Ακτιβιστές με πλοίο της Greenpeace έχουν κατασκευάσει ένα υποβρύχιο “φράγμα ογκόλιθων” σε μια από τις προστατευόμενες Βρετανικές θαλάσσιες περιοχές.
Στόχος τους είναι να σταματήσουν τις επιβλαβείς αλιευτικές πρακτικές σε αυτή την περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι ογκόλιθοι του φράγματος έχουν επάνω ονόματα διάσημων Βρετανών. Όπως οι Θάντι Νιούτον, Χιου Φίρνλεϊ-Γουίτινγκσταλ, Παλόμα Φέιθ, Τζάρβις Κόκερ και Ράνουλφ Φάινς που συμμετέχουν με αυτό τον τρόπο στην επιχείρηση. Μάλιστα όλοι δηλώνουν περήφανοι που είχαν την ευκαιρία να βάλουν το όνομα τους, σε έναν από αυτούς τους λίθους.
“Πιστεύουμε πως η κυβέρνηση μας θα μετατρέψει τα λόγια σε δράση. Και θα προστατεύσει σωστά τους ωκεανούς μας”, δηλώνει ο σεφ Χιου Φίρνλεϊ-Γουίτινγκσταλ.
Η περιβαλλοντική ομάδα ολοκλήρωσε το έργο κρυφά την περασμένη εβδομάδα. Έκλεισε 55 τετραγωνικά μίλια του Μπράιτον. Ουσιαστικά, το ένα πέμπτο της συνολικής έκτασης του που απειλούνταν από τις καταστροφικές τράτες βυθού. Αδρανείς πέτρες γρανίτη τοποθετήθηκαν στο Αγγλικό κανάλι για την δημιουργία μιας νέας ζώνης αποκλεισμού της τράτας βυθού. Με αυτό τον τρόπο ελπίζει ότι θα εμποδίσει τα δίχτυα να φτάσουν στον πυθμένα της θάλασσας. Και να επηρεάσουν τις ζωές στον ωκεανό.
“Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει αφήσει το 97% των εθνικών υδάτων ανοιχτά σε αυτήν τη διαδικασία, λέει η Greenpeace.
Δεν μπορεί να συνεχίσει να επιτρέπει να αλιεύουν με ολοένα αυξανόμενη ένταση, σε τμήματα των υδάτων μας που υποτίθεται ότι προστατεύονται. Πρέπει να σταματήσει τις βιομηχανικές επιχειρήσεις υπεραλιευτή εντός των υπεράκτιων θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών μας. Κάτι που είναι δυνατό μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την Κοινή Αλιευτική Πολιτική”.
Πως η τράτα βυθού επηρεάζει τους ωκεανούς;
Η τράτα βυθού είναι μια αλιευτική πρακτική που περιλαμβάνει τη μεταφορά διχτυών στο θαλάσσιο πυθμένα για να πιάσει τεράστιες ποσότητες ψαριών. Χρησιμοποιείται συνήθως στην εμπορική αλιεία. Και είναι ισοδύναμη στη θάλασσα με την αποψίλωση των δασών στην ξηρά. Η Greenpeace αντιμετωπίζει πρόβλημα με αυτήν τη μέθοδο. Επειδή δεν κάνει διάκριση σε όσα αλιεύονται. Και δημιουργεί τεράστια αρνητική επίδραση στη βιοποικιλότητα των ωκεανών. Σε θερμότερες χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, αυτό μπορεί να έχει δυσανάλογο αντίκτυπο στους πληθυσμούς των κοραλλιών και των χελωνών. Μόλις πέρυσι, τράτες στην Νέα Ζηλανδία κατέστρεψαν έως και 3.000 τόνους κοραλλιών βαθέων υδάτων.
Πηγή: ecozen.gr