Ζόκα για φαγκριά - Ιδανικός συνδυασμός με τη βαθιά καθετή
Η ζόκα δολωµένη µε ένα ζωντανό δόλωµα, εγγυάται σχεδόν πάντα ένα καλό ψάρι. Και αν συνδυαστεί επίσης µε µια καθετούλα στη ζώνη των 100-150 µέτρων. Δίνει τη δυνατότητα στον ψαρά να εξασφαλίσει το φρέσκο αλίευµά του, ακόµη και αν το καλό ψάρι δεν έρθει.
Ξεκινήσαµε, λοιπόν, την περασµένη Κυριακή µε το φίλο µου τον Ηλία για βαθιά καθετούλα, µε στόχο τα λυθρίνια, τις γουρλοµάτες και τους χάνους. Αλλά και µε την κρυφή ελπίδα ότι θα πάρουµε και κάποιο καλαµάρι, που θα αποτελούσε το πρόκριµα για κάτι µεγαλύτερο. Τα καλαµάρια βρίσκονται πάντα στα βάθη των 100 µέτρων. Αλλά ειδικά το χειµώνα γίνονται πιο δραστήρια και συλλαµβάνονται ευκολότερα και συχνότερα.
Το καλαμάρι δολωμένο
Η αλιευτική µας ζώνη η οποία βρίσκεται σε µια περιοχή επτά µίλια ανατολικά από τη µαρίνα, είχε βάθος από 100 µέχρι και 150 µέτρα και η σύσταση του βυθού ήταν τραγάνα ή λασποτραγάνα µε διάσπαρτες πέτρες. Πεδίο ιδανικό για «κόκκινα» ψάρια. Εκεί συναντήσαµε άλλη µια βάρκα, που είχε βγει πριν από εµάς.
Ο εξοπλισµός µας ήταν πλούσιος, και αυτό είναι απολύτως φυσικό αφού οι ζόκες, τα καλάµια και οι κατάλληλοι µηχανισµοί, «πιάνουν» πιο πολλούς ψαράδες από ότι ψάρια. ∆ιότι όλοι µας θέλουµε να έχουµε στο οπλοστάσιο µας τη ζόκα µε τη ροζ απόχρωση. Αλλά και την ασηµένια, και φυσικά και την πράσινη που δεν µπορεί να λείπει από κανένα κασελάκι. Σε βάρος 120 γραµµαρίων για τα 60-75 µέτρα. Αλλά και στα 200 γραµµάρια για τα βάθη της ζώνης των 100-150 µέτρων.
Αφήστε που µάλλον χρειαζόµαστε και τις τετρακοσάρες για τους βλάχους που ζουν βαθύτερα, κάτω από τα 200 µέτρα. Όλα αυτά προς µεγάλη χαρά των καταστηµάτων αλιείας και των κατασκευαστών αλιευτικού υλικού. Αφού οι περισσότεροι από εµάς αγοράζουµε έτοιµες ζόκες, και δε µπαίνουµε πια στον κόπο να φτιάχνουµε καλούπια και να «χύνουµε» τα µολύβια µας. Το οποίο παρεπιπτόντως είναι και ανθυγιεινό εκτός των άλλων.
Τα καλάµια µας ήταν κατηγορίας 20 λιµπρών. Με δυνατότητα χειρισµού βαριδιού µέχρι 200 γραµµάρια, και οι χειροκίνητοι µηχανισµοί µας µικρού µεγέθους, διάστασης 16. Επειδή όµως είµαστε και κάποιας ηλικίας, είχαµε µαζί µας και τα ηλεκτρικά µας «µηχανάκια», εξοπλισµένα µε νήµα διαµέτρου PE2.
Το δόλωµα για την καθετή που είχε τρία αγκίστρια και µια καλαµαριέρα στην πάνω µεριά, ήταν γαρίδα και καλαµάρι της τράτας. Η γαρίδα, είχε αλατιστεί για εικοσιτέσσερις ώρες. Ώστε να σκληρύνει και να µη φεύγει εύκολα από το αγκίστρι της καθετής, το οποίο ήταν µεγέθους 6. Μετά το διακοσάρι βαρίδι είχαµε και τρία τεσσάρια αγκίστρια στη σειρά, δεµένα σε απόσταση τρία εκατοστά το ένα από το άλλο. Για να δολώσουµε µια λωρίδα καλαµάρι µήκους δέκα εκατοστών.
Πήγαµε δηλαδή για ένα ψάρεµα «όλα τα σφάζω, όλα τα µαχαι-ρώνω». Αφού στους συνήθεις στόχους µας προσθέσαµε και τα µισόκιλα φαγκρόπουλα που τρελαίνονται για το καλαµάρι σε λωρίδες. Καθώς και τα καλαµάρια, που όπως ανέφερα θα χρησιµοποιούσαµε ζωντανά για δόλωµα, προκειµένου να πάρουµε και κάτι µεγαλύτερο.
Ο Ηλίας, οργανωτικός και προνοητικός όπως πάντα, είχε φέρει µαζί του ακόµα και το ειδικό σφυράκι που χτυπάνε τις µπριζόλες. Και το χρησιµοποιήσαµε για να χτυπήσουµε το καλαµάρι πριν το κόψουµε σε λωρίδες. Ώστε να είναι πιο µαλακό και λαχταριστό. Είχε φέρει επίσης µια ιδιοκατασκευή µε την οποία είχε µετατρέψει ένα ψυγειάκι των 30 λίτρων σε δοχείο διατήρησης ζωντανών δολωµάτων. Για να αποθηκεύσουµε προσωρινά τα καλαµάρια που θα βγάλουµε.
Το ψάρεµα
Αρχίσαµε την καθετή στα 115 έως 120 µέτρα. Αλλά τα ψάρια ήταν ανόρεχτα και δισταχτικά, παρόλο που η µέρα ήταν λαµπρή και σύµφωνα µε την εφαρµογή time2fish του smartphone µας (κατεβασµένη από το Play Store), είχε τέσσερα αστέρια µε άριστα το πέντε. Δηλαδή ήταν σχεδόν ιδανική για το ψάρεµά µας. Αλλά, φυσικά άλλο οι υπολογισµοί της τεχνολογίας και άλλο η σκληρή πραγµατικότητα στη θάλασσα!
Η ώρα περνούσε και η συγκοµιδή ήταν ένα-δύο λυθρίνια, ένα καλαµάρι µισόκιλο που βγήκε λίγο «τσαλακωµένο» και δεν ήταν για να δολωθεί, τόσο λόγω κατάστασης, όσο και λόγω βάρους. Καθώς και µερικά φαγκρόπουλα, χάνοι και γουρλοµάτες. Ψάρια αξιοπρεπή µεν, αλλά δεν αποτελούσαν τίποτα σπουδαίο.
Το ιδανικό καλαµάρι για ζόγκα και ο φαγκρότοπος
Και ξαφνικά, ο Ηλίας ανεβάζει ένα σχετικά µικρό, ζωηρό καλαµάρι, µε ιδανικό µέγεθος για δόλωση σε µια διακοσάρα ζόγκα. Το οποίο τοποθετήσαµε στο καθαρό νερό του ψυγείου µας και µετακινηθήκαµε στη ζώνη των 140 µέτρων, όπου βρίσκονται τα µεγάλα φαγκριά.
∆ολώσαµε τη ροζ ζόγκα µας, καρφώνοντας τα µικρά και ελαφρά αγκίστρια διάστασης 1/0 στα πλοκάµια του καλαµαριού. Την αναρτήσαµε στο νήµα του ηλεκτρικού µας µηχανισµού και την κατεβάσαµε αργά προς το βυθό. Στο νήµα είχαµε προσθέσει και τέσσερα µέτρα πετονιά αόρατη PE12, ή πενηνταεπτάρα (0.57 mm) αν προτιµάτε τις ευρωπαϊκές µονάδες µέτρησης, δεµένη µε κόµπο reverse Albright.
Μετά από δεκάλεπτη αναµονή και αρκετά ενδιάµεσα ανεβοκατεβάσµατα στο επίπεδο των 20 µέτρων πάνω από το βυθό και ξανά πίσω µέχρι η αρµατωσιά να ακουµπήσει µαλακά στον πυθµένα, απογοητευτήκαµε. Έτσι, µετακινηθήκαµε σε ένα άλλο σηµείο 500 µέτρα µακρύτερα. Αφού πριν ανεβάσαµε το καλαµάρι δολωµένο και ζωηρό, και το βάλαµε στο ψυγείο µας µε το καθαρό νερό. Ρίξαµε ξανά χωρίς αποτέλεσµα, και αφού βαρεθήκαµε, αναρτήσαµε το καλάµι σε µια καλαµοθήκη παράλληλη µε τη θάλασσα και συνεχίσαµε την καθετή µας µε τα υπόλοιπα αλιευτικά µας εργαλεία.
«Κόκκινος συναγερµός»
Το καλαµάρι κολυµπούσε δύο µέτρα πάνω από το βυθό, και παρατηρούσαµε τη ζωτικότητά του από το ελαφρό τρεµούλιασµα που έκανε η ευαίσθητη µύτη του τζιγκοκάλαµού µας. ∆έκα λεπτά αργότερα, εντελώς αιφνίδια, η µύτη του καλαµιού λύγισε αποφασιστικά και άρχισε να τραµπαλίζεται βίαια. Πήρα το καλάµι στα χέρια, διαπίστωσα ότι το ψάρι είχε «αυτοκαρφωθεί» και πάτησα το µοχλό ανεβάσµατος στο µηχανισµό. Το θήραµα άρχισε να έρχεται από το βυθό µε πολλές «αντιρρήσεις» και συνεχείς προσπάθειες να επιστρέψει σε αυτόν.
Η ταχύτητα περιτύλιξης που είχα επιλέξει ήταν περίπου ανάλογη µε αυτήν ενός χειροκίνητου µηχανισµού, όταν µαζεύουµε το νήµα λίγο γρήγορα, αλλά χωρίς µεγάλη φόρα. Τα φρένα ήταν ρυθµισµένα στα τρία περίπου κιλά. Τέσσερα λεπτά αργότερα, το ψάρι φάνηκε πέντε µέτρα κάτω από τη βάρκα. Ενώ ο Ηλίας είχε ήδη βυθίσει την απόχη στο νερό και το περίµενε όρθιος στην αριστερή µου πλευρά. Το ανέβασµα µετατράπηκε σε χειροκίνητο χρησιµοποιώντας το χερούλι του µηχανισµού και γρήγορα το ψάρι κατέληξε στην απόχη του ψαρά. Όταν ανέβηκε στη βάρκα, διαπιστώθηκε µε τη χρήση της ηλεκτρονικής µας ζυγαριάς, ότι ήταν ένα αξιοπρεπές, τρίκιλο φαγκρί.
Μαζέψαµε τον εξοπλισµό µας, βάλαµε τα υπόλοιπα ψάρια στο ψυγείο και κινήσαµε για την επιστροφή στη µαρίνα. Τελικά το time2fish είχε δίκιο για τα τέσσερα αστέρια που έδινε στη συγκεκριµένη αλιευτική ηµέρα και έτσι ακόµα µια αλιευτική εξόρµηση στέφθηκε µε επιτυχία!
