Ψαροτούφεκο: Η μαγεία του καρτεριού
Από τις τεχνικές που µπορεί να εξασκήσει κανείς στο υποβρύχιο ψάρεµα, θεωρώ πως το καρτέρι είναι η πλέον ιδιαίτερη.
Μην παρεξηγηθώ, όλες έχουν την οµορφιά τους και καθεµιά τη χρησιµότητά της. Είναι όµως αυτή η προσµονή και συχνά ο παράγοντας της έκπληξης για το τι τελικά θα πλησιάσει, που καθιστούν το καρτέρι µοναδικό. Άλλωστε ακόµα και αν δεν ευδοκιµήσει αυτό καθαυτό, µπορεί να µας προσφέρει εικόνες και πληροφορίες ικανές να αξιοποιηθούν στην ίδια ή σε επόµενη βουτιά.
Στο κόψιµο
Ήδη από τις πρώτες βουτιές στο κόψιµο, το ψιλό δείχνει αναστατωµένο. Τα µαύρα ψάρια που κινούνται στο πέτρινο χείλος προς τα βαθύτερα, δεν αποτελούν στόχο. Όχι ακόµα τουλάχιστον…
Τα διαδοχικά καρτέρια µας δίνουν την αίσθηση ότι κάτι µεγάλο κινείται στην περίµετρο. Τίποτα όµως δεν εµφανίζεται στο οπτικό µας πεδίο. Η υποµονή έχει αρχίσει να εξαντλείται, ενώ συνειδητοποιούµε ότι χάθηκαν -λογικά βράχωσαν- και τα µαύρα που τόση ώρα αγνοούσαµε.
Ευτυχώς ένα κοπάδι ευτραφείς καραγκίδες θα ενδώσουν τελικά. Θα καταφέρουµε από ένα όµορφο ψάρι ο καθένας µας, πριν αποφασίσουµε πως ήταν αρκετά για σήµερα. Έστω και αν κάτι έµεινε ανεκπλήρωτο µέσα µας, αφού µοιάζει απίθανο να επόπτευαν τον τόπο µόνο οι καραγκίδες…
Λίγες µέρες µετά, βρισκόµαστε και πάλι στο ίδιο σηµείο. Η εικόνα αντίστοιχη, µε τα πολυπληθή µικρόψαρα να νιώθουν πίεση από κάτι που προφανώς κινείται στο µπλε. Οι στήρες ξανά παρούσες, κάνουν τσάρκα στο κόψιµο και µοιάζουν κάπως ανέµελες.
Καθώς κατεβαίνω, εντοπίζω µια λακκούβα που κρίνω πως θα µε κρύβει καλά. Ακουµπώ εκεί και κοιτάω προς τα ανοιχτά, χαζεύοντας τις καλογρίτσες. Άραγε τι είναι αυτό που τις τροµάζει; Σήµερα φαίνεται πως τα ψάρια είναι λιγότερο διστακτικά και έτσι σε ελάχιστο χρόνο θα εµφανιστεί µπροστά µου µια οµάδα από τρία µαγιάτικα παραπλήσιου µεγέθους. Παρότι δε θα πλησιάσουν αρκετά, το µεγάλο ξύλινο όπλο που κρατώ µε γεµίζει αυτοπεποίθηση.
Λίγη προσκόπευση και παρά την ελάχιστη αλλαγή στην πορεία του, η βέργα βρίσκει στόχο! Το µη καίριο πλήγµα δίνει στο ψάρι την ευκαιρία για ένα έντονο αλλά µικρής διάρκειας ντεµαράζ. Σύντοµα µια δεύτερη βολή θα κλείσει την αυλαία της σύλληψης ενός όµορφου θηράµατος.
Με νοτιά
Η ένταση του ανέµου είναι αρκετά ενισχυµένη και η νότια διεύθυνσή του δεν αφήνει πολλές επιλογές. Σκέφτοµαι ένα βράχο στον οποίο άπαξ και καταφέρεις να φτάσεις πίσω του µπουνατσάρει, και θα µπορούσαµε να κάνουµε µερικά καρτέρια.
Τελικά φθάνουµε στον προορισµό µας ευκολότερα από όσο υπολογίζαµε. Πράγµατι οι συνθήκες είναι ανεκτές, αν εξαιρέσει κανείς µια σχετική θολούρα…
Ακριβώς όταν η διαύγεια του νερού δεν είναι βέλτιστη, το στατικό καρτέρι αποκτά επιπλέον νόηµα.
Παρά την ένταση που επιτάσσει η κατάσταση ετοιµότητας στην οποία οφείλουµε να βρισκόµαστε, πρέπει να είµαστε χαλαροί και να µοιάζουµε σαν αναπόσπαστο, «αθώο» κοµµάτι του πυθµένα. Οι ήχοι που παράγει από µόνο του το σώµα µας και η διαδικασία της κατάδυσης, είναι πολύ πιθανό να προσελκύσουν κάποιο ψάρι που υπάρχει στην περιοχή.
…ακινητώ στο βυθό βυθισµένος διττά, στη θάλασσα µα και στις σκέψεις µου. Με τόσα να περνούν από τον νου κάτι τέτοιες στιγµές, εγώ µένω να αγναντεύω το «τίποτα». Λίγο πριν αναδυθώ, µια φιγούρα διαγράφεται στο οπτικό µου πεδίο και ανήκει στο κεφάλι µιας συναγρίδας που έρχεται κατευθείαν προς το µέρος µου. Η βολή γίνεται από µικρή απόσταση και έχει µικρό βαθµό δυσκολίας, αντίθετα µε τη χαρά µας για τη σύλληψη που κυριολεκτικά «χτύπησε κόκκινα»!
