσης σταθερή. Πιστεύω πως γύρω στα 5 δευτερόλεπτα εισπνοής, κατά µέσο όρο, είναι ένας καλός χρόνος. Στην εκπνοή, θα εκπνέουµε πιο αργά, µετρώντας διπλάσιο χρόνο, και η ροή του εξαγόµενου αέρα θα είναι απόλυτα σταθερή. Με αυτόν τον τρόπο αναπνοής και µε λυµένο το σώµα, επαναλαµβάνουµε µερικές φορές και στη συνέχεια αφήνουµε την αναπνοή µας ελεύθερη, στην αυτόµατη αναπνοή που καθορίζεται από τον οργανισµό.
ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ
Το διάστηµα που ο οργανισµός εκτελεί αυτόµατη αναπνοή, είναι ο κατάλληλος χρόνος να επεκταθούµε στη νοερή χαλάρωση, προσπαθώντας να δηµιουργήσουµε όσο το δυνατόν πιο ζωντανές και ευχάριστες εικόνες από 2-3 θέµατα, οι οποίες µπορεί να συνδυαστούν όλες µαζί στο τέλος, αποτελώντας µια ολοκληρωµένη εικόνα. Εννοείται πως τα θέµατα αυτά επιλέγονται µε την προοπτική να προσδίδουν ηρεµία και ψυχική ανάταση.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΒΗΜΑ
Όταν συνδέσουµε τα θέµατα και αποτελέσουν ενιαία εικόνα, ξεκινάµε επαναλαµβάνοντας δύο διαφραγµατικές κατά το πρότυπο που περιέγραψα στο δεύτερο βήµα, µε τη διαφορά πως οι εισπνοές εδώ είναι πιο βαθιές και λίγο πιο µεγάλες χρονικά, ενώ ακολουθούν δύο πλήρεις αναπνοές. Στην τελευταία εισπνοή (τη δεύτερη δηλαδή), περνάµε σε άπνοια και βουτιά
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΗΜΑ
Από τη στιγµή που θα αφήσουµε πίσω µας το φυσικό µας περιβάλλον, ουσιαστικά περνάµε σε ένα χώρο τον οποίο προηγουµένως, στο όποιο χρονικό διάστηµα ασχολούµαστε, θα πρέπει να τον έχουµε συνειδητοποιήσει µέσα από βαθιά σκέψη και εσωτερική παρατήρηση.
Ο υποβρύχιος κόσµος θα πρέπει να µας εµπνέει ηρεµία, ότι καιρό κι αν κάνει στην επιφάνεια, από τη στιγµή, βεβαίως, που είµαστε σίγουροι πως όταν επιστρέψουµε σ’ αυτήν, µπορούµε να είµαστε ασφαλείς και ήρεµοι, χωρίς να µας επηρεάζει πουθενά!
Αυτό είναι πάρα πολύ σηµαντικό και λειτουργεί πολύ θετικά. Αντιθέτως, η σκέψη πως στην επιστροφή θα έχω να αντιµετωπίσω δύσκολες καιρικές συνθήκες, αρκεί για να σκορπίσει «στους πέντε ανέµους» την άπνοιά µας…
Καθώς, λοιπόν, καταδυόµαστε και νιώθουµε ασφαλείς για τη βουτιά µας, θα πρέπει να εστιάσουµε στην κίνησή µας. Σε καµία περίπτωση δεν βιαζόµαστε να πάµε γρήγορα κάτω. Βιαστικές και νευρικές πεδιλιές υποδεικνύουν αβεβαιότητα, και καλό είναι όταν νιώθετε αυτό το συναίσθηµα, να µην επιχειρείτε τη βουτιά.
Θα ήθελα, επίσης, να θυµάστε, πως δεν πρέπει να εστιάζετε καθόλου στο βάθος, ούτε στο στάδιο της προετοιµασίας στην επιφάνεια, ούτε κατά τη διάρκεια της βουτιάς, αλλά να αυτοπαρατηρείτε το σώµα σας και το συναίσθηµα της γαλήνης µέσα σας, καθώς το νερό ανοίγει στο δρόµο σας, όσο ασυµπίεστο κι αν είναι…
Επίσης, ορισµένοι θεωρούν πως κάποια πράγµατα είναι ήδη οριακά και πως δεν πάει παρακάτω. Κι όµως, µε εξειδικευµένες µεθόδους που συνδέουν το τρίπτυχο ΣΩΜΑ-ΑΝΑΠΝΟΗ-ΨΥΧΗ, πάντα θα υπάρχει το παρακάτω και το γεγονός πως το οριακό θα επιτυγχάνεται µε µεγαλύτερη άνεση και ασφάλεια.
4 ΒΗΜΑΤΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ GIACOMO De mola
Συνοµιλώντας µε τον αγαπητό φίλο Giacomo, σκέφτηκα να µας δώσει το δικό του «στίγµα» στην αναπνευστική προετοιµασία µιας βαθιάς ψαροτουφεκάδικης βουτιάς. Ο Giacomo δέχτηκε µετά χαράς, οπότε ιδού 4 εύκολα βήµατα, µε τη σειρά που πρέπει να εκτελεστούν:
Βήμα 1ο: O ψαροτουφεκάς βρίσκεται στην επιφάνεια, προσπαθώντας να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο κάθε σωµατική/µυϊκή του κίνηση.
Σε αυτό θα βοηθήσει πολύ η σωστά επιλεγµένη σε κιλά ζώνη βαρών, ώστε η πλευστότητα να του επιτρέπει να µη βουλιάζει κανένα σηµείο του σώµατός του, ώστε να παραµένει µε άνεση στην επιφάνεια. Σε αυτή τη θέση ξεκινάµε να χαλαρώνουµε αναπνέοντας.
Βήμα 2ο: Η αναπνοή θα πρέπει να είναι φυσιολογική, όχι αναγκαστική, επιβάλλοντάς την σε µεγαλύτερο µέγεθος, χρόνο, δύναµη κλπ.
Σε αυτόν τον αναπνευστικό, ήρεµο και φυσιολογικό ρυθµό, προσπαθούµε να παρατηρήσουµε την αναπνοή µας, αποκτώντας σταδιακά την ολοένα και µεγαλύτερη επίγνωσή της. Μόλις αισθανθούµε πως έχουµε συγκεντρωθεί σε αυτήν, αυξάνουµε το χρόνο εκπνοής ώστε να γίνει µεγαλύτερος του χρόνου εισπνοής, χωρίς όµως να πιέζουµε να συµβεί κάτι τέτοιο.
Βήμα 3ο:: Με κάθε εκπνοή, θα οδηγήσουµε τη σκέψη µας επάνω σε ένα µέρος του σώµατός µας, και θα αισθανθούµε πως µέσα από αυτήν, το µέλος αυτό λύνει και χαλαρώνει. Ξεκινάµε από τα πόδια, συνεχίζουµε µε τη λεκάνη, το στήθος, τους ώµους, το πρόσωπο και τα χέρια.
Βήμα 4ο: Όταν αισθανόµαστε καλά, απόλυτα χαλαροί, χωρίς βιασύνη, θα πάρουµε µία ή δύο βαθύτερες αναπνοές και µετά την τελευταία αναπνοή πριν από την κατάδυση.
Εφαρµόστε όλα τα παραπάνω χωρίς άγχος και καλή επιτυχία µε ασφαλείς αναδύσεις.
Όπως κάθε φορά, κλείνοντας, σε αποχαιρετώ φίλε αναγνώστη. Πρόσεχε τον εαυτό σου, τις θάλασσές µας και τα ψάρια τους, και ίσως να τα ξαναπούµε στο επόµενο τεύχος, µιας και όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει…